Ból w plecach nie powstrzymał jej, gdy szła otworzyć drzwi.
Zofia otarła wilgotne dłonie i, jęcząc z powodu dokuczliwego bólu, podeszła do wejścia. Dzwonek rozległ się nieśmiało, ale to już było trzecie pukanie. Była zajęta myciem okna i nie od razu zareagowała. Za drzwiami stała młoda dziewczyna śliczna, ale blada, z wyczerpanymi oczyma.
Pani Zofio, mówili, iż może pani wynająć pokój?
Ach, ci sąsiedzi! Wciąż mi kogoś przysyłają! Nie wynajmuję pokoju, nigdy tego nie robiłam.
Ale mówili, iż ma pani trzy pokoje.
No i co? Mam obowiązek wynajmować? Przywykłam żyć sama.
Przepraszam Powiedziano mi, iż pani wierzy w Boga, więc pomyślałam
Dziewczyna, ukrywając łzy, odwróciła się i wolno zeszła po schodach. Jej ramiona drżały.
Kochanie, wracaj! Jeszcze cię nie odprawiłam! Młodzi dziś takie wrażliwe, płacą z byle powodu. Chodź do środka, porozmawiamy. Jak się nazywasz? Możemy mówić po imieniu?
Kinga.
Kinga? A morze cię ciągnęło, dziewczynko?
Nie mam ojca. Jestem sierotą. I matki też nie miałam. Znaleziono mnie w klatce schodowej i zabrano na policję. Nie miałam choćby miesiąca.
No dobrze, nie gniewaj się. Chodź, zjemy coś i pogadamy. Jesteś głodna?
Nie, kupiłam drożdżówkę.
Drożdżówkę, tak? Ach, ta młodzież nie dbacie o siebie, a potem w trzydziestce wrzody żołądka. Siadaj, mam jeszcze ciepłą zupę grochową. Herbatę też podgrzejemy. Mam dużo konfitur. Mąż zmarł pięć lat temu, a ja wciąż gotuję dla dwocha z przyzwyczajenia. Zjemy, a potem pomożesz mi dokończyć myć okno.
Pani Zofio, czy mogę zrobić coś innego? Kręci mi się w głowie, boję się, iż spadnę z okna jestem w ciąży.
No proszę! To mi dopiero historia! Dałaś się skusić?
Dlaczego od razu tak myśleć? Jestem mężatką. Andrzej też z sierocińca. Ale powołali go do wojska. Niedaw A teraz muszę ci powiedzieć coś ważnego odparła Zofia, patrząc głęboko w oczy Kingi bo widzisz, Andrzej może być moim synem, zaginionym przed laty w tym samym tragicznym wypadku, w którym straciłam męża.
