Wszystko zaczęło się od drobiazgu od małej, pozornie nieważnej rzeczy. Katarzyna choćby nie pomyślała, iż ten szczegół otworzy przed nią przepaść, w którą nie da się spojrzeć bez drżenia. Wszystko zaczęło się od truskawek.
Jagoda jej córeczka, jej świat, jej oddech, jej dziewięć lat życia wypełnionych miłością nagle pokryła się czerwonymi plamami po zjedzeniu słodkiego deseru. Nic strasznego, pomyślała Katarzyna. Alergia zdarza się. Ale gdy lekarz, nie patrząc w historię choroby, powiedział: Cóż, u niektórych tak bywa na owoce, coś w jej piersi zadrżało. W ich rodzinie nigdy nie było alergii. Ani u niej, ani u męża, ani u rodziców. Nigdy.
A potem oczy.
Ciemnobrązowe. Głębokie jak noc, jak czekolada, jak oczy męża. A Katarzyna miała szaroniebieskie, jak poranne niebo nad Bałtykiem. Patrzyła na córkę i nie rozpoznawała w niej siebie. Ani kształtu brwi, ani linii brody, ani choćby nawyku mrużenia oczu w jasnym świetle, który odziedziczyła po niej.
Genetyka to skomplikowana sprawa, powiedział lekarz, przewracając strony wyników. Rekombinacje, mutacje Może u babci ze strony ojca było podobnie?
Katarzyna milczała. Nie szukała wymówek. Słuchała nie rozumem, ale sercem. A serce matki nie da się oszukać. Bije w rytm dziecka, choćby jeżeli nie jest jej własne. A teraz biło nie w takt. Pękało.
Nocą, gdy dom pogrążył się w ciszy, gdy mąż spał, a Jagoda wtuliła się w pluszowego zająca, Katarzyna wyjęła starą kartonową pudło z najwyższej półki szafy. Leżały tam dokumenty z porodówki pieluszka, opaska z imieniem, zdjęcie z różowymi skarpetkami i akt urodzenia. Czytała każdą linijkę jak modlitwę. I nagle wzrok przykuł podpis pielęgniarki.
Niewyraźne, jakby celowo pokręcone litery. Jakby ktoś chciał, żeby nikt tego nie odczytał. Jakby ktoś wiedział, iż pewnego dnia ktoś będzie szukał prawdy.
I Katarzyna zaczęła kopać.
Najpierw po cichu, po omacku, jak ślepiec w ciemności. Potem z rozpaczą osaczonego zwierzęcia, z wściekłością matki, która nagle zrozumiała, iż może stracić wszystko. Znalazła w sieci kobiety, które rodziły tego samego dnia w tym samym szpitalu. Trafiła na Martę kobietę z sąsiedniej dzielnicy, z córką o tym samym imieniu: Jagoda.
Spotkały się w kawiarni. Jesienny deszcz uderzał w szyby, jakby ostrzegał. Dziewczynki siedziały przy sąsiednim stoliku, śmiały się, dzieliły chipsami. Nagle Katarzyna zobaczyła, jak tamta Jagoda obca spojrzała na nią. I uśmiechnęła się. Tak samo. Zupełnie tak samo jak jej Jagoda. Tak samo jak ona sama w dzieciństwie.
Ty ty jesteś jej matką? szepnęła Katarzyna, czując, jak gula rośnie w gardle, jak drżą jej dłonie, jak świat zaczyna się rozpływać.
Marta zbladła. Jej oczy rozszerzyły się. Patrzyła na Katarzynę jak na ducha z przeszłości. W tej chwili obie zrozumiały: coś poszło nie tak. Bardzo nie tak.
Test DNA postawił kropkę. Zimną, czarną jak nagrobna płyta.
Wynik: Nie jest biologiczną matką.
Katarzyna stanęła przed wyborem, którego żadna matka nie powinna podejmować. Sąd. Skandale. Rozbite rodziny. Dzieci rozdarte na pół. Albo milczenie. Życie, jakby nic się nie stało. Dalsze kochanie tej, która wyrosła w jej ramionach, w jej sercu.
Mamo, co się stało? nie jej córka pociągnęła ją za rękę, patrząc z niepokojem. Płaczesz?
Nic, słoneczko Katarzyna zaci
