Ogród Botaniczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i Ogród Dendrologiczny Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu wspólnie świętują swój 100. jubileusz. Z tej okazji zorganizowały konferencję oraz Zjazd Ogrodów Botanicznych i Arboretów w Polsce: “Przyszłość ogrodów botanicznych: adaptacja i edukacja w obliczu zmian klimatycznych". W Poznaniu spotkali się eksperci, naukowcy oraz praktycy z dziedziny botaniki, ogrodnictwa, ekologii, ochrony środowiska i edukacji.
- Ostatnie miesiące, a adekwatnie choćby lata współpracy, zacieśniły bardzo mocno nasze wzajemne stosunki pomiędzy ogrodami - mówiła prof. Justyna Wiland-Szymańska, Dyrektorka Ogrodu Botanicznego UAM. - Wielu pracowników Ogrodu Dendrologicznego wyszło z naszego ogrodu. I to jest długa tradycja, także czujemy się w pewnym sensie kuźnią talentów. To jest niesamowicie ważne, iż możemy się wspierać, iż Ogród Dendrologiczny ma trochę inne podejście, bo wiadomo, iż najważniejsza jest różnorodność. Są inne kolekcje, inny sposób zawiadywania tymi kolekcjami, ale to właśnie powoduje, iż się doskonale uzupełniamy, w pewnym sensie siedząc po dwóch stronach rzeki Seganki - dodała prof. Justyna Wiland-Szymańska, dziękując za liczne gratulacje gości, którzy przyjechali na 100-lecie.
Ogród Botaniczny w Poznaniu zajmuje powierzchnię ok. 22 ha, a około 6000 zgromadzonych taksonów rozmieszczono w 10 działach tematycznych. Jest jednostką ogólnouczelnianą, chronioną Ustawą o Ochronie Przyrody z 16 kwietnia 2004 roku. Część parkowa od 1975 roku objęta jest ponadto ochroną jako zabytek Miasta Poznania. Prowadzone są w nim przyrodnicze zajęcia edukacyjne z zakresu ogrodnictwa, botaniki i zoologii. Prezentowane są wystawy plenerowe i wewnętrzne o tematyce przyrodniczej i artystycznej. realizowane są tutaj spotkania naukowe i kulturalne, takie jak np. "Ławeczka Literacka". Ogród odwiedza rocznie ok. 150 000 zwiedzających, przy czym jest on udostępniany bezpłatnie, stanowiąc miejsce wytchnienia wśród zieleni przez wszystkie sezony.
Poznański Ogród Botaniczny powstawał w czasach odradzania się państwa polskiego dla potrzeb szkół średnich i powszechnych. Bezpośrednimi inicjatorami tworzenia Szkolnego Ogrodu Botanicznego (1922-1925) byli dr Joachim Namysł, Władysław Marciniec i prof. Rudolf Boettner, który był pierwszym jego dyrektorem. Ogród podlegał administracyjnie Magistratowi i Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego. Pieczę naukową natomiast przez cały czas sprawowali profesorowie Uniwersytetu Poznańskiego.
Na powierzchni ok. 2,5 ha stworzono obszerny Dział Systematyki Roślin z basenem dla roślin wodnych, działy ekologiczne oraz wybudowano drewniany pawilon dydaktyczny. Od roku 1928 Ogrodem zarządzała Państwowa Szkoła Ogrodnicza, której dyrektorem był mgr inż. Wacław Zembal. W roku 1930 Ogród został powiększony o dalsze 9 ha, na których wg projektu prof. Edwarda Strausa, powstał obszerny Dział Geografii Roślin oraz kwatery roślin ozdobnych.
Okres okupacji był dla Ogrodu, pod względem rozwoju kolekcji, okresem stagnacji. Po wojnie Ogród przez cały czas pozostawał w gestii P.S.O. W roku 1949 na skutek reorganizacji, Ogród został przejęty przez Uniwersytet Poznański. Stał się on jednym z zakładów Katedry Systematyki i Geografii Roślin Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego. Ze swoimi bogatymi zbiorami stanowił doskonałą bazę do prowadzenia zajęć dydaktycznych. Rozbudowano Alpinarium, którego budowę wg projektu Z. Hellwiga, rozpoczęto już w roku 1938. Pracownicy Ogrodu prowadzili zajęcia dydaktyczne, praktyki studenckie oraz kierowali pracami magisterskimi.
W kolejnych latach - 70-tych i 90-tych - obszar placówki powiększał się, co umożliwiło rozwój kolekcji gruntowych, w tym budowę Działu Roślin Rzadkich i Ginących. Uformowano także naturalistyczny zbiornik wodny w miejscu przepływu rzeczki Seganki.
Fot. Władysław Gardasz
