Ryszard Sokołowski stał nieruchomo, jakby czas wstrzymał oddech.
Świat, w którym wierzył, iż może kupić wszystko ludzi, pamięć, przyszłość rozpadł się w kilka zdań wypowiedzianych przez dziewczynę w podniszczonych butach.
Kto ci to pokazał? wymamrotał w końcu.
Nikt, panie Sokołowski odebrała cicho Jagoda. Po prostu to czuję. Czasem języki same ze sobą mówią.
Helena Kowalska, jej matka, stała obok, ręce splecione, starając się nie drżeć. Widziała w twarzy mężczyzny, którego wszyscy w budynku bali się choćby spojrzeć, coś, czego nigdy u niego nie dostrzegała niepewność.
Kłamiesz rzucił gwałtownie, prawie brutalnie. To tylko sztuczka. Podstęp, by mnie zaimponować.
Wstał, podszedł do swojego biurka i nacisnął przycisk. Na ekranie pojawił się stary rękopis.
Proszę. Profesorowie z Uniwersytetu Warszawskiego nie potrafili tego przetłumaczyć. jeżeli podasz choć jedno prawdziwe zdanie dam ci pięć tysięcy złotych. jeżeli nie twoja matka straci pracę.
Panie Sokołowski, proszę, nie rób tego! wykrzyknęła Helena. To dziecko!
Milcz! odciął go Sokołowski.
Jagoda nie drgnęła.
Dobrze powiedziała. ale nie spodoba wam się odpowiedź.
Podeszła do ekranu i przejechała palcem po linijkach.
To nie tylko tekst. To przestroga.
Ha! A jaka przestroga? zaśmiał się nerwowo Ryszard.
Dla was.
Dla mnie?! w jego głosie pojawił się podkład złości i niepewności.
Jagoda szepnęła:
Ten, kto wzniesie się ponad wszystkich, upadnie z własnej pychy. Jego imię zostanie wywiane przez wiatr, a dom spłonie w płomieniach.
Cisza.
Na zewnątrz nagle rozbłysł błyskawica. Pokój pogrążył się w półmroku, a twarz Ryszarda na chwilę rozświetliła bladość, napięcie, szeroko otwarte oczy.
Przypadek zwykły przypadek mruknął.
Jagoda zwróciła się do niego.
Przeżywasz się z ludźmi, którzy sprzątają pod twoją podłogą, ale wiesz, kto napisał kod, na którym opiera się twój biznes?
Co co masz na myśli? drżał jego głos.
Mój ojciec.
Helena zacisnęła zęby.
Jagodo nie, przestań
Tak, mamo, czas, by go usłyszał. Jagoda nie odrywała wzroku od Ryszarda. Był programistą w dziale cyberbezpieczeństwa. Pracował nocą nad waszym systemem, kiedy wy świętowaliście nad Bałtykiem. Gdy zachorował, wy podpisaliście rozkaz zwolnienia.
Jak jak się nazywał? zapytał, bladnąc jeszcze bardziej.
Andrzej Kowalczyk.
Oczy Sokołowskiego rozszerzyły się.
To on ten, co napisał ochronny kod? Ten sam, który przyniósł miliony z niemieckiego banku?
Tak potwierdziła Jagoda. A wy go pozbawiłeś wszystkiego.
Cisza. Jedynie szum deszczu uderzającego w szyby przerywał milczenie.
Nie szukamy zemsty wyszeptała Helena. Tylko sprawiedliwości. I spokoju.
Nie wiedziałem szepnął Ryszard, a jego słowa brzmiały pusto.
Wiedziałeś odparła Jagoda. Po prostu cię to nie obchodziło.
Mężczyzna opuścił się w fotel. Wszystko, co zbudował, nagle wydało się pustką.
Czego po mnie chcesz? Pieniędzy? Edukacji? Domu? Dam wam wszystko.
Jagoda patrzyła na niego spokojnie.
Nie chcemy nic. Zapamiętajcie jednak Bóg czasem przemawia głosem tych, których nie dostrzegacie.
Chwyciła matkę za rękę.
Chodźmy, mamo.
Helena zwróciła się do niego.
Dokończę sprzątanie dziś. Potem znajdź sobie inną żonę.
Obie wyszły. Drzwi zamknęły się powoli.
Ryszard został sam.
Stał nieruchomo, nic nie poruszając. Potem otworzył szufladę i wyciągnął starą teczkę A. Kowalczyk.
W środku znajdował się wniosek o przedłużenie umowy ze względów zdrowotnych. Na dole jego podpis: Odrzucono.
Sokołowski położył teczkę na biurku, potem powoli zdjął zegarek z ręki i zostawił go obok.
Na zewnątrz deszcz lał się po szybach jak płynna wstydliwość.
Następnego dnia wiadomości wybuchły:
Biznesmen Ryszard Sokołowski oddał cały majątek i udziały w firmie na fundusz edukacji dzieci z ubogich rodzin.
Miesiąc później Wieża Kryształ została sprzedana Uniwersytetowi Warszawskiemu, by stała się centrum darmowej edukacji.
A w małej szkole na obrzeżach miasta dziewczyna o imieniu Jagoda założyła kółko językowe dla dzieci bez środków.
Gdy zapytano ją, dlaczego to robi, uśmiechnęła się:
Bo wiedza to siła. A prawdziwa siła to umieć przebaczyć.
Epilog
Helena i Jagoda opuściły Warszawę. Nikt już o nich nie słyszał.
Ryszard Sokołowski zniknął z życia publicznego.
Kilka miesięcy później, na ostatnim piętrze Wieży Kryształ, pojawiła się tablica z napisem:
Prawdziwe bogactwo to uczenie się od ludzi, którzy mówią sercem.
