Oddalam się od Rodziców z Powodu Mojej Żony

Odciąłem się od swoich rodziców przez żonę

Mam 44 lata i wychowałem się w rodzinie, o jakiej wielu może tylko marzyć. Kochający rodzice oboje lekarze z własnymi przychodniami w małym mieście niedaleko Krakowa oraz brat, który był moim najlepszym przyjacielem od dzieciństwa aż po młodość. To była sielanka, gdzie każdy dzień wypełniała ciepła, rodzinna atmosfera. Wszystko zmieniło się, gdy pojawiła się ona kobieta, która wywróciła mój świat do góry nogami i w końcu go rozbiła.

Poznałem Mariannę na pierwszym roku studiów. Była moim przeciwieństwem jak dzień i noc. Dzieciństwo spędziła w domu dziecka, skąd trafiła do rodziny zastępczej w wieku 11 lat. Ale szczęście nie trwało długo jej przybrani rodzice rozwiedli się, a Marianna została z matką, która gwałtownie pogrążyła się w alkoholizmie. Kontakt z ojcem praktycznie się urwał. Jej życie było walką, ale nie poddała się miała żelazną wolę i determinację, by uciec od przeszłości. Po szkole dostała się na studia, które opłacała sama. Pracowała na dwóch etatach, uczyła się do późna i skończyła z wyróżnieniem. Ta siła mnie urzekła.

Nasz związek początkowo przypominał bajkę do momentu, gdy zabrałem ją do domu rodziców. Marianna, wychowana w biedzie, spojrzała na nasz przytulny dom z ledwo ukrywaną pogardą. Wtedy nic nie powiedziała, ale później, podczas kłótni, krzyknęła, iż jesteśmy bogatymi snobami, żyjącymi w wyimaginowanym świecie. Te słowa uderzyły mnie jak grom, ale stłumiłem gniew, tłumacząc sobie, iż to przez jej trudną przeszłość. Przetrwaliśmy ten kryzys, choć już wtedy pojawiło się pierwsze pęknięcie.

Przed ślubem powiedziałem jej, iż rodzice chcą sfinansować wesele. Marianna wybuchła: Nie będę im nic winna! Jej głos drżał z wściekłości, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. W tajemnicy porozmawiałem z rodzicami, którzy, chcąc uniknąć konfliktu, dyskretnie przelali mi pieniądze. Nie powiedziałem Mariannie. Wesele było piękne, a ona była dumna, myśląc, iż wszystko zorganizowaliśmy sami. Milczałem, bojąc się zniszczyć jej złudzeń.

Gdy dowiedzieliśmy się, iż spodziewamy się córki, moi rodzice byli przepełnieni radością. Pewnego dnia przynieśli małe ubranka malutkie sukienki i buciki. Spodziewałem się burzy, ale Marianna zaskoczyła mnie, dziękując z uśmiechem. A kiedy tylko zamknęły się za nimi drzwi, lodowatym tonem oznajmiła: Żadnych jałmużn od twoich rodziców. Nie miałem serca im o tym mówić ich euforia z wnuczki była tak szczera, iż nie chciałem jej gasić. Gdy pytali, czego potrzebujemy, kłamałem, iż mamy już wszystko.

Ale prawdziwa burza nadeszła przed porodem. Rodzice pojawili się bez zapowiedzi z nową, drogą wózkiem tym samym, który wcześniej oglądaliśmy w sklepie. Marianna zbladła: To zbędny luksus, zabierzcie to! Jedno słowo pociągnęło za sobą kolejne, zaczęła się awantura. Krzyczała, obrażała ich, a ja stałem jak sparaliżowany. Wizyta skończyła się skandalem, który prz