Na pokładzie klasy biznesowej panowała napięta atmosfera. Pasażerowie spoglądali na starą kobietę z niechęcią, kiedy zajęła swoje miejsce. Mimo to kapitan samolotu zwrócił się do niej pod koniec lotu.
Jadwiga z zapałem usiadła w fotelu. Niebawem wybuchła kłótnia
Nie będę siedzieć obok niej! wykrzyknął donośnie mężczyzna około czterdziestu lat, przytłaczająco wpatrując się w skromny strój starszej, jednocześnie zwracając się do stewardessy.
Mężczyzna nosił imię Wiktor Nowak. Nie krył pogardy ani wzniosłości.
Przepraszam, ale pasażer ma dokładnie to miejsce w bilecie. Nie możemy go przenieść odparła stewardessa spokojnie, choć Wiktor wciąż wpatrywał się w Jadwigę z miną pełną niechęci.
Te miejsca są za drogie dla nas wtrącił złośliwie, rozglądając się, jakby szukał poparcia.
Jadwiga milczała, choć w środku wszystko się jej kruszyło. Nosiła swój najpiękniejszy, choć prosty strój, starannie wyprasowany jedyny, jaki miał znaczenie przy tak ważnym wydarzeniu.
Kilku pasażerów spojrzało na siebie, a niektórzy skinęli głową w stronę Wiktora.
W pewnym momencie babcia cicho podniosła rękę, nie mogąc już dłużej milczeć:
Dobrze jeżeli jest miejsce w ekonomicznej sekcji, przejdę tam. Całe życie gromadziłam się na ten lot i nie chcę nikomu przeszkadzać
Jadwiga miała osiemdziesiąt pięć lat. To był jej pierwszy lot samolotem. Trasa z Krakowa do Warszawy nie należała do najłatwiejszych: korytarze ciągnące się kilometrami, pośpiech w terminalach, niekończące się kolejki. choćby pracownik lotniska towarzyszył jej, by nie zgubiła się w gąszczu.
Teraz, gdy marzenia miały się spełnić w kilka godzin, musiała zmierzyć się z upokorzeniem.
Stewardessa jednak nie ustępowała:
Przepraszam, babciu, ale pani zapłaciła za ten bilet i ma pełne prawo zajmować to miejsce. Nie pozwól, by ktoś cię z tego wykluczył.
Spojrzała surowo na Wiktora, po czym zimno dodała:
jeżeli nie przestanie, wezwę ochronę.
Wiktor zachowował milczenie, niepewnie patrząc w dół.
Samolot wzniósł się w niebo. W ferworze emocji Jadwiga upuściła torbę, a wtedy Wiktor, nie mówiąc słowa, pomógł jej podnieść rzeczy.
Gdy zwrócił torbę, jego wzrok zatrzymał się na medalu ozdobionym krwistoczerwonym kamieniem.
Piękny medal zauważył. Rubin, być może. Trochę znam się na antykach. Taki element nie jest tani.
Jadwiga uśmiechnęła się.
Nie wiem, ile jest wart Mój ojciec podarował go matce przed wyjazdem na wojnę. Nie wrócił. Matka przekazała go mnie, gdy miałam dziesięć lat.
Otworzyła medal, w którym ukryte były dwa stare zdjęcia: jedno przedstawiało młodą parę, drugie małego chłopca z szerokim uśmiechem, patrzącego na świat.
To byli moi rodzice powiedziała cicho. A to mój syn.
Czy poleci do niego? zapytał ostrożnie Wiktor.
Nie odpowiedziała Jadwiga, opuszczając głowę. Oddałam go do domu dziecka, kiedy był niemowlęciem. Nie miałam wtedy męża ani pracy. Nie mogłam mu zapewnić normalnego życia. Niedawno, po teście DNA, dowiedziałam się, kim jest. Napisałam mu list ale on odmówił mnie poznać. Dziś ma urodziny. Chciałam po prostu być przy nim, choćby na chwilę.
Wiktor był zdumiony.
Po co więc leci?
Starsza pani uśmiechnęła się słabo, w jej oczach błyszczała gorycz:
On jest dowódcą tego lotu. To jedyny sposób, by być mu blisko. Przynajmniej na moment.
Wiktor milczał. Wstyd wypełnił go po uszy, a oczy przycisnął.
Proszę pana, proszę wyszeptała stewardessa, po czym cichą kroką udała się do kokpitu.
Kilka minut później rozległ się głos dowódcy w kabinie:
Drodzy pasażerowie, niedługo rozpoczniemy podejście do lotniska w Łódź. Ale najpierw chcę zwrócić się do jednej szczególnej pani na pokładzie. Mamo proszę, zostań po lądowaniu. Chcę Cię zobaczyć.
Jadwiga zamarła. Łzy spłynęły po jej twarzy. Cisza zapanowała w kabinie, po czym ktoś zaczął klaskać, inni z uśmiechem wygaszyli łzy.
Gdy samolot wylądował, dowódca złamał reguły: wybiegł z kokpitu, nie wycierając łez, i podbiegł do Jadwigi. Objął ją tak mocno, jakby chciał odrobić wszystkie stracone lata.
Dziękuję, mamo, za wszystko, co dla mnie zrobiłaś szepnął, przytulając się.
Jadwiga wzdychała, łamiąc się:
Nie ma za co wybaczać. Zawsze cię kochałam
Wiktor cofnął się na bok, spuszczając głowę. Zrozumiał, iż pod prostą szatą i zmarszczkami kryje się historia wielkiego poświęcenia i miłości.
To nie był zwykły lot. To było spotkanie dwóch serc, które podzielił czas, a jednak udało im się odnaleźć. pamiętam to, jakby stało się w odległej przeszłości, a jednocześnie wciąż żyje w sercach tych, co byli świadkami.
