Przepraszam, mamo, nie mogłem ich zostawić, szepnął mój szesnastoletni syn, podnosząc dwa noworodki w ramionach.
Kiedy Kacper wkroczył do mieszkania, trzymając w objęciach dwa maleńkie ciała, poczułam, jakby świat przeistaczał się w mgłę. Zapytał, czy to jego dzieci, a ja, niczym rozbita w porcelanie, straciłam wszystkie wyobrażenia o macierzyństwie, poświęceniu i rodzinie.
Nigdy nie przewidywałam, iż moje życie tak dramatycznie się przestawi.
Nazywam się Anna, mam czterdzieści trzy lata. Ostatnie pięć lat to walka o przetrwanie po najgorszym rozwodzie, jakiego można sobie wyobrazić. Mój były mąż, Dariusz, nie tylko odszedł zabrał ze sobą wszystko, co razem zbudowaliśmy, zostawiając mnie i naszego syna Kacpra z ledwo co wystarczającym dochodem, by przetrwać.
Kacper jest dla mnie całym światem. Mimo iż jego ojciec zniknął, szukając w życiu kogoś o dwa lata młodszego, chłopiec wciąż trzymał w sercu cichą nadzieję, iż tata wróci. Jego smutek rozdzierał mnie codziennie.
Mieszkamy w kamienicy tuż przy Szpitalu Miejskim w Warszawie, w małym dwupokojowym mieszkaniu. Czynsz jest niski, a szkoła Kacpra znajduje się w odległości krótkiego spaceru.
Ten wtorkowy poranek wyglądał jak każdy inny. Składałam pranie w salonie, gdy usłyszałam otwierające się drzwi wejściowe. Kroki Kacpra były cięższe niż zwykle, niemal niepewne.
Mamo? głos jego brzmiał inaczej, niepoznawalny. Mamo, musisz tu przyjść. Teraz.
Upuściłam ręcznik i pobiegłam do jego pokoju. Co się stało? Czy jesteś ranny?
Wchodząc, zobaczyłam, iż czas stanął w miejscu.
Kacper stał pośrodku pokoju, trzymając w ramionach dwa małe pakunki owinięte w szpitalne kocyki. Dwoje noworodków maleńkie twarze pomarszczone, oczy ledwo otwarte, pięści zaciskające się przy piersiach.
Kacprze moja głos pękał. Co co to jest? Skąd je wziąłeś?
Spojrzał na mnie z determinacją przesyconą strachem.
Przepraszam, mamo powiedział cicho. Nie mogłem ich zostawić.
Kolana mi się podwinęły. Zostawić? Skąd masz te dzieci?
To bliźniaki. Chłopiec i dziewczynka.
Dłonie mi drżały. Powiedz mi natychmiast, co się dzieje.
Kacper wziął głęboki oddech. Po południu pojechałem do szpitala. Mój kolega Marek spadł z roweru, więc zawiozłem go na kontrolę. Czekałem w izbie przyjęć i wtedy zobaczyłem go.
Kogo zobaczyłeś?
Taty.
Powietrze wyparło mi z płuc.
To są dzieci taty, mamo.
Zamarłam, nie mogąc przetrawić tych pięciu słów.
Tata wściekle wyszedł z jednej z sal porodowych kontynuował Kacper. Był wściekły. Nie podszedłem do niego, ale byłem ciekawy, więc zapytałem. Znasz panią Chojnę, twoją przyjaciółkę pracującą w porodówce?
Skinęłam głową, nie czując nic.
Powiedziała mi, iż Sylwia, przyjaciółka taty, urodziła wczoraj bliźniaki. Jego szczęki zaciśnięte. Tata po prostu odszedł. Powiedział pielęgniarkom, iż nie chce mieć z tym nic wspólnego.
Uderzyło mnie to jak cios w brzuch. Nie. To niemożliwe.
To prawda, mamo. Pojechałem zobaczyć ją. Sylwia była sama w sali z dwójką noworodków, płaczącą tak donośnie, iż ledwo łapała oddech. Była bardzo chora. Coś poszło nie tak przy porodzie lekarze mówili o komplikacjach, infekcjach. Ledwie trzymała dzieci.
Kacprze, to nie nasz problem
To są moi bracia! głos mu pękł. To mój brat i siostra, nie mają nikogo. Obiecałem Sylwii, iż przywiozę ich do domu na chwilę, żeby pokazać to tobie, i może pomożemy. Nie mogłem po prostu zostawić ich tam.
Upadłam na krawędź łóżka. Jak ci pozwolono je wziąć? Masz szesnaście lat.
Sylwia podpisała tymczasowy formularz wypisu. Zna mnie. Pokazałem dowód tożsamości, udowadniając pokrewieństwo. Pani Chojna zagwarantowała mnie. Powiedzieli, iż to niezgodne z przepisami, ale biorąc pod uwagę sytuację, Sylwia płakała i mówiła, iż nie wie, co zrobić.
Patrzyłam na noworodki w ramionach syna tak małe i kruche.
Nie możesz tego zrobić. To nie twoja odpowiedzialność wyszeptałam, łzy palące oczy.
To czyja odpowiedzialność? odparł Kacper. Taty? On już udowodnił, iż go nie obchodzi. Co jeżeli Sylwia nie przeżyje? Co stanie się z tymi dziećmi?
Zabierzemy ich z powrotem do szpitala już teraz. To za dużo.
Mamo, proszę
Nie. moja głos stał się twardy. Załóż buty. Wracamy.
Droga do Szpitala Miejskiego była duszna. Kacper siedział na tylnym siedzeniu wózka, trzymając jednego z bliźniaków po każdej stronie, w koszykach, które pochwyciłem w pośpiechu z garażu.
Gdy dotarliśmy, przy wejściu przywitała nas pani Chojna, twarz napięta niepokojem.
Anno, bardzo przepraszam. Kacper chciał tylko”
W porządku. Gdzie jest Sylwia?
Pokój 314. Ale Anno, musisz wiedzieć to nie jest w porządku. Infekcja rozprzestrzeniła się szybciej niż przewidywaliśmy.
Serce mi się ścisnęło. Jak bardzo?
Wyraz na twarzy pani Chojny wszystko powiedział.
Weszliśmy windą w milczeniu. Kacper kołysał oboje noworodków, szepcząc im ciche słowa, gdy płakali.
Staliśmy przed drzwiami pokoju 314 i delikatnie je puknęliśmy, zanim je otworzyliśmy.
Sylwia wyglądała jeszcze gorzej, niż przypuszczałam. Blada, prawie szara, podłączona do kilku kroplówek. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat. Gdy nas zobaczyła, oczy natychmiast napłynęły łzami.
Bardzo przepraszam westchnęła. Nie wiedziałam, co zrobić. Jestem sama i tak chora, a Dariusz
Wiem powiedziałam cicho. Kacper mi powiedział.
Po prostu odszedł. Kiedy powiedzieli mu, iż są bliźniaki, i iż mam komplikacje, powiedział, iż nie może tego znieść. Spojrzała na dzieci w ramionach Kacpra. choćby nie wiem, czy przeżyję. Co się stanie z nimi, jeżeli nie przeżyję?
Zadbamy o nie Kacper wyciągnął słowa, zanim zdążyłam się odezwać.
Mamo zaczęłam.
Patrz na nią. Patrz na te maleństwa. Potrzebują nas.
Dlaczego? zapytałam. Dlaczego to nasza sprawa?
Bo nikt inny ich nie ma! krzyknął, po czym przycisnął głos. jeżeli nie wejdziemy, trafią do systemu opieki. Mogą ich rozdzielić. Czy to chcesz?
Nie miałam odpowiedzi.
Sylwia wyciągnęła drżącą dłoń. Proszę. Wiem, iż nie mam prawa prosić, ale to są brat i siostra Kacpra. To rodzina.
Spojrzałam na te malutkie ciałka, na syna, który już był prawie dorosłym chłopcem, i na tę kobietę na krawędzi śmierci.
Muszę zadzwonić powiedziałam w końcu.
Zadzwoniłam do Dariusza, który stał w parkingu szpitala. Odpowiedział po kilku sygnałach, wyraźnie zirytowany.
Co? zapytał.
To Anno. Musimy porozmawiać o Sylwii i bliźniakach.
Pauza. Skąd o tym wiesz?
Kacper był w szpitalu. Widział twoje odejście. Co jest nie tak z tobą?
Nie zaczynaj. Nie pytałem o to. Słyszałem, iż używasz jakichś metod antykoncepcyjnych. To katastrofa.
To są moje dzieci!
To błąd powiedział chłodno. Podpiszę dokumenty, jeżeli chcesz je wziąć. Ale nie licz, iż się zaangażuję.
Zakończyłam rozmowę, nie mówiąc nic, czego mogłabym później pożałować.
Godzinę później Dariusz przyjechał ze swoim prawnikiem. Podpisał tymczasową opiekę, nie patrząc choćby na dzieci. Spojrzał na mnie, wzruszył ramionami i rzekł: To już nie mój ciężar.
Potem odszedł.
Kacper patrzył, jak odchodzi. Nigdy nie będę taki jak on szepnął.
Tego wieczoru przywiozłam bliźniaki do domu. Podpisałam dokumenty, które ledwie rozumiałam, przyjmując ich tymczasową opiekę, dopóki Sylwia nie wróciła do szpitala.
Kacper przystroił pokój dla noworodków, znalazł używany łóżeczko w sklepie z second-handem, wydając własne oszczędności.
Zrób zadanie domowe powiedziałam przygasłym głosem. Albo wyjdź z przyjaciółmi.
To ważniejsze odparł.
Pierwszy tydzień był koszmar. Bliźniaki Kacper nazwał Lilią i Patrykiem płakały bez przerwy. Każde dwie godziny pielucha, karmienie, nocne czuwania. Kacper stał się głównym opiekunem.
To moja odpowiedzialność powtarzał.
Nie jesteś dorosły! krzyczałam, widząc go o trzeciej nad ranem z jednym dzieckiem w każdym ramieniu.
Mimo to nie narzekał. Nie przestawał. W nocy podgrzewał butelki, szepcąc bajki o naszej rodzinie sprzed Dariusza. Zdarzało mu się nie chodzić do szkoły, bo zmęczenie go przytłaczało. Oceny spadały. Znajomi przestali dzwonić. Dariusz już nie odbierał żadnych telefonów.
Po trzech tygodniach wróciłam z nocnej zmiany w barze i zobaczyłam Kacpra, jak kroczy po mieszkaniu, trzymając Lilię, która krzyczała w ramionach. Coś jest nie tak odrzekł natychmiast.
Nie przestaje płakać, a jej czoło jest gorące. Dotknęłam jej czoła, a krew zatrzęsła się w żyłach. Weź torbę z pieluchami. Jedziemy na SOR. Natychmiast.
Oddział ratunkowy był chaosem świateł i krzyków.
Gorączka Lilii poszybowała. Zrobiono badania: krew, RTG klatki piersiowej, echo serca. Kacper nie opuszczał przy niej, siedząc przy inkubatorze, ręka przy szybie, łzy spływające po policzkach. Proszę, bądź zdrowa szepnął.
O 2:00 nastąpiła wizyta kardiolożki.
Znaleźliśmy defekt wrodzona wada serca, przegroda międzykomorowa z nadciśnieniem płucnym. To poważne i wymaga operacji jak najszybciej.
Kacper osunął się na najbliższe krzesło, drżąc. Jak poważne? zapytałam.
Może zagrażać życiu, jeżeli nie zostanie naprawione. Operacja jest możliwa, ale kosztowna.
Pomyślałam o naszym skromnym koncie oszczędności, które zbierałam przez pięć lat, pracując w barze jako kasjerka. Ile to kosztuje? zapytałam.
Kiedy usłyszałam kwotę w złotych, serce mi się rozpadło. To prawie wszystko, co mieliśmy.
Kacper spojrzał na mnie, zdruzgotany. Mamo, nie mogę cię prosić ale
Nie pytaj przerwałam. Zrobimy to.
Operacja została zaplanowana na następny tydzień. Lilię przywiozłam do domu, dając ściśle określone leki i monitorowanie. Kacper ledwo spał, ustawiał budziki co godzinę, by sprawdzić jej stan.
Co jeżeli coś pójdzie nie tak? zapytał pewnego ranka.
Wtedy damy radę razem odpowiedziałam. Razem.
W dniu operacji przybyliśmy do szpitala przed wschodem słońca. Kacper trzymał Lilię w żółtej kocyku, który specjalnie kupił, a ja zapinałam Patryka. Zespół chirurgiczny przybył o 7:30.
Kacper pocałował Lilię w czoło i szepnął coś, czego nie dosłyszałam, zanim zostali odprowadzeni.
Czekałam. Sześć godzin przemierzało korytarze szpitala, Kacper stał niewzruszony, głowa w rękach. W pewnym momencie podeszła pielęgniarka z kawą i, cicho, rzekła:
Ta dziewczynka ma szczęście, iż ma brata takiego jak ty.
Gdy w końcuWtedy, trzymając oboje maluchy w ramionach, poczułam, iż nasza rodzina, choć rozbita, wreszcie znów jest cała.
