Dzieci

Nienarodzone Dziecko

Nienarodzone Dziecko

naszkraj.online 20 minut temu Julia Kowalska pracowała w sanatorium pod Krakowem, do którego dojeżdżała koleją podmiejską. Podróż męczyła, ale pensja była przyzwoita, a grafik umożliwiał łączenie pracy z przedszkolem. Lato nie sprawiało kłopotów, ale zimą do stacji było przerażaj...
Wygodne Babcie Elżbieta Nowak obudziła się od śmiechu. Nie od cichego chichotu, nie od stłumionego parsknięcia, ale od głośnego, rubasznego, zupełnie niepasującego do szpitalnej sali rechotu, którego nigdy nie mogła znieść przez całe świadome życie. Śmiała się współlokatorka z łóżka obok, przyciskając telefon do ucha i wymachując wolną ręką, jakby rozmówca mógł ją zobaczyć. — Kaja, no co ty! Naprawdę tak powiedział? Przy wszystkich? Elżbieta spojrzała na zegarek. Za piętnaście siódma rano. Do pobudki jeszcze piętnaście minut. Piętnaście minut, które można by spędzić w ciszy, zbierając myśli przed operacją. Wczoraj wieczorem, gdy ją przywieziono na salę, sąsiadka już leżała na swoim łóżku i szybciutko stukała w telefon. Przywitały się krótko: „Dobry wieczór” – „Dzień dobry”, i rozeszły się każda do swoich myśli. Elżbieta była wdzięczna za milczenie. A teraz – cyrk. — Przepraszam — powiedziała cicho, ale wyraźnie. – Można trochę ciszej? Kobieta odwróciła się. Okrągła twarz, krótkie włosy przyprószone siwizną, których choćby nie próbowała farbować, kolorowa piżama w czerwone grochy. I to w szpitalu! — Oj, Kaja, oddzwonię później, ktoś tu mnie wychowuje — schowała telefon i odwróciła się z uśmiechem do Elżbiety. — Przepraszam! Jestem Katarzyna Sieradzka. Wyspała się Pani? Ja przed operacjami w ogóle nie śpię, więc obdzwaniam wszystkich znajomych. — Elżbieta Nowak. To, iż Pani nie śpi, nie znaczy, iż inni nie chcą odpocząć. — Ale Pani już przecież nie śpi — mrugnęła Katarzyna. — Dobra, będę szeptać. Obiecuję. Nie szeptała. Do śniadania zdążyła jeszcze dwa razy zadzwonić, przy czym z każdą rozmową głos był coraz głośniejszy. Elżbieta demonstracyjnie odwracała się do ściany i nakrywała głowę kołdrą, ale to nie pomagało. — Córka dzwoniła — tłumaczyła Katarzyna przy śniadaniu, które i tak ledwo jadły — Martwi się o operację. Staram się ją uspokoić jak mogę. Elżbieta milczała. Do niej syn nie zadzwonił. Zresztą nie liczyła na to, mówił, iż ma ważne zebranie od rana. Sama go tak wychowała: praca – to poważne, to odpowiedzialność. Katarzynę zabrali pierwszą. Wychodząc z sali, machała ręką na pożegnanie i coś wykrzykiwała do pielęgniarki — ta się śmiała. Elżbieta pomyślała, iż dobrze by było, gdyby po operacji przenieśli ją do innej sali. Ją samą zabrali godzinkę później. Zawsze źle przechodziła narkozę. Obudziła się z mdłościami i tępym bólem w prawym boku. Pielęgniarka uspokajała, iż wszystko się udało, trzeba tylko przetrwać. Elżbieta – przetrwała. Była w tym dobra. Wieczorem, gdy wrócili ją na salę, Katarzyna już leżała na swoim łóżku – twarz szara, oczy zamknięte, kroplówka w ręce. Spokojna. Pierwszy raz spokojna. — Jak się Pani czuje? — spytała Elżbieta, choć nie planowała zaczynać rozmowy. Katarzyna otworzyła oczy. Uśmiechnęła się blado. — Żyję. A Pani? — Też. Zamilkły. Za oknem gęstniał zmierzch, a kroplówki brzęczały cicho. — Przepraszam za poranek — odezwała się nagle Katarzyna. — Jak się denerwuję, to zaczynam gadać bez końca. Wiem, iż to wkurza, ale nie umiem się powstrzymać. Elżbieta chciała odpowiedzieć coś złośliwego, ale nie znalazła słów. Była zbyt zmęczona. Wymamrotała tylko: — Nic nie szkodzi. W nocy żadna z nich nie spała. Obu bolało. Katarzyna już nie dzwoniła, leżała cicho, ale Elżbieta słyszała, iż ta się przewraca, wzdycha. Raz chyba choćby płakała. Po cichu, w poduszkę. Rano przyszła lekarka. Sprawdziła szwy, zmierzyła temperaturę, rzuciła do obu „Dzielne jesteście, wszystko dobrze”. Katarzyna od razu sięgnęła po telefon. — Kaja, już po wszystkim! Cała i zdrowa, nie panikuj. Jak tam dzieciaki? Michałek znowu gorączkuje? Co? Już lepiej? No widzisz, mówiłam, iż nic mu nie będzie. Elżbieta słuchała z ukosa. „Dzieciaki” – znaczy wnuki. Córka zdaje relację. Jej własny telefon milczał. Dwie wiadomości od syna. „Mamo, jak się czujesz?” i „Daj znać, kiedy dasz radę napisać”. Wysłał je wczoraj wieczorem, gdy ona jeszcze dochodziła do siebie po narkozie. Odpisała: „Wszystko w porządku :)”. Dodała emotikonę. Syn zawsze jej powtarzał, iż bez buziek sms-y są oschłe. Odpowiedź przyszła po trzech godzinach: „Super! Buziaki”. — Pani rodzina nie przychodzi? — zapytała Katarzyna po południu. — Syn pracuje. Mieszka daleko. Poza tym nie trzeba, jestem już duża. — Prawda? — Katarzyna przytaknęła. — Moja córka też tak mówi: „Mamo, dasz sobie radę, przecież jesteś dorosła”. No i po co przyjeżdżać, skoro wszystko gra, nie? W jej głosie było coś, co sprawiło, iż Elżbieta przyjrzała się jej uważniej. Katarzyna uśmiechała się, ale w oczach nie było radości. — Dużo Pani ma wnuków? — Trójkę. Michałek ma osiem lat, potem Basia i Leo — mają trzy i cztery. — Katarzyna już wyjmowała telefon z szufladki. — Chce Pani zobaczyć zdjęcia? Przeglądały je z dwadzieścia minut. Dzieci na działce, dzieci nad morzem, dzieci z tortem. Na wszystkich fotografiach była ona – przytulająca, całująca, śmieszkująca do obiektywu. Córki nie było na żadnej. — Córka robi zdjęcia, nie lubi być w kadrze — wyjaśniła Katarzyna. — Wnuki często u Pani bywają? — adekwatnie ja u nich mieszkam. Córka pracuje, zięć też, więc jestem… no, do pomocy. Odebrać z przedszkola, sprawdzić lekcje, coś ugotować. Elżbieta przytaknęła. Miała podobnie. Przez pierwsze lata po narodzinach wnuczka pomagała codziennie. Potem wnuczek podrósł, zaczęła wpadać rzadziej. Teraz widywali się najwyżej raz w miesiącu, jak trafiła się okazja. — U mnie tylko jeden wnuk. Dziewięć lat, dobrze się uczy, chodzi na treningi. — Często się spotykacie? — Czasem w niedziele. Oni są bardzo zajęci. Rozumiem to. — No właśnie — Katarzyna odwróciła wzrok na okno. — Zajęci… Zamilkły. Za oknem mżył deszcz. Wieczorem Katarzyna powiedziała: — Nie chcę wracać do domu. Elżbieta podniosła wzrok. Katarzyna siedziała na łóżku, obejmując kolana ramionami, wpatrzona w podłogę. — Naprawdę nie chcę. Myślałam, myślałam… i nie chcę. — Dlaczego? — Po co? Wrócę, a tam Michałek z lekcjami nie dał sobie rady, Basia znów rozmazana katarem, Leo spodnie porwał. Córka w pracy do wieczora, zięć w wiecznych delegacjach. Ja – piorę, gotuję, sprzątam, pomagam. A oni nawet… — zacięła się — choćby „dziękuję” nie powiedzą. Bo babcia przecież musi. Elżbieta milczała. W gardle ściskało. — Przepraszam — otarła oczy Katarzyna. — Rozkleiłam się. — Nie przepraszaj — powiedziała cicho Elżbieta. — Ja pięć lat temu poszłam na emeryturę. Myślałam, iż nareszcie się sobą zajmę. Do teatru, na wystawy, choćby na kurs francuskiego się zapisałam. Chodziłam całe dwa tygodnie. — I co się stało? — Synowa na urlop macierzyński poszła. Poprosiła o pomoc. Bo przecież babcia, już nie pracuje, nie odmówi… Nie potrafiłam. — I jak? — Trzy lata codziennie. Potem wnuk poszedł do przedszkola, to już co drugi dzień. Potem do szkoły, raz na tydzień. Teraz… — urwała — …teraz ich już adekwatnie nie potrzebuję. Mają nianię. Siedzę w domu i czekam, aż zadzwonią. jeżeli nie zapomną. Katarzyna skinęła głową. — Córka w listopadzie miała przyjechać. Do mnie. Cały dom wysprzątałam, upiekłam ciasta. Zadzwoniła: „Mamo, sorry, Michałek ma zajęcia, nie damy rady”. — Nie przyszła? — Nie przyszła. Ciasta dałam sąsiadce. Obie zamilkły. Deszcz bębnił po szybie. — Wie pani, co boli najbardziej? — odezwała się Katarzyna. — Nie to, iż nie przyjeżdżają. Tylko iż ja i tak czekam. Ściskam telefon w dłoni i myślę: zadzwonią? Może powiedzą – „brakowało mi cię”, tylko tak, bez powodu, nie przez potrzebę pomocy. Elżbiecie zaszczypało w oczach. — Ja też czekam. Za każdym razem, gdy dzwoni telefon, myślę, iż może syn zadzwoni „tak po prostu”. Ale nie… zawsze chodzi o coś. — A my i tak pomagamy — Katarzyna uśmiechnęła się smutno. — Bo przecież jesteśmy mamami. — Tak. Następnego dnia zaczęły się zmiany opatrunków. Bolało obie. Po zabiegu leżały w milczeniu, aż Katarzyna nagle powiedziała: — Myślałam, iż mam szczęśliwą rodzinę. Córka kochana, zięć w porządku, wnuki radością. Że jestem potrzebna. Że beze mnie ani rusz. — I…? — Dopiero tutaj zrozumiałam, iż oni super sobie radzą. Córka przez cztery dni choćby się nie poskarżyła, iż jej ciężko. Przeciwnie, taka radosna. Czyli mogą. Po prostu wygodniej jest mieć babcię – darmową nianię. Elżbieta uniosła się na łokciu. — Wie pani, co zrozumiałam? Że sama sobie jestem winna. Nauczyłam syna, iż mama zawsze pomoże, zawsze czeka, jej sprawy są nieważne. Najważniejsze, co on chce. — U mnie tak samo. Córka zadzwoni – rzucam wszystko i lecę. — Przyzwyczaiłyśmy ich, iż nie mamy własnego życia — powiedziała Elżbieta powoli. — Jesteśmy tylko dla nich. Katarzyna przytaknęła, zamyślona. — I co teraz? — Nie wiem. Piątego dnia Elżbieta wstała z łóżka bez pomocy pielęgniarki. Szóstego przeszła do końca korytarza i z powrotem. Katarzyna dzień później, ale uparcie próbowała dotrzymać kroku. Chodziły razem po korytarzu, powoli, przytrzymując się ściany. — Po śmierci męża kompletnie się pogubiłam — mówiła Katarzyna. — Myślałam, iż już po wszystkim. A córka mi powiedziała: „Mamo, masz nowy sens, wnuki. Żyj dla nich”. No i żyłam… Tylko ten sens taki… jednostronny. Ja dla nich, oni dla mnie – tylko jak trzeba. Elżbieta opowiadała o rozwodzie trzydzieści lat temu, kiedy syn miał pięć. Jak wychowywała go sama, studiowała wieczorami, pracowała na dwa etaty. — Myślałam: jak będę idealną matką, to on będzie idealnym synem. Że jak oddam wszystko, będzie mi wdzięczny. — A on dorósł i ma swoje życie — dodała Katarzyna. — Tak. I to pewnie normalne. Ale nie sądziłam, iż będę tak samotna. — Ja też nie. Siódmego dnia przyszedł syn. Bez zapowiedzi, nagle. Elżbieta siedziała na łóżku i czytała, kiedy pojawił się w drzwiach. Wysoki, elegancki, z siatką owoców. — Mamo, cześć! — uśmiechnął się i pocałował ją w czoło. — Jak się czujesz? Już lepiej? — Lepiej. — Świetnie! Lekarz mówił, iż jeszcze ze trzy dni i wypis. Może pojedziesz do nas? Anka mówi – pokój gościnny pusty. — Dziękuję, wolę wrócić do siebie. — Jak wolisz. Ale jakby co, dzwoń. Przyjedziemy. Był dwadzieścia minut. Opowiadał o pracy, o wnuku, o nowym samochodzie. Zapytał, czy nie potrzeba pieniędzy. Obiecał, iż wpadnie za tydzień. I wyszedł szybko, jakby z ulgą. Katarzyna leżała na łóżku i udawała, iż śpi. Gdy drzwi się zamknęły, otworzyła oczy. — Pani syn? — Mój. — Przystojny. — Tak. — I zimny jak lód. Elżbieta nie odpowiedziała. Tak ścisnęło ją w gardle, iż brakło jej tchu. — Wie pani… ja ostatnio myślę, może po prostu przestać oczekiwać od nich czułości. Po prostu… odpuścić? Zrozumieć, iż oni mają własne życie. Nam trzeba znaleźć własne. — Łatwo powiedzieć. — Trudno zrobić. Ale co innego mamy? Mamy siedzieć i czekać, aż się o nas przypomni? — Co pani powiedziała córce? — spytała Elżbieta niespodziewanie przechodząc na „ty”. — Że po wypisie muszę odpoczywać dwa tygodnie. Lekarz zabronił dźwigać. Nie mogę zajmować się wnukami. — Obraziła się? — Jeszcze jak. — Katarzyna się uśmiechnęła. — Ale wiesz? Poczułam ulgę. Jakby mi ciężar z pleców zdjął. Elżbieta zamknęła oczy. — Boję się. Jak odmówię, jak powiem „nie”, przestaną dzwonić. Zupełnie. — A dzwonią często? Cisza. — No widzisz. Gorzej już nie będzie. Może tylko lepiej. Ósmego dnia obie wypisano ze szpitala, jednocześnie. Pakowały się w milczeniu, jakby żegnały się na zawsze. — Wymienimy się numerami? — zaproponowała Katarzyna. Elżbieta kiwnęła głową. Wpisały numery w telefony. Stały chwilę naprzeciwko siebie. — Dziękuję — powiedziała Elżbieta. — Za to, iż byłaś tutaj. — I ja tobie. Wiesz… trzydzieści lat z nikim tak nie rozmawiałam. Od serca. — Ja też nie. Przytuliły się. Ostrożnie, żeby nie zahaczyć o szwy. Pielęgniarka przyniosła wypisy, zamówiła taksówkę. Elżbieta pojechała pierwsza. W domu było cicho i pusto. Rozpakowała torbę, wzięła prysznic, położyła się na kanapie. Sięgnęła po telefon. Trzy wiadomości od syna. „Mamo, wypisałaś się?”, „Zadzwoń, jak będziesz w domu”, „Nie zapomnij o lekach”. Odpisała: „Już w domu. Wszystko dobrze.” Odłożyła telefon. Wstała, poszła do szafy. Wyjęła teczkę, której nie otwierała pięć lat. Była tam broszura kursu francuskiego i rozpiska spektakli filharmonii. Patrzyła na broszurę i myślała. Zadzwonił telefon. Katarzyna. — Cześć. Wybacz, iż tak szybko… po prostu musiałam zadzwonić. — Cieszę się. Naprawdę. — Może się spotkamy? Jak dojdziemy do siebie. Za dwa tygodnie. Może w kawiarni, albo po prostu na spacer. jeżeli chcesz. Elżbieta spojrzała na broszurę w rękach. Potem na telefon. I znów na broszurę. — Chcę. Naprawdę chcę. I wiesz co? Nie za dwa tygodnie. Może już w sobotę. Dość już mam leżenia w domu. — W sobotę? Serio? Przecież lekarz… — Lekarz. Trzydzieści lat wszystkim we wszystkim pomagałam. Pora pomyśleć o sobie. — No to umówione. Sobota. Pożegnały się. Elżbieta odłożyła telefon i jeszcze raz sięgnęła po broszurę. Kurs francuskiego zaczynał się za miesiąc – nabór jeszcze trwał. Otworzyła laptopa i zaczęła wypełniać formularz. Palce jej drżały, ale wpisywała wszystko. Do końca. Za oknem lał deszcz. Ale zza chmur zaczęło prześwitywać słońce. Jesienne, nieśmiałe, ale jednak słońce. I Elżbieta pomyślała nagle, iż życie może się dopiero zaczyna. I wysłała zgłoszenie.

Wygodne Babcie Elżbieta Nowak obudziła się od śmie...

newsempire24.com 22 minut temu Wygodne babcie Obudził mnie głośny śmiech. Nie cichy chichot, nie powściągliwy uśmiech, ale prawdziwy, donośny śmiech, który rozbrzmiewał w całej sali szpitalnej i którego zawsze nie znosiłam. To Halina, moja sąsiadka z łóżka obok, śmiała się rozmawi...
Nieznajomy zasnął w pokoju dziecięcym. Przyjechała policja

Nieznajomy zasnął w pokoju dziecięcym. Przyjechała...

tvn24.pl 25 minut temu Mężczyzna wszedł do cudzego mieszkania w Oświęcimiu, położył się na łóżku w pokoju dziecięcym i zasnął. Przestraszona mieszkanka wezwała policję. Okazało się, iż 72-latek był nietrzeźwy.
Rodzice chcieli nadać swojemu dziecku na imię BLIK. Stanowcza reakcja urzedu

Rodzice chcieli nadać swojemu dziecku na imię BLIK...

telepolis.pl 43 minut temu Ludzi czasami nieco za mocno ponosi fantazja i miłość dla konkretnych firm i usług.Nie da się inaczej wytłumaczyć, dlaczego pewni rodzice z Katowic uznali, iż Blik będzie idealnym imieniem dla ich nowo narodzonego dziecka. Ewentualnie była to jakaś f...
Jak zmienić dziecku imię. Trzeba spełnić kilka warunków

Jak zmienić dziecku imię. Trzeba spełnić kilka war...

mamadu.pl 1 godzina temu Wybraliście imię dla dziecka w emocjach, pod presją albo po prostu dziś macie poczucie, iż jednak do niego nie pasuje? Prawo daje rodzicom możliwość zmiany imienia dziecka, ale tylko pod pewnymi warunkami i w określonym czasie. Sprawdzamy, kiedy da.....
Szokujące Wyznanie: Sekret Ujawniony podczas Złotych Godów

Szokujące Wyznanie: Sekret Ujawniony podczas Złoty...

polregion.pl 1 godzina temu Zaskakujące Wyznanie: Tajemnica Ujawniona w 50. Rocznicę Ślubu W dniu naszej pięćdziesiątej rocznicy ślubu mój mąż wyznał, iż nigdy mnie nie kochał Nakryłam stół, zapaliłam świece, przygotowałam jego ulubione danie pieczoną kaczkę. Wszystko miało być...
„Teściowa milionerka, więc po co nam praca? – Historia Antoniego, który marzył o beztroskim życiu na koszt bogatej rodziny żony, aż los pokazał mu, jak ważna jest samodzielność”

„Teściowa milionerka, więc po co nam praca? – Hist...

newskey24.com 1 godzina temu Teściowa jest bajecznie bogata, już nigdy nie będziemy musieli pracować śmiał się mój kumpel. Mój znajomy, Władysław, zawsze marzył o życiu, w którym każda sprawa rozwiązuje się sama, najlepiej za cudze pieniądze. Bardzo się starał, żeby zdobyć wzglę...
Płomienie ogarnęły pałac — ale to, co pokojówka wyniosła, zostawiło wszystkich bez słów.

Płomienie ogarnęły pałac — ale to, co pokojówka wy...

twojacena.pl 2 godzin temu Płomienie wybuchły w rezydencji ale to, co wyciągnęła pokojówka, zostawiło wszystkich bez słów. Ogień! Ogień w kuchni! Krzyk dobiegł od jednego z pracowników, jego głos rozbrzmiewając po marmurowych korytarzach Pałacu Nowakowskich, ogromnej posiadłoś...
Nie mogę jej zostawić

Nie mogę jej zostawić

newsempire24.com 2 godzin temu Dziennik, 15 listopada 2025 Nie mogę jej porzucić to zdanie wciąż krąży w mojej głowie jak szalejący wiatr nad Wisłą. Babcia nie potrzebuje takiego ciężaru! Wybieraj: albo ja, albo ona wściekle szepnęła Irena, kiedy wpadła w gniew, a ja...
Dziecko z poprzedniego związku bywa u nas w weekendy. Bardzo mi to przeszkadza

Dziecko z poprzedniego związku bywa u nas w weeken...

mamadu.pl 2 godzin temu Rodzina patchworkowa rzadko wygląda tak, jak w wyobrażeniach. Wspólne weekendy, opieka naprzemienna – to trudniejsze niż może się wydawać. Ta mama przyznała wprost, iż obecność syna partnera bardzo zaburza ich wspólne życie. Jej szczerość wywołała fa...
16 szkolnych przedstawień, które na długo zapadną w pamięć dzięki fantastycznym kostiumom

16 szkolnych przedstawień, które na długo zapadną ...

jasnastrona.com 2 godzin temu Dziecięce przedstawienia i występy to zawsze emocjonujący moment, zwłaszcza dla rodziców. To właśnie mamusie i tatusiowie muszą głowić się nad tym, jak przygotować strój, w którym dziecko poczuje się jak prawdziwa gwiazda uroczystości. Jedni idą na ł...
Wstyd, iż dorośli nie dają rady tego policzyć. Dziecku wystarczy 15 sekund

Wstyd, iż dorośli nie dają rady tego policzyć. Dzi...

mamotoja.pl 3 godzin temu Zagadka 60÷6(9+1) wydaje się dziecinnie prosta, ale to właśnie dorośli masowo się na niej wykładają. W sieci trwa gorąca dyskusja – czy prawidłowa odpowiedź to 1 czy 100? A może 20?
Jak zapobiegać przebarwieniom skóry twarzy?

Jak zapobiegać przebarwieniom skóry twarzy?

mamadu.pl 3 godzin temu Każdy marzy o równomiernym kolorycie skóry, ale niestety przebarwienia mogą pojawić się niezależnie od wieku. Ich powstawanie bywa związane z nadmierną ekspozycją na słońce, zmianami hormonalnymi, a choćby stresem. Na szczęście odpowiednia pielęgnacj...
Pierwsza kumulacja w 2026 roku. Jakie premiery opłaca się teraz kupić?

Pierwsza kumulacja w 2026 roku. Jakie premiery opł...

faniklockow.pl 3 godzin temu Tradycyjnie jak co roku, na styczeń Grupa LEGO zalewa nas masą nowych premier. W tym roku składa się na to ponad 158 zestawów! Powstaje przy okazji pytanie, co warto kupić na premierę, a z czym poczekać aż dobrze stanieje....
"Mam 20 lat, jestem samotną mamą": Ludzie plotkują, iż to patologia, bo korzystam z zasiłków i 800+, a nie mają pojęcia, jak było naprawdę

"Mam 20 lat, jestem samotną mamą": Ludzie plotkują...

zycie.news 4 godzin temu Wstałam o 5:37, bo Leon znowu zaczął kaszleć przez sen.
Mamo, wyobraź sobie, nowa żona taty ma poważne problemy zdrowotne!

Mamo, wyobraź sobie, nowa żona taty ma poważne pro...

twojacena.pl 4 godzin temu Mamo, wyobraź sobie, iż nowa żona taty zachorowała mówią, iż to poważna sprawa.Opowiem ci zdarzenie sprzed dziesięciu lat. Razem z mężem wychowałam dwie dziewczęta, które już studiują. Cieszyłam się, iż wkraczałam w nowy etap życia, przekonana, iż z ...
Inteligentne dzieci. Od momentu narodzin rodzice szczególnie dbali o tę jedną rzecz

Inteligentne dzieci. Od momentu narodzin rodzice s...

newsweek.pl 4 godzin temu Różnorodność typów inteligencji nasuwa pytanie o to, czy w rozwoju dziecka są one ze sobą powiązane. Czy wspierają się wzajemnie? Jak się rozwijają? I w jaki sposób można ten rozwój stymulować – wyjaśnia dr Marta Majorczyk.
Święta trudnym czasem dla najmłodszych. Dziecięcy Telefon Zaufania notuje najwyższe wyniki

Święta trudnym czasem dla najmłodszych. Dziecięcy ...

kobieta.onet.pl 4 godzin temu Rekordowy wzrost liczby rozmów z dziećmi i młodzieżą odnotowali psycholodzy i pedagodzy Dziecięcego Telefonu Zaufania Rzeczniczki Praw Dziecka w okresie świątecznym.
Tęczowy znak nieskończoności. Jak mówić dziecku o neuroróżnorodności

Tęczowy znak nieskończoności. Jak mówić dziecku o ...

newsweek.pl 4 godzin temu Jak wytłumaczyć dzieciom, czym jest neuroróżnorodność? Warto zacząć od tego, iż wszyscy czymś się różnimy. I w zależności od wieku dzieci oraz ich poziomu rozwojowego odwoływać się do przykładów, które zrozumieją.
Daj mi tylko powód, proszę — Miłego dnia — Denis pochylił się i musnął jej policzek ustami. Anastazja kiwnęła automatycznie głową. Na policzku nie zostało ani ciepła, ani irytacji. Po prostu skóra, zwykłe dotknięcie. Drzwi się zamknęły, a mieszkanie wypełniła cisza. Stała jeszcze przez dziesięć sekund na korytarzu, wsłuchując się w siebie. Kiedy to się adekwatnie stało? Kiedy w środku coś przeskoczyło i zgasło? Anastazja pamiętała, jak dwa lata temu płakała w łazience, bo Denis zapomniał o ich rocznicy. Jak rok temu targała ją złość, kiedy po raz kolejny nie odebrał Wiktorii z przedszkola. Jak pół roku temu próbowała jeszcze rozmawiać, tłumaczyć, prosić. Teraz — pustka. Czysto, gładko, jak na wypalonym polu. Anastazja poszła do kuchni, nalała sobie kawy i usiadła przy stole. Dwadzieścia dziewięć lat. Siedem lat małżeństwa. I oto siedzi sama w pustym mieszkaniu z chłodniejącą filiżanką, zastanawiając się, kiedy tak cicho i zwyczajnie przestała kochać swojego męża. Denis żył po staremu. Obiecywał odebrać córkę z przedszkola – zapominał. Mówił, iż naprawi kran – a kran cieknie trzeci miesiąc. Przysięgał, iż w weekend pojadą wreszcie do zoo – ale w sobotę wypadały mu pilne sprawy z kolegami, a w niedzielę leżał przed telewizorem. Wiktoria przestała pytać, kiedy tata z nią pobawi się. W wieku pięciu lat już wiedziała: mama – to pewne. Tata – to ktoś, kto czasem pojawia się wieczorem i ogląda telewizję. Anastazja nie wywoływała już awantur. Nie płakała w poduszkę. Nie snuła planów naprawiania sytuacji. Po prostu wykreśliła Denisa z równania swojego życia. Trzeba zawieźć auto na przegląd? Umawiała sama. Zepsuł się zamek na balkonie? Wzywała majstra. Wiktorii potrzebny był kostium śnieżynki na przedstawienie? Anastazja szyła go po nocach, kiedy mąż chrapał w sąsiednim pokoju. Rodzina stała się dziwną konstrukcją z dwóch dorosłych żyjących równoległymi życiami pod jednym dachem. Pewnej nocy Denis sięgnął po nią w łóżku. Anastazja delikatnie się odsunęła, tłumacząc się bólem głowy. Potem zmęczeniem. Potem chorobami, których nie miała. Metodycznie budowała mur między ich ciałami. I z każdym odmówieniem ten mur rósł. „Niech kogoś sobie znajdzie,” – myślała chłodno. – „Niech da mi powód. Prawdziwy, konkretny powód, który przyjmie moja mama i teściowa. Taki, którego nie będę musiała tłumaczyć.” Bo jak można wyjaśnić mamie, iż odchodzi od męża tylko dlatego, iż on jest… nijaki? Nie bije, nie pije, zarabia na dom. No cóż, nie pomaga – żaden nie pomaga. No cóż, dzieckiem się nie zajmuje – faceci nigdy nie potrafili… Anastazja założyła osobne konto i zaczęła odkładać część wypłaty. Zapisała się na siłownię – nie dla męża, tylko dla siebie. Dla tej nowej bliskości, która majaczyła za horyzontem nieuniknionego rozwodu. Wieczorami, kiedy Wiktoria zasypiała, Anastazja wkładała słuchawki i słuchała podcastów po angielsku – rozmówki, zwroty biznesowe. Jej firma obsługiwała zagranicznych klientów, a swobodny język mógł otworzyć nowe drzwi. Dwa razy w tygodniu wieczorem chodziła na kurs doskonalenia zawodowego. Denis marudził, iż musi siedzieć z Wiktorią – choć „siedzieć” znaczyło u niego włączyć bajki i zanurzyć się w telefon. Weekendami Anastazja spędzała czas z córką – parki, place zabaw, kawiarnie z koktajlami, kino na bajki. Wiktoria przywykła, iż to ich czas – jej i mamy. Tata istniał gdzieś w tle, jak mebel. „Nawet nie zauważy,” – przekonywała się Anastazja. – „Po rozwodzie prawie nic się nie zmieni.” Myśl była wygodna. Anastazja trzymała się jej kurczowo jak koła ratunkowego. A potem coś się zmieniło. Od razu nie wiedziała co. Po prostu pewnego wieczora Denis sam zaproponował, iż położy Wiktorię spać. Później – iż odbierze ją z przedszkola. Potem – iż przygotuje kolację, choćby tylko makaron z serem, ale jednak sam, bez próśb i przypominania. Anastazja patrzyła na niego z podejrzliwością. Co to? Wyrzuty sumienia? Chwilowe szaleństwo? Próba zatuszowania winy, o której jeszcze nie wie? Ale dni mijały, a Denis nie wracał do dawnych nawyków. Wstawał wcześniej, odwoził Wiktorię do przedszkola. Naprawił przeciekający kran, zapisał córkę na basen i sam woził ją w soboty. — Tata, patrz, umiem nurkować! — Wiktoria biegała po domu, udając pływaczkę. Denis łapał ją, podrzucał wysoko, a dziewczynka śmiała się radośnie i głośno. Anastazja patrzyła z kuchni i nie rozpoznawała własnego męża. — Mogę z nią zostać w niedzielę — powiedział kiedyś wieczorem Denis. — Masz przecież spotkanie z koleżankami? Anastazja powoli skinęła głową. Nie było żadnego spotkania – chciała po prostu posiedzieć sama z książką w kawiarni. Skąd on wie o spotkaniach? Słucha, kiedy rozmawia przez telefon? Tygodnie mijały, układały się w miesiące. Denis nie odpuszczał, nie wracał do dawnych zwyczajów, nie popadał w obojętność. — Zamówiłem nam stolik w tej włoskiej restauracji — oznajmił kiedyś. — Na piątek. Mama zgodziła się zostać z Wiktorią. Anastazja podniosła wzrok znad laptopa. — Z jakiej okazji? — Bez okazji. Chcę z Tobą zjeść kolację. Zgodziła się. Z ciekawości, tłumaczyła sobie. Po prostu zobaczyć, co wymyślił. Restauracja była kameralna, z przytłumionym światłem i muzyką na żywo. Denis zamówił jej ulubione wino – i Anastazja ze zdziwieniem zauważyła, iż pamięta jaką markę lubi. — Zmieniłeś się — powiedziała prosto, bez ogródek. Denis kręcił kieliszek w dłoni. — Byłem ślepy. Kompletny, klasyczny, niedowidzący głupiec. — To nie nowość. — Wiem. — Uśmiechnął się krzywo, zupełnie niewesoło. — Wydawało mi się, iż pracuję dla rodziny. Że potrzebujecie pieniędzy, większego mieszkania, lepszego auta. A naprawdę po prostu… uciekałem. Od odpowiedzialności, rutyny, wszystkiego. Anastazja milczała, pozwalając mówić. — Zauważyłem, iż ty się zmieniłaś. Stało ci się wszystko jedno. I to… to było straszniejsze niż sto awantur, rozumiesz? Dopóki krzyczałaś, płakałaś, stawiałaś żądania – było normalnie. Potem po prostu przestałaś reagować. Jakby mnie nie było. Odłożył kieliszek na stół. — Prawie was straciłem. Ciebie i Wiktorię. I dopiero wtedy zrozumiałem, jak wszystko robię źle. Anastazja długo patrzyła na męża siedzącego naprzeciwko, mówiącego to, na co czekała latami. Za późno? A może jeszcze nie? — Zamierzałam się rozwieść — wyszeptała. — Czekałam, aż dasz mi powód. Denis zbladł. — Boże, Anka… — Odkładałam pieniądze. Rozglądałam się za mieszkaniem. — Nie wiedziałem, iż to aż tak… — Powinieneś był wiedzieć — przerwała cicho. — To twoja rodzina. Powinieneś widzieć, co się dzieje. Zapadła ciężka cisza. Kelner, czując atmosferę, omijał ich stolik szerokim łukiem. — Chcę nad tym pracować — powiedział w końcu Denis. — Nad nami. jeżeli dasz mi szansę. — Jedną szansę. — Jedna to już więcej, niż zasługuję. Siedzieli w restauracji do zamknięcia. Rozmawiali o Wiktorii, o pieniądzach, obowiązkach, oczekiwaniach. Po raz pierwszy od lat to była prawdziwa rozmowa, nie tylko wymiana pretensji i rutynowych zdań. Proces naprawy trwał długo. Anastazja nie rzuciła się mężowi na szyję następnego dnia. Obserwowała, testowała, czekała na podstęp. Ale Denis wytrwał. Zajął się gotowaniem w weekendy. Ogarnił rodzicielskie grupy na WhatsAppie przedszkola. Nauczył się zaplatać Wiktorii warkocze – krzywo, niezgrabnie, ale sam. — Mamo, patrz, tata zrobił mi smoka! — Wiktoria wbiegła do kuchni, pokazując stwora z kartonu i papieru kolorowego. Anastazja spojrzała na tego smoka – krzywy, z jednym skrzydłem od drugiego większym – i uśmiechnęła się… …Pół roku minęło niepostrzeżenie. Za oknem grudniowy śnieg. Całą rodziną pojechali na działkę do rodziców Anastazji. Stary dom pachnący drewnem i ciastem, zaśnieżony sad, skrzypiące schody. Anastazja siedziała z herbatą przy oknie i patrzyła, jak Denis i Wiktoria lepią bałwana. Córka dyrygowała – nos tu, oczy wyżej, szalik krzywo zawiązany! – a Denis słuchał, po czym łapał ją i podrzucał w górę. Krzyk Wiktorii niósł się po całej okolicy. — Mamo! Mamo, chodź do nas! — dziewczynka machała rękami. Anastazja zarzuciła kurtkę i wyszła na werandę. Śnieg skrzył się w niskim słońcu, mróz szczypał policzki, a od boku poleciała w nią śnieżka. — To tata! — zaraz wydała ojca Wiktoria. — Zdradziecka córka — fuknął Denis. Anastazja złapała garść śniegu i rzuciła w męża. Chybiła. Wybuchł śmiechem, ona również — i po chwili cała trójka tarzała się w śniegu, zapominając o bałwanie, o mrozie, o wszystkim. Wieczorem, kiedy Wiktoria zasnęła na kanapie przed końcem bajki, Denis ostrożnie zaniósł ją do łóżka. Anastazja patrzyła, jak okrywa córkę kocykiem, poprawia poduszkę, wygładza rozwichrzone włosy. Usiadła przy kominku, ogrzewając ręce ciepłą filiżanką. Za oknem wciąż padał śnieg, lekki i puszysty, otulając świat białą kołdrą. Denis usiadł obok. — O czym myślisz? — O tym, jak dobrze, iż nie zdążyłam. Nie pytał, o co jej chodzi. Zrozumiał. Relację trzeba budować każdego dnia. Nie wielkimi czynami, tylko małymi, codziennymi gestami: wysłuchać, pomóc, dostrzec, wesprzeć. Wiedziała, iż przed nimi jeszcze trudne dni, nieporozumienia, kłótnie o głupoty. Ale dziś, w tym momencie, jej mąż i córka byli blisko. Żywi, prawdziwi, kochani. Wiktoria obudziła się i wbiegła między rodziców na kanapę. Denis objął je obie, a Anastazja pomyślała, iż niektóre rzeczy naprawdę są warte walki…

Daj mi tylko powód, proszę — Miłego dnia — Denis p...

newsempire24.com 5 godzin temu Miłego dnia Tomasz pochylił się i musnął jej policzek ustami. Zofia odruchowo skinęła głową. Policzka nie rozgrzało choćby ciepło ani czułość, ani irytacja. Po prostu skóra, zwykły dotyk. Drzwi się zamknęły i w mieszkaniu zapanowała cisza. Stała jesz...
Mamo, wyobraź sobie, iż nowa żona taty ma poważną chorobę, a ludzie twierdzą, iż to coś groźnego

Mamo, wyobraź sobie, iż nowa żona taty ma poważną ...

newskey24.com 5 godzin temu Mamo, wyobraź sobie, iż nowa żona taty zachorowała mówią, iż to poważna choroba.Opowiem Ci wydarzenie sprzed dziesięciu lat. Wraz z mężem wychowałam dwie dziewczyny, które już studiują. Byłam pełna nadziei, myśląc, iż to moment, w którym rozpoczniemy...
Megatrudny quiz ortograficzny. Jedynie 10% z was zgarnie tu całe 15/15!

Megatrudny quiz ortograficzny. Jedynie 10% z was z...

gazeta.pl 5 godzin temu Czas na kolejny quiz ortograficzny. Uprzedzamy, iż to wyzwanie nie należy do najłatwiejszych i tym razem naprawdę nie żartujemy. Kto podejmie się tego wyzwania i powalczy o okrągły komplet punktów? My ze swojej strony będziemy mocno trzymać kciuki!
Kiedy byłam w pracy, mój mąż poszedł odebrać dzieci, a gdy do niego podeszłam, nie otworzył mi drzwi.

Kiedy byłam w pracy, mój mąż poszedł odebrać dziec...

polregion.pl 6 godzin temu Cześć, kochana, muszę Ci opowiedzieć, co się ostatnio u mnie działo, bo to już naprawdę ciężkie. Byłam w pracy w Warszawie, kiedy mój mąż, Jan Kowalski, miał odebrać nasze dzieci z przedszkola. Do drzwi podbiegłam, a on po prostu...
– Nie chcę być mamą! Chcę wychodzić z domu! – usłyszałam od własnej córki Moja piętnastoletnia córka ukrywała ciążę aż do piątego miesiąca. Razem z mężem nie wiedzieliśmy, kim był ojciec – choćby ona nie była pewna jego wieku. Szok, trudne decyzje, brak wsparcia z jej strony po narodzinach wnuka, a potem niespodziewana przemiana: dziś nie wyobraża sobie życia bez synka. Cała rodzina odzyskała spokój i szczęście.

– Nie chcę być mamą! Chcę wychodzić z domu! – usły...

newskey24.com 6 godzin temu Nie chcę być mamą! Chcę wyjść z domu! rzuciła mi w twarz moja córka Zuzanna. Zuzia zaszła w ciążę, mając piętnaście lat. Tak się z tym kryła, iż prawie mogłaby pracować w służbach specjalnych. Dowiedzieliśmy się, z mężem Andrzejem,...
Chyba miłość już minęła – Jesteś najpiękniejszą dziewczyną na tym wydziale – powiedział wtedy, wręczając Ani bukiet rumianków kupionych na bazarze przy metrze. Ania zaśmiała się, przyjmując kwiaty. Rumianek pachniał latem i czymś niewytłumaczalnie adekwatnym. Darek patrzył na nią pełnym przekonania wzrokiem człowieka, który dokładnie wie, czego chce. A chciał jej. Ich pierwsza randka odbyła się w Łazienkach. Darek przyniósł koc, termos herbaty i kanapki zrobione przez jego mamę. Siedzieli na trawie do zmroku. Ania zapamiętała jego śmiech z odchyloną głową, dotyk ręki, niby przypadkowy, jego spojrzenie – jakby była jedyną osobą w całej Warszawie. Po trzech miesiącach zabrał ją do kina na francuską komedię, której nie zrozumiała, ale śmiała się razem z nim. Po pół roku – poznała jego rodziców. Po roku – poprosił, żeby zamieszkała z nim. – Przecież i tak spędzamy razem każdą noc – mówił Darek, bawiąc się jej włosami. – Po co płacić za dwa mieszkania? Ania się zgodziła. Nie ze względu na pieniądze. Po prostu przy nim świat nabierał sensu. Ich wynajęta kawalerka pachniała niedzielnym barszczem i świeżo wyprasowanym praniem. Ania nauczyła się robić jego ulubione kotlety z czosnkiem i koperkiem, dokładnie tak, jak jego mama. Darek wieczorami czytał jej na głos artykuły z biznesowych czasopism. Marzył o własnej firmie. Ania słuchała, wsparta na dłoni, wierząc we wszystko, co mówi. Snuli plany. Najpierw – oszczędzić na wkład własny. Potem – własne mieszkanie. Potem – samochód. I dzieci, oczywiście – chłopiec i dziewczynka. – Ze wszystkim zdążymy – mówił Darek, całując ją w czubek głowy. Ania przytakiwała. Przy nim czuła się niezniszczalna. …Piętnaście lat razem obrastało przedmiotami, nawykami, rytuałami. Mieszkanie w dobrej dzielnicy z widokiem na skwer. Kredyt hipoteczny na dwadzieścia lat, który spłacali szybciej, rezygnując z wakacji i restauracji. Srebrna Toyota pod blokiem – Darek sam wybrał, sam się targował, w każdą sobotę polerował maskę. Poczucie dumy narastało falą ciepła w piersi. Wszystko osiągnęli sami. Bez pieniędzy od rodziców, bez znajomości, bez szczęścia – po prostu ciężką pracą i oszczędzaniem. Ona nigdy nie narzekała. choćby gdy padała ze zmęczenia i zasypiała w metrze, budząc się na końcowej stacji. choćby kiedy marzyła, żeby wszystko rzucić i polecieć nad polskie morze. Tworzyli zespół. Tak Darek mówił i Ania wierzyła. Jego dobrostan stawiała zawsze na pierwszym miejscu. To była jej złota zasada, wrosła jej w DNA. Zły dzień w pracy? Gotowała obiad, parzyła herbatę, słuchała. Kłótnia z szefem? Gładziła go po głowie, szepcząc, iż wszystko się ułoży. Zwątpienie w siebie? Zawsze znajdowała odpowiednie słowa. – Jesteś moją kotwicą, moim zapleczem i oparciem – mówił wtedy Darek. Ania się uśmiechała. Być dla kogoś kotwicą – czy to nie jest szczęście? Trudne okresy się zdarzały. Pierwszy raz – po pięciu wspólnych latach, kiedy firma Darka zbankrutowała. Przez trzy miesiące siedział w domu, przekopując oferty i gasnąc z każdym dniem. Potem – jeszcze gorzej. Kumple podłożyli mu świnię z dokumentami i nie tylko stracił pracę, ale wpadł w długi. Musieli sprzedać samochód, żeby spłacić zobowiązania. Ania ani razu go nie obwiniła. Brała dodatkowe zlecenia, pracowała nocami, oszczędzała na sobie. Martwiła się tylko o niego – czy da radę, czy nie straci wiary w siebie. …Darek się podniósł. Znalazł lepszą pracę. Kupili znów samochód – znowu srebrną Toyotę. Życie się poukładało. Rok temu siedzieli w kuchni, kiedy Ania wreszcie powiedziała to, o czym od dawna myślała: – Może już czas? Nie mam już dwudziestu lat. jeżeli będziemy odkładać… Darek przytaknął poważnie. – Zacznijmy się przygotowywać. Ania wstrzymała oddech. Po tylu latach marzeń i czekania – to był ich moment. Wyobrażała to sobie tysiąc razy. Małe rączki oplatające jej palec. Zapach pudru dziecięcego. Pierwsze kroki po ich salonie. Darek czytający bajkę na dobranoc. Dziecko. Ich dziecko. Wreszcie. Zmiany zaczęły się natychmiast. Ania zmieniła dietę, tryb dnia, zapisała się do lekarzy, zrobiła badania, wzięła witaminy. Kariera zeszła na dalszy plan, choć właśnie mieli ją awansować. – Jesteś pewna? – zapytała szefowa znad okularów. – Druga taka szansa się nie powtórzy. Ania była. Awans oznaczał delegacje, nieregularny czas pracy, stres. Nie najlepsze warunki na ciążę. – Wolę przejść do filii – odparła. Szefowa wzruszyła ramionami. Filia była piętnaście minut od domu. Praca nudna, bez perspektyw. Ale za to można było wychodzić punktualnie i nie pamiętać o pracy w weekendy. Ania gwałtownie się tam odnalazła. Nowi koledzy byli sympatyczni, choć bez ambicji. Przynosiła sobie obiady z domu, chodziła na spacery w przerwie, chodziła spać przed północą. Wszystko dla dziecka, wszystko dla rodziny. Chłód przyszedł niepostrzeżenie. Na początku nie zwracała uwagi. Darek dużo pracuje, jest zmęczony. Bywa. Ale przestał pytać, jak jej dzień. Przestał ją przytulać na dobranoc. Przestał patrzeć na nią jak dawniej, gdy mówił, iż jest najpiękniejsza na wydziale. W domu zrobiło się cicho. Niewłaściwie cicho. Dawniej potrafili przegadać całe wieczory – o pracy, o planach, o głupotach. Teraz Darek siedział wieczorami przy telefonie. Lakonicznie odpowiadał na pytania. Kładł się plecami do niej. Ania leżała obok, wpatrując się w sufit. Między nimi – przepaść szerokości pół metra materaca. Bliskość zniknęła. Dwa tygodnie, trzy, miesiąc. Ania przestała liczyć. On zawsze znajdował wymówki: – Jestem padnięty. Może jutro. Jutro nie nadchodziło. Zapytała wprost. Wieczorem, zebrała się w sobie, zagrodziła mu drogę do łazienki. – Co się dzieje? Tylko szczerze. Darek patrzył gdzieś obok, w okolice framugi. – Wszystko w porządku. – Nieprawda. – Wymyślasz sobie. To taki okres. Przejdzie. Wyminął ją i zamknął się w łazience. Poleciała woda. Ania stała w korytarzu z dłonią przy sercu. Bolało cały czas. Wytrzymała jeszcze miesiąc. Potem zapytała wprost: – Kochasz mnie? Pauza. Ciągnąca się w nieskończoność, przerażająca pauza. – …Nie wiem, co do ciebie czuję. Ania usiadła na kanapie. – Nie wiesz? Darek w końcu spojrzał jej w oczy. Pustka. Zagubienie. Ani śladu tamtego ognia sprzed piętnastu lat. – Chyba miłość już minęła. Od dawna. Milczałem, bo nie chciałem cię zranić. Miesiące Ania żyła w tym piekle niewiedzy. Szukała wzrokiem jego oczu, analizowała każde słowo, tłumaczyła sobie: może to praca, może kryzys wieku średniego, może po prostu gorszy humor. A on po prostu przestał kochać. I milczał, gdy ona dalej planowała ich wspólną przyszłość, rezygnowała z kariery, przygotowywała się do bycia matką. Decyzja przyszła nagle. Żadnego więcej „może”, „a nuż się zmieni”, „jeszcze poczekajmy”. Dość. – Składam pozew o rozwód. Darek zbladł. Ania widziała jego drgający Adam’s apple. – Zaczekaj. Nie musimy się spieszyć. Możemy spróbować… – Spróbować? – Może zróbmy dziecko, co? Może dziecko coś zmieni. Mówią, iż dzieci zbliżają. Ania zaśmiała się gorzko, brzydko. – Dziecko wszystko by tylko pogorszyło. Nie kochasz mnie. Po co nam dziecko? Żeby potem się rozwodzić z niemowlakiem? Darek milczał. Nie miał nic do powiedzenia. Ania wyprowadziła się tego samego dnia. Spakowała tylko najpotrzebniejsze rzeczy, wynajęła pokój u znajomej. Dokumenty rozwodowe złożyła po tygodniu, gdy ręce przestały się trząść. Podział majątku zapowiadał się na długą batalię. Mieszkanie, samochód, piętnaście lat wspólnego życia. Prawnik mówił coś o wycenie, o udziałach, o negocjacjach. Ania notowała, starając się nie myśleć o tym, iż ich życie teraz mieści się w metrach kwadratowych i koniach mechanicznych. niedługo znalazła sobie kawalerkę na wynajem. Uczyła się żyć samotnie. Gotować na jedną osobę. Oglądać seriale bez jego komentarzy. Zasypiać na całym łóżku naraz. Noce były najtrudniejsze. Leżała, wtulona w poduszkę i wspominała. Rumianki z bazaru. Koc w Łazienkach. Jego śmiech, jego dłonie, jego głos szepczący „ty jesteś moją kotwicą”. Ból był nie do wytrzymania. Piętnastu lat nie wyrzuci się z serca jak starych rzeczy na śmietnik. Ale przez ten ból przebijało się coś innego. Ulgę. Spokój. Zdążyła. Odeszła w porę, zanim związała się z nim na zawsze przez dziecko. Zanim ugrzęzła w pustym małżeństwie na lata tylko „dla dobra rodziny”. Trzydzieści dwa lata. Całe życie przed nią. Czy się boi? Ogromnie. Ale da sobie radę. Nie ma innej drogi.

Chyba miłość już minęła – Jesteś najpiękniejszą dz...

newsempire24.com 6 godzin temu Jesteś najpiękniejszą dziewczyną na tym wydziale powiedział wtedy, wręczając jej bukiet rumianków z targu przy metrze. Małgorzata zaśmiała się, przyjmując kwiaty. Rumianki pachniały latem i czymś nieuchwytnie dobrym. Stanisław patrzył na nią z pewnoś...
Nie odchodź, mamo. Poruszająca historia pewnej polskiej rodziny Ludowe powiedzenie głosi: człowieka nie rozgryziesz od razu. Ale Tamara Wasiliewna była przekonana, iż to bzdura – ona zna się na ludziach jak mało kto! Mila, jej córka, rok temu wyszła za mąż. Tamara Wasiliewna marzyła, iż córka znajdzie odpowiedniego chłopaka, pojawią się wnuki. A ona, babcia, będzie dalej głową całej wielkiej rodziny, tak jak zawsze. Rusłan okazał się chłopakiem bystrym, a co za tym idzie – niebiednym. I wyglądało na to, iż bardzo się z tego cieszył. Jednak oni zamieszkali osobno, Rusłan miał własne mieszkanie i najwyraźniej nie potrzebowali rad teściowej! Wyraźnie miał zły wpływ na Milę! Takie relacje zupełnie nie mieściły się w planach Tamary Wasiliewny. Rusłan zaczął ją coraz bardziej irytować. – Mamo, ty nie rozumiesz, Rusłan dorastał w domu dziecka. Wszystko osiągnął sam, jest silny i dobry – żaliła się Mila. Ale Tamara Wasiliewna tylko kręciła głową i coraz bardziej wytykała Rusłanowi wady. Teraz wydawał się jej kimś zupełnie innym niż na początku. A jej matczynym obowiązkiem było otworzyć córce oczy na tego pustego chłopaka, zanim będzie za późno! Nie miał wykształcenia, był uparty i niczego się nie interesował! W weekendy tylko siedział przed telewizorem – bo podobno był zmęczony! I z takim człowiekiem jej córka chce się związać na całe życie? Nigdy w życiu, jeszcze Mila jej podziękuje! A gdy pojawią się dzieci, jej wnuki, czego taki ojciec ich nauczy?! Tamara Wasiliewna była bardzo rozczarowana. Rusłan, wyczuwając niechęć teściowej, sam też unikał kontaktu. Rozmawiali ze sobą coraz rzadziej, a Tamara Wasiliewna przestała ich odwiedzać. Ojciec Mili, człowiek łagodny, znając charakter żony, przyjął neutralną postawę. Pewnego późnego wieczoru jednak Mila zadzwoniła do Tamary Wasiliewny, wyraźnie przejęta: – Mamo, nie mówiłam ci, ale wyjechałam na dwa dni służbowo. A Rusłan się przeziębił na budowie, wrócił wcześniej z pracy i źle się czuł. Teraz nie odbiera ode mnie telefonu. – Mila, po co mi to wszystko opowiadasz? – wybuchła Tamara Wasiliewna – wy żyjecie po swojemu, do nas z tatą chyba wam już nie po drodze! I jeszcze w środku nocy dzwonisz z wieściami, iż Rusłan chory? Naprawdę cię to niepokoi? – Mamusi, – głos Mili zadrżał, widocznie naprawdę bardzo się martwiła, – proszę cię, zrozum, kochamy się z Rusłanem. Uważasz go za kogoś niewartego, ale to nieprawda! Ufasz mi, swojej córce? Naprawdę myślisz, iż mogę pokochać złego człowieka? Tamara Wasiliewna milczała. – Mamo, bardzo cię proszę, masz przecież klucz do nas. Wejdź, zobacz, naprawdę martwię się o Rusłana! – Dobrze, zrobię to tylko dla ciebie – i poszła obudzić męża. Nikt nie otworzył im drzwi, więc Tamara Wasiliewna weszła przy pomocy klucza. Wchodzą – ciemno, może nikogo nie ma? – Może go nie ma w domu? – zasugerował mąż, ale Tamara Wasiliewna spojrzała na niego stanowczo. Udzieliło jej się zaniepokojenie córki. Weszła do pokoju i oniemiała. Rusłan leżał na kanapie w dziwnej pozycji. Gorączka! Lekarz pogotowia postawił chłopaka na nogi: – Proszę się nie martwić, to powikłanie po przeziębieniu. Przepracowany? – zwrócił się ze zrozumieniem do Tamary Wasiliewny. – Tak – skinęła głową. – Wszystko będzie dobrze. Obserwować temperaturę i dzwonić, gdyby coś się działo. Rusłan spał, a Tamara Wasiliewna usiadła przy nim – przy nielubianym zięciu. Był blady, z potarganymi, przyklejonymi do czoła włosami. Nagle zrobiło się jej go żal. We śnie wyglądał młodziej, łagodniej. – Mamo – wyszeptał nagle w półśnie Rusłan, chwytając ją za rękę – nie odchodź, mamo. Tamara Wasiliewna zbaraniała, ale nie odsunęła dłoni. Siedziała przy nim do świtu. Wcześnie zadzwoniła Mila: – Mamo, przepraszam, zaraz wrócę, nie musisz już zostawać. Chyba będzie dobrze. – Oczywiście, już jest dobrze – uśmiechnęła się Tamara Wasiliewna – czekamy na ciebie, wszystko w porządku. ***** Kiedy przyszedł na świat pierwszy wnuk, Tamara Wasiliewna od razu zaoferowała swoją pomoc. Rusłan z wdzięcznością pocałował ją w dłoń: – Widzisz, Miliu, a mówiłaś, iż mamusia nie będzie chciała nam pomagać. Tamara Wasiliewna, dumnie trzymając na rękach malutkiego Tymka, krążyła z nim po pokoju i mówiła: – No proszę, Tymku, masz najlepszych rodziców i dziadków, szczęściarzu! A więc powiedzenie się sprawdziło – człowiek to nie orzech, nie rozgryziesz go od razu. I tylko miłość pomaga wszystko zrozumieć.

Nie odchodź, mamo. Poruszająca historia pewnej pol...

newsempire24.com 7 godzin temu Nie odchodź, mamo. Rodzinna opowieść Ludzie często powtarzają, iż człowiek to nie orzech, nie rozgryziesz go od razu. Ale ja, Janina Nowak, zawsze uważałam, iż doskonale znam się na ludziach. No i myślałam, iż z każdym od razu mi...
Marszałkowska na nowo: Przejście, które zmienia oblicze ulicy

Marszałkowska na nowo: Przejście, które zmienia ob...

wawa.pl 8 godzin temu Nowe przejście dla pieszych na ul. Marszałkowskiej, niegdyś mało uczęszczany tunel, zyskało na popularności dzięki niedawno otwartej zebrze na skrzyżowaniu z ul. Złotą. To…
Moja nastoletnia córka zaskoczyła mnie, wracając do domu z nowo narodzonymi bliźniakami, a potem otrzymaliśmy niespodziewaną wiadomość o milionowym spadku

Moja nastoletnia córka zaskoczyła mnie, wracając d...

twojacena.pl 8 godzin temu Moja nastoletnia córka zaskoczyła mnie, wracając do domu z nowo narodzonymi bliźniakami, a potem nadszedł niespodziewany telefon o milionowej spuściźnie Gdy moja 14-letnia córka wróciła ze szkoły z wózkiem, w którym leżały dwa noworodki, myślałam, iż...
Mamo, wyobraź sobie, nowa żona taty jest chora, mówią, iż to poważna sprawa!

Mamo, wyobraź sobie, nowa żona taty jest chora, mó...

twojacena.pl 11 godzin temu Mamo, wyobraź sobie, iż nowa żona taty jest chora, podobno to poważna choroba.Opowiem Ci historię sprzed dziesięciu lat. Wraz z mężem wychowaliśmy dwie córki, które już studiują. Liczyłam na ten etap jako początek nowego rozdziału z mężem, ale on...
Zawsze będę z Tobą, mamo. Historia, w którą można uwierzyć Babcia Walentyna nie mogła doczekać się wieczoru. Jej sąsiadka Natalia, samotna kobieta po pięćdziesiątce, opowiedziała jej coś tak niezwykłego, iż aż w głowie się nie mieściło. Na dowód swoich słów zaprosiła babcię Walę, żeby wieczorem przyszła – miała jej coś pokazać. A wszystko zaczęło się od zwykłej rozmowy. Rano Natalia wybierała się do sklepu i zajrzała do babci Wali: – Możesz czegoś potrzebować, babciu Walciu? Idę do sąsiedniego sklepu, chcę upiec ciasto i kupić jeszcze parę drobiazgów. – No patrzę na Ciebie, Natalko, i myślę – dobra z Ciebie kobieta, troskliwa, serdeczna. Pamiętam Cię jeszcze z dzieciństwa. Szkoda, iż Ci się nie ułożyło, ciągle sama jesteś. Ale nie widzę, żebyś się zamartwiała, nie narzekasz. Inaczej niż niektórzy… – A po co mam narzekać, babciu Walciu? Mam przecież ukochanego mężczyznę, tyle iż jeszcze razem nie mieszkamy. Ale to dłuższa historia – opowiem Ci. Nikomu innemu bym tego nie zdradziła, ale Tobie mogę powiedzieć. I wieczorem chcę pokazać Ci coś jeszcze. Bo znam Cię, a choćby jak się wygadasz, to przecież i tak nikt nie uwierzy! – zaśmiała się Natalia. – No to co kupić? A jak wrócę ze sklepu, to napijemy się herbaty i powiem Ci, jak mi się żyje. Myślę, iż mnie już nie będziesz żałować, tylko się ucieszysz. Babcia Wala adekwatnie niczego specjalnego nie potrzebowała. Ale poprosiła Natalię o chleb i cukierki do herbaty. Ciekawość nie dawała jej spokoju – co takiego zamierza opowiedzieć jej sąsiadka? Natalia przyniosła zakupy, babcia zaparzyła aromatyczną herbatkę, usiadły wspólnie, gotowe do rozmowy. – Babciu Walciu, przecież pamiętasz, co mi się przydarzyło jakieś dwadzieścia lat temu. Miałam wtedy prawie trzydzieści lat. Był mężczyzna, mieliśmy się pobrać. Nie kochałam go, ale był dobrym człowiekiem. I myślałam – jak tu żyć bez rodziny, bez dzieci? Złożyliśmy papiery, zamieszkał ze mną. Zaszłam w ciążę. Na ósmym miesiącu urodziła się córeczka. Przeżyła dwa dni i zmarła. Myślałam, iż oszaleję z rozpaczy. Z mężem się rozstaliśmy – nic nas już nie łączyło. Minęły dwa miesiące. Powoli zaczęłam dochodzić do siebie, przestałam płakać. I nagle… Natalia spojrzała znacząco na babcię Walę: – Nie wiem, jak Ci to powiedzieć. W pokoju dla dziecka przygotowałam łóżeczko. Wiem, iż lepiej nie kupować wszystkiego na zapas – to zła wróżba. Ale wtedy w te zabobony nie wierzyłam – wszystko miałam gotowe, pościel ułożona, zabawki w łóżeczku. I pewnej nocy obudził mnie… płacz dziecka. Myślałam, iż mam omamy z żalu. Ale nie – znowu płacz. Podchodzę do łóżeczka, a tam… leży mała dziewczynka! Wzięłam ją na ręce – aż mnie zatkało z radości. Spojrzała na mnie, zamknęła oczka i… zasnęła. Od tej pory każdej nocy córeczka przychodziła do mnie. Kupiłam choćby mleko i butelkę, ale prawie nic nie jadła. Płakała, brałam ją na ręce – uśmiechała się, zamykała oczka i spała. – No ale jak to możliwe?! – babcia Wala słuchała jak zaczarowana. – Przecież to niemożliwe! – Też myślałam, iż niemożliwe! – Natalia zarumieniła się z emocji. – A potem? – babcia nie wierzyła, włożyła cukierek do ust i upiła łyk herbaty. – Tak już jest do dziś – Natka uśmiechnęła się szczęśliwie. – Moja córeczka żyje w innym świecie, tam ma mamę i tatę. Ale i o mnie nie zapomina. Przychodzi do mnie co noc, choć na krótką chwilę. A kiedyś powiedziała mi nawet: – Zawsze będę z Tobą, mamo. Jesteśmy połączeni niewidzialną nicią, której nikt nie zerwie! Czasem myślę: może mi się to śni? Ale ona choćby przynosi mi prezenty z tamtego świata. Tyle iż gwałtownie znikają, jak śnieg na wiosnę. – Czy to naprawdę możliwe? – babcia Wala znów upiła herbaty, jakby z wrażenia aż jej zaschło w gardle. – Właśnie po to chcę, żebyś przyszła wieczorem. Zobaczysz, potwierdzisz mi, iż to nie są moje urojenia. Wierzę we własne oczy, ale ktoś jeszcze musi to zobaczyć… Późnym wieczorem przyszła babcia Wala do Natalii. Siedziały razem po ciemku i rozmawiały. W domu cisza – nikogo, tylko Natalia i babcia Wala. Już chciało się spać, gdy nagle zapaliło się delikatne światło. Powietrze zaczęło migotać, w pokoju pojawiła się… urocza dziewczyna. – Cześć, mamusiu! Miałam dziś taki wspaniały dzień, chciałam się z Tobą podzielić! A to prezent dla Ciebie – powiedziała i położyła na stole kwiaty. – Dzień dobry – ujrzała babcię Walę – zupełnie zapomniałam, mama mi mówiła, iż chce Pani mnie zobaczyć. Jestem Marianna… Po chwili dziewczyna pożegnała się i jakby rozpłynęła się w powietrzu. Babcia Wala siedziała bez słowa, z wrażenia zaniemówiła. Dopiero po chwili szepnęła: – No proszę, Natalko, widocznie tak też bywa na świecie. Twoja córka to śliczna dziewczyna, podobna do Ciebie. Cieszę się Twoim szczęściem, Natalio. Widać, iż jesteś bardzo szczęśliwą kobietą! Wszystko masz dobre, a może i lepsze od innych! No to widzisz, jak bywa w życiu. Nigdy bym nie uwierzyła, gdybym sama nie zobaczyła. To takie piękne! Dziękuję Ci za wszystko. Jakbyś mi oczy otworzyła. Przecież życie trwa wszędzie, świat jest naprawdę niezwykły, już się nie boję umierać. Szczęścia Ci życzę, Natalio! Kwiaty na stole stawały się coraz bledsze, aż w końcu zniknęły. A gdy Natalia odprowadziła sąsiadkę, szczęśliwie uśmiechała się do swoich myśli. Jutro czekał ją nowy, piękny dzień. Spotka się z Arkadiuszem, którego bardzo kocha. A on przecież kocha ją – Natalia to czuje. Jak? A czy da się to wytłumaczyć? I kiedyś na pewno ich sobie przedstawi. Najbliższych i najukochańszych – Mariannę i Arkadiusza.

Zawsze będę z Tobą, mamo. Historia, w którą można ...

newsempire24.com 17 godzin temu Zawsze będę z Tobą, mamo. Historia, w którą aż trudno uwierzyć. Babcia Zofia nie mogła się doczekać wieczora. Sąsiadka, pani Barbara samotna kobieta po pięćdziesiątce opowiedziała jej taką rzecz, iż aż z wrażenia cały dzień chodziła jak we śnie....
Social media – od którego roku życia? Granica, której rodzice wciąż szukają

Social media – od którego roku życia? Granica, któ...

dziennik.pl 18 godzin temu Smartfon w ręku dziecka nikogo już nie dziwi, ale pytanie o obecność najmłodszych w mediach społecznościowych wciąż wywołuje emocje. Jedni rodzice uważają, iż zakazy nic nie dają, inni próbują jak najdłużej chronić dzieci przed światem lajków, algory...
Partner jest nadopiekuńczy w stosunku do dziecka. Przy nim czuję się jak wyrodna matka

Partner jest nadopiekuńczy w stosunku do dziecka. ...

mamadu.pl 18 godzin temu "Powinnam się cieszyć. Przecież jest zaangażowany, troskliwy, zawsze obecny. A jednak coraz częściej czuję, iż przy nim jestem gorszym rodzicem" – powiedziała mi niedawno znajoma, mama sześcioletniej dziewczynki. Jej historia pokazuje, jakie konsekwe...
Sylwester z dziećmi nie musi być koszmarem. Oto 7 sprawdzonych sposobów na zabawę

Sylwester z dziećmi nie musi być koszmarem. Oto 7 ...

mamadu.pl 19 godzin temu Sylwester z dziećmi może być wyzwaniem, ale wcale nie musi kończyć się stresem i chaosem. Kluczem jest odpowiednie przygotowanie i sprawdzone pomysły, które sprawią, iż cała rodzina będzie się świetnie bawić. Zbliża się Sylwester Sylwester 2025/2026 ...
Ona nie jest moją mamą 🍎

Ona nie jest moją mamą 🍎

twojacena.pl 19 godzin temu Jagoda? A po co jej? Niech leci do domu dziecka. Ciocia Marta, szkoda jej wtrąciła Zofia. Szkoda? Weź ją, jeżeli taka dobra, przewracając się ze śmiechu, odparła Maria, zapinając szary fartuch i zaciskając siwą kosmyk włosów za ucho. Idź...
A Ty mi proponujesz biegać z niemowlakiem przez dwa kilometry, żeby kupić chleb? W ogóle, już nie wiem, czy jestem Tobie i Warce w ogóle potrzebna!

A Ty mi proponujesz biegać z niemowlakiem przez dw...

naszkraj.online 20 godzin temu A ty mi proponujesz z niemowlakiem biegać dwa kilometry, żeby kupić chleb? I w ogóle, nie wiem już, czy mamy z Zosią być ci potrzebni. Z szpitala w Warszawie Wiktoria z córeczką Zosią przywitała się z mężem, rodzicami i...
Wnuczka babci: W poszukiwaniu skarbów przeszłości

Wnuczka babci: W poszukiwaniu skarbów przeszłości

newsempire24.com 21 godzin temu Mama i córeczka tak po prostu. A taką córeczkę okazała się córka mojej przyjaciółki Grażyny. Wakacje w Hiszpanii skończyły się ciążą, a później porodem. Na świat przyszła mała Jadźka szczupła, oliwkowa, z czarnymi oczkami. Grażyna pracowała, a jej có...
Skandal, czyli mogę wszystko

Skandal, czyli mogę wszystko

pressmania.pl 22 godzin temu „Skandal, czyli mogę wszystko” tak brzmi nieoficjalne motto państwa, w którym dorośli z władzą w rękach bawią się jak dzieci, a gdy przychodzi do odpowiedzialności, tłumaczą się dziecięcą piosenką: ooo, mogę wszystko. Mogę złamać prawo, mogę przekroc...
Jak moja teściowa straciła dach nad głową – czyli opowieść o rodzinnych zawirowaniach, kawalerce po teściu, szwagrze z dwojgiem dzieci i niekończących się awanturach o mieszkanie w Warszawie

Jak moja teściowa straciła dach nad głową – czyli ...

newskey24.com 22 godzin temu Jak teściowa została bez mieszkania Jestem święcie przekonana, iż nie mamy wcale obowiązku utrzymywać mojego szwagra z rodziną ani wynajmować im jakiegoś lokum. Trzeba wam od razu powiedzieć jestem właścicielką trzypokojowego mieszkania w Warszawie, ...
Ruda dziewczyna: tajemnice i przygody we współczesnej Warszawie

Ruda dziewczyna: tajemnice i przygody we współczes...

newsempire24.com 23 godzin temu 21 września 2023 r. Zapisuję dziś w pamiętniku, bo wciąż nie mogę uwierzyć, co wydarzyło się w szpitalu i jak nasza mała Maja, którą już nazywamy Dziurkę, od pierwszych chwil przybrała w sobie coś niezwykłego. Mój mąż, Szymon, był...
Matki niewidoczne na rynku pracy. "Pomyślałam, iż jestem do niczego"

Matki niewidoczne na rynku pracy. "Pomyślałam, iż ...

kobieta.onet.pl 23 godzin temu Aż 90 proc. matek chce wrócić po urlopie macierzyńskim do pracy — udaje się to jednak tylko połowie z nich. Powód? Postrzeganie przerwy zawodowej jako "dziury w CV", a nie czasu, w którym kobieta bardzo intensywnie nabywa całe spektrum...
Chłopcy z placu broni streszczenie, bohaterowie i plan wydarzeń

Chłopcy z placu broni streszczenie, bohaterowie i ...

mamotoja.pl 1 dzień temu Chłopcy z Placu Broni streszczenie, plan wydarzeń i charakterystyka bohaterów. Sprawdź analizę motywów przyjaźni, lojalności i odwagi w lekturze!
Zostałam mamą zastępczą dwukrotnie: Teraz ja i moje dzieci mamy wszystko, co potrzebne do szczęśliwego życia

Zostałam mamą zastępczą dwukrotnie: Teraz ja i moj...

polregion.pl 1 dzień temu Słuchaj, kochana, opowiem Ci, jak dwukrotnie zostałam macierzyństwem zastępczym i dzięki temu my i nasze dziewczynki mamy wszystko, co potrzebujemy, żeby żyć godnie. Miałam swoją pierwszą córkę, Zosię, kiedy miałam dopiero osiemnaście lat. Po tak łat...
Kostek siedział na wózku inwalidzkim i przez zakurzone szyby patrzył na ulicę

Kostek siedział na wózku inwalidzkim i przez zakur...

newsempire24.com 1 dzień temu Siedziałem w wózku inwalidzkim i wpatrywałem się w szare szyby okna oddzielającego nas od szarego podwórka szpitalnego w Krakowie. Niestety, pokój przyjmował widok na wewnętrzny dziedziniec, gdzie kiedyś stał przytulny skwer z ławkami i pojemnikami n...
Tak powinniśmy wychowywać dzieci. Filmik, który porusza i daje do myślenia

Tak powinniśmy wychowywać dzieci. Filmik, który po...

mamadu.pl 1 dzień temu To prosty i krótki filmik, a zostaje w głowie na długo. Scena, która pokazuje, jak wiele znaczą drobne gesty i jak bardzo dziś ich potrzebujemy – bardziej niż kiedykolwiek. Uświadamiamy sobie, jak ważne są empatia i uważność na drugiego...
Witold miał zaledwie trzy lata, gdy stracił swoją mamę

Witold miał zaledwie trzy lata, gdy stracił swoją ...

twojacena.pl 1 dzień temu Wiktor Kowalski ma dopiero trzy lata, kiedy zostaje bez matki. Widzi, jak jej czerwony płaszcz zapłonął w ogniu, a potem następuje ciemność i cisza, kiedy zrzuca go z nadjeżdżającego, ryczącego motocykla. Po długim zwlekaniu lekarze przywracają mu pr...
Teksty babci, które wyprowadzają nas z równowagi. "A gdzie on ma skarpetki?"

Teksty babci, które wyprowadzają nas z równowagi. ...

mamadu.pl 1 dzień temu Zwykle padają z troski. Czasem choćby z miłości. A jednak potrafią wyprowadzić z równowagi bardziej niż niejedna dziecięca histeria. Teksty babć, mam i teściowych bywają trudniejsze do zniesienia, niż się wydaje. Szczególnie powtarzane notorycznie. O...
1/72 Ki-43 II Hayabusa – Dodatki – Dead Design Models

1/72 Ki-43 II Hayabusa – Dodatki – Dead Design Mod...

kfs-miniatures.com 1 dzień temu 1/72 Nakajima Ki-43 II Hayabusa Dodatki Do modelu Arma Hobby Dead Design Models Twórca marki Dead Design znany jest ze swojego zamiłowania...
Nie potrzebuję go. Odrzucam go z dumą.

Nie potrzebuję go. Odrzucam go z dumą.

twojacena.pl 1 dzień temu On nie jest mi potrzebny. Odmawiam go! Dziewczyna siedziała przy szpitalnym łóżku, przyciągając kolana do klatki piersiowej, i z irytacją powtarzała: On nie jest mi potrzebny. Odmawiam go. Potrzebuję tylko Andrzeja, a on powiedział, iż nie chce dziec...
– Jak to, nie przyjmiesz naszego nazwiska?! – krzyknęła moja teściowa w Urzędzie Stanu Cywilnego, gdy oświadczyłam, iż zostaję przy swoim nazwisku rodowym

– Jak to, nie przyjmiesz naszego nazwiska?! – krzy...

newskey24.com 1 dzień temu Co to znaczy, iż nie chcesz przyjąć naszego nazwiska? wrzasnęła moja teściowa w Urzędzie Stanu Cywilnego. Magda nigdy nie marzyła o zamążpójściu. Jednak mając 19 lat, zaszła w ciążę ze swoim kolegą ze szkoły, z którym chodziła od czasów...
Wycofania zestawów LEGO na koniec 2025 roku. Potwierdzone już oficjalnie!

Wycofania zestawów LEGO na koniec 2025 roku. Potwi...

faniklockow.pl 1 dzień temu W tym artykule przygotowaliśmy dla Was listę potwierdzonych już oficjalnie (to jest oznaczonych na stronie LEGO jako wycofywane) tegorocznych EOL-i. Brak zestawu na tej liście nie oznacza, iż nie zostanie wycofany. Jedynie nie został jeszcze tak ozna...

Popularne

Niby prosta zagadka, a ludzie zaczynają wątpić. Główkują, a chodzi tylko o 2 znaki

Niby prosta zagadka, a ludzie zaczynają wątpić. Główkują, a ...

4 dni temu 152
Wiadomo, w jakiej firmie pracowała Agata Duda. "Przez rok była jedynym pracownikiem"

Wiadomo, w jakiej firmie pracowała Agata Duda. "Przez rok by...

1 dzień temu 150
Gigantyczna wygrana w USA. Blisko historycznego rekordu

Gigantyczna wygrana w USA. Blisko historycznego rekordu

6 dni temu 148
W najdroższej ponad 20 tys. za metr. W której dzielnicy Warszawy są najtańsze mieszkania?

W najdroższej ponad 20 tys. za metr. W której dzielnicy Wars...

4 dni temu 146
Ponad miliard dolarów. Oszałamiająca wygrana w loterii Powerball

Ponad miliard dolarów. Oszałamiająca wygrana w loterii Power...

6 dni temu 135
English (US) English (US) · Polish (PL) Polish (PL) · Russian (RU) Russian (RU) ·
Kontakt · Regulamin · O nas ·

© Dziecko 2025. Wszelkie prawa zastrzeżone.