**DZIECKO NA PERONIE: 25 LAT PÓŹNIEJ PRZESZŁOŚĆ PUKA DO DRZWI**
Znalazłam dziecko na torach i wychowałam je jak własną córkę dwadzieścia pięć lat później przeszłość zapukała do naszych drzwi.
Czekaj co to było?
Zatrzymałam się nagle, w połowie drogi na dworzec, gdy cichy dźwięk przerwał ciszę. Mroźny wiatr lutowy szarpał moim płaszczem, bił w twarz i niósł ze sobą ledwo słyszalne kwilenie niemal zagłuszone przez wycie wichury.
Dźwięk dochodził z torów. Odwróciłam się w stronę starej, opuszczonej budki dróżnika, ledwo widocznej pod śniegiem. Obok szyn leżał ciemny zawiniak.
Ostrożnie podeszłam bliżej. Zużyty, brudny koc skrywał drobną postać. Mała rączka wystawała na zewnątrz zaczerwieniona od zimna.
Boże, wyszeptałam, czując, jak serce mi wali.
Uklękłam i podniosłam je. Niemowlę. Dziewczynka. Nie starsza niż rok, może młodsza. Jej usta były sine. Płacz słaby, jakby nie miała już siły się bać.
Przytuliłam ją mocno, rozpięłam płaszcz, by osłonić ją przed chłodem, i pobiegłam ile sił w nogach do wsi. Do naszej jedynej pielęgniarki, Barbary Kowalskiej.
Monika, co u licha? Barbara zobaczyła zawiniątko w moich ramionach i aż się zachwiała.
Znalazłam ją przy torach. Była niemal zamarznięta.
Barbara wzięła dziecko delikatnie i zaczęła je badać. Jest wyziębiona ale żyje. Dzięki Bogu.
Musimy wezwać policję, dodała, sięgając po telefon.
Powstrzymałam ją. Wyślą ją tylko do domu dziecka. Nie przeżyje tej drogi.
Barbara zawahała się, po czym otworzyła szafkę. Proszę. Zostało mi trochę mleka modyfikowanego po ostatniej wizycie wnuczki. Starczy na razie. Ale Monika co zamierzasz?
Spojrzałam na tę małą twarzyczkę, wtuloną w mój sweter, jej oddech ciepły na mojej skórze. Przestała płakać.
Wychowam ją, powiedziałam cicho. Nie ma innej drogi.
Plotki zaczęły się niemal natychmiast.
Ma trzydzieści pięć lat, nie zamężna, mieszka sama a teraz zbiera porzucone dzieci?
Niech sobie gadają. Nigdy nie przejmowałam się ludzką gadaniną. Dzięki pomocy znajomych w urzędzie załatwiłam dokumenty. Nie było żadnych krewnych. Nikt nie zgłosił zaginięcia dziecka.
Nazwałam ją Zosia.
Pierwszy rok był najtrudniejszy. Nieprzespane noce. Gorączki. Ząbkowanie. Kołysałam ją, uspokajałam, śpiewałam kołysanki, które ledwo pamiętałam z dzieciństwa.
Mama!, powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, i wyciągnęła rączki w moją stronę.
Łzy spłynęły mi po policzkach. Po latach samotności tylko ja i mój mały dom byłam teraz czyjąś matką.
W wieku dwóch lat była żywiołem. Goniła kota. Ciągnęła firanki. Wszystkiego chciała się dowiedzieć. W trzy lata rozpoznawała każdą literę w swoich książeczkach. W cztery opowiadała całe historie.
Jest niezwykle uzdolniona, mówiła sąsiadka Halina, kręcąc głową ze zdumieniem. Nie wiem, jak ty to robisz.
To nie ja, uśmiechałam się. Ona po prostu jest taka.
W wieku pięciu lat zorganizowałam dojazdy do przedszkola w sąsiedniej wiosce. Jej wychowawcy byli w szoku.
Czyta lepiej niż większość siedmiolatków, mówili mi.
Gdy poszła do szkoły, nosiła długie kasztanowe warkocze z dopasowanymi wstążkami. Plotłam je jej każdego ranka. Na żadnym zebraniu rodziców mnie nie brakowało. Nauczyciele nieustannie ją chwalili.
Pani Nowak, powiedziała raz jedna z nauczycielek, Zosia to uczeń, o jakim marzymy. Daleko zajdzie.
Serce wypełniło mi się dumą. Moja córka.
Wyrosła na pełną wdzięku, piękną młodą kobietę. Smukła, pewna siebie, z błękitnymi oczami pełnymi determinacji. Wygrywała konkursy ortograficzne, olimpiady matematyczne, choćby regionalne targi naukowe. Każdy we wsi znał jej imię.
Pó
