Osiem lat temu w szpitalu podmieniono mi dziecko. Moja córka żyje w obcej rodzinie. Oto, co zrobiłam
Wszystko zaczęło się od drobiazgu od małej, niewinnej rzeczy. Kasia choćby nie pomyślała, iż ta błahostka otworzy przed nią przepaść, w którą nie da się spojrzeć bez dreszczy. Wszystko zaczęło się od truskawek.
Ola jej córka, jej świat, jej oddech, jej dziewięć lat życia wypełnionych miłością nagle pokryła się czerwonymi plamami po kawałku słodkiego deseru. Nic strasznego, pomyślała Kasia. Alergia bywa. Ale gdy lekarz, nie patrząc w kartę, powiedział: No, u niektórych tak bywa na owoce, coś w niej drgnęło. W ich rodzinie nigdy nie było alergii. Ani u niej, ani u męża, ani u rodziców. Nigdy.
Potem oczy.
Brązowe. Głębokie jak noc, jak czekolada, jak oczy męża. A Kasia miała szaroniebieskie, jak poranne niebo nad Bałtykiem. Patrzyła na córkę i nie poznawała. Nie było w niej ani jednej swojej cechy. Ani kształtu brwi, ani linii podbródka, ani choćby tego nawyku mrużenia oczu w świetle, który Kasia przekazałaby całemu światu, gdyby mogła.
Genetyka to skomplikowana sprawa uśmiechnął się pobłażliwie lekarz, przeglądając wyniki. Rekombinacja genów, mutacje Może u babci od strony męża było podobnie?
Kasia milczała. Nie szukała wymówek. Słuchała nie rozumem sercem. A serce matki nie da się oszukać. Bije w rytm dziecka, choćby jeżeli to nie jej krew. A teraz biło nie w takt. Rwało się.
Nocą, gdy dom pogrążył się w ciszy, gdy mąż spał, a Ola wtuliła się w kocyk z pluszowym zającem, Kasia otworzyła starą kartonową pudło zakurzone na najwyższej półce szafy. Leżały tam dokumenty ze szpitala pieluszka, opaska z imieniem, zdjęcie z różową czapeczką, akt urodzenia. Czytała każde słowo jak modlitwę. I nagle wzrok zatrzymał się na podpisie pielęgniarki.
Niezrozumiałe, jakby celowo pokręcone bazgroły. Jakby ktoś nie chciał, żeby ktokolwiek to odczytał. Jakby ktoś wiedział, iż pewnego dnia ktoś będzie szukał prawdy.
I Kasia zaczęła kopać.
Najpierw po cichu, po omacku, jak niewidoma w ciemności. Potem z desperacją osaczonego zwierza, z wściekłością matki, która nagle zrozumiała, iż może stracić wszystko. W sieci znalazła kobiety, które rodziły tego samego dnia w tym samym szpitalu. Trafiła na Magdę kobietę z sąsiedniej dzielnicy, z taką samą córką, o tym samym imieniu: Ola.
Spotkały się w kawiarni. Jesienny deszcz stukał w szyby, jakby ostrzegał. Dziewczynki siedziały przy osobnym stoliku, śmiały się, dzieliły chipsami. I nagle Kasia zobaczyła tamta Ola, obca, spojrzała na nią. I uśmiechnęła się. Tak samo. Tak samo, jak uśmiechała się jej Ola. Tak samo, jak ona sama w dzieciństwie.
Ty ty jesteś jej matką? wyszeptała Kasia, czując, jak kula wzbija się z brzucha do gardła, jak drżą jej ręce, jak świat zaczyna się rozpływać.
Magda zbladła. Oczy jej się rozszerzyły. Patrzyła na Kasię jak na widmo z przeszłości. I w tej chwili obie zrozumiały: coś poszło nie tak. Bardzo nie tak.
Test DNA postawił kropkę. Zimną, czarną jak nagrobna płyta.
Wynik: Nie jest biologiczną matką.
Kasia stanęła przed wyborem, którego żadna matka nie powinna podejmować. Sąd. Skandale. Rozbite rodziny. Dzieci rozdarte na pół. Albo milczenie. Życie, jakby nic się nie stało. Dalsze kochanie tej, która wyrosła w jej dłoniach, w jej ramionach, w jej sercu.
Mamo, co się stało? nie jej córka pociągnęła ją za rękę, patrząc z niepokojem. Płaczesz?
Nic, słoneczko Kasia zacisnęła zęby, ocierając łzy wierzchem dłoni. Tylko przeciąg.
Ale już wiedziała: prawda bywa gorsza od kłamstwa. Bo kłamstwo można zapomnieć. A prawda wżera się w duszę jak rdza.
Część 2: Wybor
Minęły trzy miesiące. Oficjalne wyniki DNA leżały w szufladzie komody jak niewybuch. Za każdym razem, gdy Kasia ją otwierała, ręce jej drżały. Każde słowo niezgodność, ojcostwo wykluczone wbijało się w serce jak nóż. Czytała i odczytywała, jakby wierzyła, iż tekst się zmieni. Że prawda zniknie, jeżeli będzie na nią długo patrzeć.
Spotykała się z Magdą. Pierwszy raz w parku, w szarym tumanie, gdy liście spadały jak łzy. Rozmawiały cicho, jak spiskowcy, bojąc się, iż drzewa zdradzą ich tajemnicę. Drugi raz u prawnika, w gabinecie pachnącym starymi książkami i kawą.
Zgodnie z prawem możecie złożyć pozew o podmianę powiedział, rozkładając ręce. Ale procesy realizowane są latami. I najważniejsze czego chcecie na końcu? Zabrać swoją córkę? Oddać obcą?
Kasia nie odpowiedziała. Patrzyła na zdjęcie. Na tamtą Olę tę, która była jej krwią, jej ciałem, jej genami. Dziewczynkę z jej brwiami, jej śmiechem, jej nawykiem kręcenia włosów, gdy się denerwuje. Tę, która osiem lat myślała, iż Magda to jej matka. Tę, która zasypiała z pluszowym misiem, którego Kasia kupiła w szpitalu, a który teraz leżał w obcym mieszkaniu.
A jej prawdziwa córka Ta, która z nią żyła, nazywała ją mamą, przytulała się nocą, bała się ciemności, pisała na Dzień Matki: Jesteś najlepsza, bo mnie kochasz. Czy ta była obca?
W szkole jej Oli zaczęły się problemy. Nauczycielka zadzwoniła wieczorem, głos miał miękki, ale zaniepokojony:
Stała się zamknięta. Na lekcjach jakby jej nie było. Nie bierze udziału, nie śmieje się. Może w domu coś się stało?
Kasia zrozumiała dzieci czują więcej, niż się wydaje. Nie znają prawdy, ale wyczuwają pęknięcie w sercu matki. Czują, jak miłość staje się napięta, jak uściski ostrożne.
Tej nocy obudziła męża. Siedział na skraju łóż
