Dawno temu, w pewien deszczowy wieczór, bogaty biznesmen, Kazimierz Nowak, ostrożnie prowadził swoim samochodem przez wiejską drogę, wioząc swojego ośmiomiesięcznego synka. Nagle rozległ się przeraźliwy dźwięk gwoździe rozsypane celowo na drodze przebiły opony, powodując, iż auto wpadło w poślizg i przewróciło się. Ranny i oszołomiony Kazimierz zdołał wydostać przerażone dziecko z wraku, zanim stracił przytomność pod chłodnym deszczem.
W pobliskiej szopie mieszkała bezdomna siedmioletnia dziewczynka, Hania Kowalska. Usłyszała huk i natychmiast pobiegła sprawdzić, co się stało. Gdy znalazła nieprzytomnego mężczyznę, ściskającego płaczące niemowlę, coś w jego twarzy sprawiło, iż jej serce zabiło mocniej.
Rytmiczny dźwięk deszczu uderzającego w szybę usypiał Kazimierza, gdy jechał tą boczną drogą. Palce wystukiwał niespokojnie na kierownicy, a w lusterku wstecznym obserwował swojego śpiącego synka. Ten mały skarb, zaciśnięte piąstki i spokojne oddechy, rozmiękczały jego twarde serce. Choć świat znał go jako bezwzględnego milionera, dla synka był tylko czułym tatą.
Miał nadzieję, iż w końcu dotrą do rodziny na wsi. Trzykrotnie przekładał tę wizytę z powodu pracy, ale dziś nic nie mogło go powstrzymać. Zapach mokrej ziemi przenikał do wnętrza samochodu, przypominając mu własne dzieciństwo na wsi. Uśmiechnął się na myśl o biegających boso po deszczu chłopcach, którzy nigdy nie marzyli, iż pewnego dnia będą jeździć luksusowym autem po tych samych polnych drogach. Los miał dziwny sposób na przyprowadzanie nas z powrotem do korzeni, pomyślał, zwalniając przed zakrętem.
Wtem ostry dźwięk rozrywających się opon. Samochód zaczął niekontrolowanie wirować, kierownica wibrowała mu w dłoniach. Próbował opanować auto, ale droga była śliska, a samochód sunął prosto w kierunku rowu. Nie, nie, nie! wyszeptał, desperacko próbując utrzymać pojazd na drodze. Niemowlę obudziło się i zaczęło płakać, a ten dźwięk przeszył serce Kazimierza jak nóż.
Samochód przewrócił się. Kazimierz poczuł, jak pas bezpieczeństwa wbija się w jego ciało, szkło rozpryskuje się wokół, metal zgina się z przeraźliwym skrzypieniem. Jego jedyną myślą był płacz dziecka. Gdy auto w końcu stanęło, był uwięziony do góry nogami. Krew spływała mu po czole, ale słyszał wyraźnie przerażone krzyki synka.
Z wysiłkiem, którego nigdy w sobie nie podejrzewał, uwolnił się i wyciągnął dziecko z fotelika. Tatuś jest tutaj, kochanie, szeptał drżącym głosem, sprawdzając każdy paluszek, każdy oddech. Cudem chłopiec był cały, tylko przerażony. Kazimierz wydostał się przez rozbitą szybę, chroniąc głowę dziecka własnym ciałem. Deszcz lał się strumieniami, gdy stanął na nogi.
Czuł, jak drżą mu kolana czy to od szoku, czy od ran, których jeszcze nie rozpoznał. Dziecko wciąż płakało, gwałtownie moknąc. Rozejrzał się, szukając pomocy, ale droga była pusta. Ból w żebrach narastał, a wzrok mu się zamglił. Przycisnął synka mocniej, postanawiając chronić go do ostatniego tchu, ale siły go opuszczały. Proszę, niech ktoś pomoże wyszeptał, zanim osunął się na kolana w błocie, wciąż trzymając dziecko przy piersi.
Ostatnim, co zobaczył, zanim stracił przytomność, były małe bose stópki biegnące w jego kierunku.
Hania właśnie rozwieszała ostatnie mokre ubrania na sznurze, gdy usłyszała huk. Mając siedem lat, już nauczyła się rozpoznawać niebezpieczne dźwięki. To nie był zwykły przejeżdżający samochód to było coś gorszego. Zostawiła wiadro i pobiegła do okna swojego prowizorycznego domku, w którym mieszkała z pięcioletnim bratem, Jackiem.
Jacek, zostań tutaj! krzyknęła do chłopca, który bawił się kawałkami drewna w kącie. Jacek podniósł przestraszone oczy, ale posłusznie skinął głową. Hania była jego jedyną opiekunką od czasu, gdy zostali tam porzuceni, a kiedy używała tego tonu, wiedział, iż lepiej słuchać.
Włożyła podarte gumowe sandały i wybiegła na deszcz. Włosy przylepiły się jej do twarzy, ale nie zwolniła. Coś w jej piersi ściskało się, jakby wewnętrzny głos mówił, iż ktoś tam naprawdę jej potrzebuje.
Gdy dotarła na miejsce, serce prawie jej stanęło. Luksusowe auto leżało przewrócone, rozbite. Szkło błyszczało jak niebezpieczne diamenty w deszczu. Ale to, co sprawiło, iż pobiegła jeszcze szybciej, to widok mężczyzny klęczącego w błocie, trzymającego coś małego przy piersi.
Panie! Panie! krzyknęła, podbiegając.
Mężczyzna był nieprzytomny, krew spływała mu po czole, ale jego ramiona wciąż otaczały płaczące niemowlę. Hania poczuła coś znajomego w tej twarzy, ale nie miała czasu się zastanawiać. Dziecko było przemoczone i trzęsło się z zimna.
Wszystko w porządku, maleńki, szepnęła, delikatnie głaszcząc włoski dziecka. Hania się wami zaopiekuje.
Z siłą, która zaskoczyłaby ją samą, pomogła nieprzytomnemu mężczyźnie oprzeć się na niej. Każdy krok w kierunku chatki był walką z ciężarem, błotem i nieustannym deszczem.
Jacek wyjrzał, gdy zobaczył siostrę wracającą z obcymi. Jego szeroko otwarte oczy natychmiast rozpoznały sytuację i pomógł przytrzymać drzwi, by mogli wejść.
Jacek, przynieś najczystsze ręczniki! rozkazała Hania, układając mężczyznę na swoim prowizorycznym łóżku.
Niemowlę wciąż płakało, a ona wiedziała, iż musi je ogrzać. Gdy Jacek przyniósł suche szmaty, Hania zbadała rannego. Oddychał, ale był blady. Rana na czole krwawiła, ale nie wydawała się śmiertelna. Najbardziej martwiło ją zimno.
Wzięła dziecko na ręce, otulając je swoją własną suchą bluzką. Malec uspokoił się trochę, ale wciąż drżał.
Siostro, kim oni są? zapytał Jacek cicho.
Hania
