**Dzisiaj**
Dwanaście lat nie rozmawiałem z ojcem. Niedawno przysłał pocztówkę z jednym słowem
Dwanaście lat temu. Bartek miał dwadzieścia dwa. Właśnie skończył prawo.
Jedno słowo zmieniło wszystko. Przepraszam. Magiczne, jak klucz do zaklętej skrzyni.
Przebaczenie daje drugą szansę. Miłość siłę, by z niej skorzystać.
Farba pod paznokciami nie schodziła. Bartek szorował ręce mydłem, jakby chciał wymazać pamięć. Na próżno.
Woda była lodowata. Paląco zimna. Jak tamtego dnia dwanaście lat temu.
Listonosz przyniósł pocztówkę rano. Leżała na stole jak bomba z opóźnionym zapłonem. Bartek bał się jej dotknąć.
Pismo ojca. Znajome. Staranne, jakby kreślił wyrok.
Na odwrocie jedno słowo. Przepraszam.
I tyle. Nic więcej.
**Dwanaście lat temu**
Bartek miał dwadzieścia dwa. Właśnie obronił dyplom.
Ojciec siedział w gabinecie. Przeglądał papiery. Podniósł wzrok, gdy wszedł syn.
Jutro o dziewiątej masz spotkanie z Witoldem Janowiczem powiedział.
Witold Janowicz. Partner ojca. Znany adwokat.
Tato, musimy porozmawiać.
Ojciec odłożył dokumenty. Spojrzał uważnie. Zmarszczył brwi jakby coś przeczuwał.
Słucham.
Nie pójdę do Witolda Janowicza.
Cisza. Długa. W uszach dzwoniło.
Nie rozumiem odezwał się ojciec powoli.
Nie chcę być prawnikiem.
Słowa zawisły w powietrzu. Ciężkie jak kamień.
Ojciec wstał. Podeszł do okna. Stał plecami do syna.
A kim chcesz być?
Malarzem.
Ojciec odwrócił się. Najpierw zdziwienie. Potem gniew.
Malarzem? Żartujesz?
Nie. Mówię poważnie.
Bartek pamiętał każde słowo tamtej rozmowy. Każdy ton.
Pięć lat studiów mruczał ojciec. Pięć lat!
Uczyłem się dla ciebie odparł Bartek. Nie dla siebie.
Dla rodziny! Dla przyszłości!
Ojciec chodził po gabinecie. Twarz czerwona jak po biegu.
Malarze umierają z głodu warknął.
Nie wszyscy.
Większość. A ty nie jesteś wyjątkiem.
Bartek wyciągnął teczkę ze szkicami.
Popatrz powiedział.
Ojciec przejrzał je powoli. Bez emocji.
Bartek czekał. Może zrozumie. Może poczuje.
Hobby stwierdził w końcu ojciec. Nieźle ci wychodzi.
To nie hobby. To moje życie.
Ojciec zamknął teczkę. Położył ją na stole, jakby wyrzucał do kosza.
Twoje życie to prawo powiedział twardo. Reszta to głupstwa.
**Dzisiaj**
Bartek patrzył na pocztówkę. Na awersie reprodukcja. Wyspiański. Macierzyństwo.
Ironia? Czy uznanie? Ojciec wybrał obraz, który symbolizował jego prawdę.
A może przypadek?
Postawił pocztówkę na półce. Obok zdjęcie z wędkowania. Miał dziesięć lat. Ojciec młody, uśmiechnięty. Zanim przyszły rozczarowania.
Kiedy się wszystko popsuło? Po śmierci mamy. Bartek miał czternaście.
Ojciec zamknął się w sobie. Stał się surowy, jakby chciał kontrolować to, czego nie da się okiełznać.
Mama by zrozumiała powiedział wtedy Bartek. Kochała sztukę.
Błąd. Straszny błąd.
Ojciec zbladł. Nie waż się jej wspominać!
Ale to prawda!
Prawda jest taka, iż jesteś egoistą!
Tamta rozmowa trwała dwie godziny. Krzyki. Oskarżenia. Słowa jak noże.
Jesteś rozczarowaniem powiedział ojciec.
A ty tyranem odparł Bartek.
Ojciec otworzył drzwi. Wynoś się. I nie wracaj.
Dwanaście lat milczenia.
Wieczorem poszedł do Kingi. Żona malowała paznokcie, skupiona jak chirurg.
Dostałem pocztówkę powiedział.
Od kogo?
Od taty.
Kinga zastygła.
Co napisał?
«Przepraszam».
Spojrzała na niego. W jej oczach ciepły smutek.
I co teraz?
Nie wiem
Przytuliła go mocno. Jak tarczą przed bólem.
Starzeje się szepnęła. Zaczyna rozumieć.
Późno.
Nigdy nie jest za późno. jeżeli jest miłość.
Tej nocy nie spał. Myślał. Ojciec nie był potworem. Tylko człowiekiem ze strachem. Stracił żonę, bał się stracić syna.
Rano wziął portret ojca i poszedł.
Dom był taki sam. Tylko mniejszy, jakby skurczony od samotności.
Ojciec otworzył drzwi. Postarzały. Posiwiały.
Bartek? wyszeptał.
Cześć, tato.
Rozmawiali cały dzień. Ojciec przechowywał jego dziecięce rysunki.
Przepraszam powtórzył cicho.
Ja też ci przebaczam.
**Teraz**
Ojciec przyszedł w gości tydzień później. Spodobała mu się Kinga.
Dobra z ciebie żona powiedział. Trzymaj ją.
W pracowni oglądał obrazy jak dziecko w muzeum.
Talent mruknął. Prawdziwy talent.
Po mamie odparł Bartek.
I trochę po mnie uśmiechnął się ojciec.
Chciał kupić portret. Bartek podarował mu go.
Dwanaście lat rozpadu stopniało jak poranna mgła.
Czasem trzeba się zgubić, by się odnaleźć.
Przebaczenie daje szansę. Miłość siłę, by ją wykorzystać.
