Bogaty chłopiec blaknie, gdy ujrzy żebraka, którego twarz jest niemal jego lustrzanym odbiciem nie mógł sobie wyobrazić, iż ma brata!
Pewnego zimowego poranka w Warszawie, młody milioner Mateusz Kowalski natknął się na ubogiego chłopca przy brukowanej alei przy Krakowskim Przedmieściu. Ubranie szmatkowe, podarte i zakurzone, a oczy te same niebieskie, które Mateusz nosił w lustrze. Z drżeniem serca zaprowadził go do swojego rezydencjonalnego apartamentu przy Łazienkach i wskazał matce: Mamo, patrz, chyba mamy bliźniaki.
Anna Kowalska, zaciś, przytuliła się do podłogi, kolana jej osłabły, a łzy spłynęły po policzkach. Wiedziałam wiedziałam to od dawna, mamrotała, łamiąc się w płaczu.
Ty ty jesteś taki sam jak ja wymamrotał Mateusz, głos mu drżał. Przed nim stał chłopiec, którego skóra była opalona, włosy rozczochrane, a zapach ulicy mieszał się z potem. Mateusz pachniał drogią perfumą. Patrzyli na siebie, nie mówiąc słowa; w ich oczach odbijał się całkiem inny świat jeden w złocistym pałacu, drugi na brukowanej ulicy.
Po kilku chwilach Mateusz podszedł powoli. Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy.
Jak masz na imię? zapytał, a chłopiec po chwili odpowiedział cicho: Łukasz.
Mateusz uśmiechnął się i wyciągnął dłoń. Jestem Mateusz. Miło cię poznać, Łukaszu. Łukasz spojrzał na podanie ręki z nieufnością; zawsze był odrzucany, wyzywany brudem i smrodem. Jednak Mateusz nie zwracał uwagi na wygląd. Po krótkim namyśle chłopiec także podał dłoń. Gdy ich dłonie się zetknęły, Mateusz poczuł niczym niewidzialną nicią połączone serca.
Wiedziałam wiedziałam to od lat załamała się matka, trzymając Mateusza w objęciach. Jesteście jesteście bliźniakami.
Cisza zalała pokój, ciężka jak zamrożony śnieg. Dwoje identycznych braci patrzyło na siebie, nie mogąc pojąć, jak los rozdzielił ich drogi.
Anna opowiedziała szczerzący się głosem ból przeszłości. Zakochani i biedni, w obliczu ciągłych kłopotrzeb, gdy przyszło na świat dwójkę dzieci, nie zdołali utrzymać wszystkiego. W desperacji oddała jednego z maluchów swojej siostrze z Poznania, nie mogącej mieć własnych dzieci, licząc, iż oba będą miały lepsze życie. Od tamtej pory nosiła w sercu ciężar winy, obserwując ich z daleka.
Mateusz poczuł w piersi płomień. Łukasz był jego bratem, którego nigdy nie znał. Spojrzał na niego nie przez pryzmat bogactwa, ale jako na część własnego ja.
Łukaszu rzekł szczerze przyjdź ze mną do domu. Jesteśmy braćmi.
Łukasz, z niepewnym spojrzeniem, wciąż przyzwyczajony do życia na krawędzi, zapytał: Naprawdę?.
Naprawdę uśmiechnął się Mateusz jesteśmy braćmi.
Gdy Łukasz wkroczył do wytwornego rezydencji, serce mu przyspieszyło, a jednocześnie poczuł się jak ryba wyjęta z wody. Mateusz i Anna zrobili wszystko, by go otulić ciepłem kupili nowe ubrania, opatrzyli rany i mówili do niego tak, jakby zawsze był ich własnym dzieckiem.
Dni mijały, a więź braci rosła. Odkryli wspólne pasje, dzielili się smutkami i radościami. Mateusz dostrzegł w Łukaszu inteligencję, serce i siłę, mimo okrutnej rzeczywistości. Łukasz z kolei otwierał się coraz bardziej, ufając nowej rodzinie.
Pewnego wieczoru, przy stole pełnym potraw, Anna przerwała ciszę drżącym głosem:
Kochani muszę wam wyznać jeszcze jedną rzecz.
Co takiego? zapytał Mateusz, czując ciemne przeczucie.
Prawda jest taka Łukaszu, nie jesteś moim biologicznym synem.
Mateusz i Łukasz zamarli, nie mogąc uwierzyć w te słowa.
Wiele lat temu, kiedy urodziłam Mateusza, byłam wyczerpana i nie mogłam mieć więcej dzieci. Twój ojciec i ja byliśmy zdruzgotani. Pewnego dnia, w największej desperacji, znalazłam cię przy drzwiach szpitala byłeś małym, chudym noworodkiem. Zakochałam się w tobie i postanowiłam cię adoptować. Kochaliśmy cię jak własne dziecko.
Łzy spływały po policzkach Anny. Łukasz, drżąc, zapytał: Więc nie jesteśmy bliźniakami?.
Matka pokręciła głową, szlochając: Nie, kochanie. Ale w moim sercu zawsze będziemy braćmi.
Mateusz chwycił mocno Łukasza za rękę, patrząc mu w oczy: Łukaszu, nieważne, co prawda jest prawda, jesteś i zawsze będziesz moim bratem.
Łukasz spojrzał najpierw na Mateusza, potem na matkę, czując ciepło rozlewać się po całym ciele. Choć nie dzielili krwi, miłość, którą otrzymywał, była prawdziwa. Nie był już samotnym dzieckiem ulicy miał rodzinę.
Dziękuję, mamo wyszeptał łamiącym się głosem Łukasz dziękuję, Mateuszu.
Od tego momentu ich więź stała się jeszcze silniejsza. Zrozumieli, iż rodzina nie rodzi się jedynie z krwi, ale z miłości, wsparcia i wzajemnego zrozumienia. Niespodziewany zwrot losu nie podzielił ich, a jedynie umocnił tę niezwykłą, ale prawdziwą rodzinę.
