„Halinko, może Ola ma rację? Mają rodzinę, niedługo urodzi się dziecko. Jak to będzie wyglądało, iż ty z nimi mieszkasz?” — powiedziała mi mama. „A dlaczego ja mam się nad czymś zastanawiać? To mieszkanie jest tak samo moje, jak jej!” — odparłam, ale w głębi duszy poczułam, jak uraza i wątpliwości ściskają mi serce. Ta rozmowa z mamą stała się kroplą, która przelała czarę. Życie z siostrą i jej mężem pod jednym dachem stawało się coraz trudniejsze, więc zaczęłam się zastanawiać, jak mamy się wszyscy dogadać.
Ja i Ola jesteśmy siostrami, a mieszkanie, w którym teraz żyjemy, odziedziczyłyśmy po babci. Jest przestronne, trzypokojowe, w centrum Warszawy — prawdziwy skarb. Babcia zapisała je nam obu, żebyśmy mogły dzielić je po równo. Kiedy Ola wyszła za mąż za Krzysztofa, wprowadzili się tutaj, a ja wtedy mieszkałam w innym mieście, wynajmowałam pokój i nie protestowałam. Ale rok temu wróciłam: moja praca przeszła na zdalny tryb i uznałam, iż nie ma sensu płacić za wynajem, skoro mam swoją część w tym mieszkaniu.
Na początku wszystko układało się dobrze. Ola i Krzysztof to dobrzy ludzie, zawsze dobrze się z siostrą dogadywałam. Starałam się nie przeszkadzać: zajmowałam jeden pokój, pomagałam w sprzątaniu, robiłam zakupy. Ale gdy Ola zaszła w ciążę, atmosfera zaczęła się zmieniać. Krzysztof coraz częściej sugerował, iż może powinnam pomyśleć o wyprowadzce. „Halsiu, jesteś młoda, możesz coś sobie wynająć” — mówił z uśmiechem, ale wyczuwałam w jego słowach ukryty przekaz. Ola milczała, ale widziałam, iż się z nim zgadza.
Mama, dowiedziawszy się o napięciu, stanęła po ich stronie. „Halinko, oni mają rodzinę, dziecko niedługo się urodzi. Potrzebują przestrzeni. A ty jesteś sama, tobie będzie łatwiej” — powtarzała. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Łatwiej? To moje mieszkanie, mam do niego takie samo prawo jak Ola! Dlaczego mam ustąpić tylko dlatego, iż oni będą mieli dziecko? Ja też chcę żyć w swoim domu, budować własne życie. Ale słowa mamy zabolały. Może naprawdę jestem egoistką? Może powinnam odejść, żeby nie psuć im rodzinnego szczęścia?
Życie razem stawało się coraz cięższe. Ola zaczęła irytować się drobiazgami: raz słucham muzyki za głośno, innym razem zajmuję łazienkę, gdy ona potrzebuje. Krzysztof pewnego dnia oznajmił, iż z dzieckiem będą potrzebować mojego pokoju na dziecięcy kąt. Próbowałam zachować spokój: „Słuchajcie, dogadajmy się. Mieszkanie jest wspólne, nie mam nic przeciwko pomocy, ale wysiedlać mnie — to nie fair”. Ola westchnęła: „Halsiu, nikt cię nie wysiedla. Ale rozumiesz, iż będzie nam ciasno?”. Rozumiałam, ale czułam się osaczona.
Postanowiłam porozmawiać z mamą jeszcze raz. „Mamo, dlaczego to ja mam się wyprowadzać? To mój dom, ja też chcę tu mieszkać. Dlaczego Ola z Krzysztofem nie szukają swojego?”. Mama odpowiedziała, iż są młodzi, będą mieli dziecko, a ja „jeszcze zdążę się urządzić”. Ale mam 29 lat, nie jestem dzieckiem, mam własne życie i plany. Pracuję, płacę rachunki, robię zakupy. Dlaczego nagle moja część mieszkania stała się mniej ważna?
Zaczęłam myśleć, jak rozwiązać ten problem. Sprzedać swoją część? Ale kocham to mieszkanie, tu spędziłam dzieciństwo i młodość. Poza tym sprzedaż udziału we wspólnym mieszkaniu to skomplikowana sprawa, a Ola z Krzysztofem raczej nie mają środków, żeby go wykupić. Wynająć coś sama? To możliwe, ale wtedy całe oszczędności pójdą na czynsz, a marzenia o podróży czy samochodzie trzeba będzie odłożyć na lata. Zaproponowałam siostrze prawny podział mieszkania, żeby każda miała swoją część, ale odmówiła: „Halsiu, to bez sensu, dzielić jedno mieszkanie. Lepiej zacznij żyć swoim życiem”.
Te słowa zabolały mnie najbardziej. Swoim życiem? A to mieszkanie to nie część mojego życia? Coraz częściej czułam się obco we własnym domu. Ola i Krzysztof planują już, gdzie stanie łóżeczko, a ja siedzę w swoim pokoju i zastanawiam się, co dalej. Mama dzwoni prawie codziennie, namawia, żebym ustąpiła. „Halinko, rodzina jest najważniejsza. Pomyśl o siostrzeńcu lub siostrzenicy” — mówi. Ale ja też chcę być częścią tej rodziny, a nie czuć się jak intruz.
Wczoraj poradziłam się przyjaciółki, która jest prawniczką. Zasugerowała, żeby spisać wyraźną umowę o użytkowaniu mieszkania, albo choćby podzielić je przez sąd, jeżeli nie znajdziemy kompromisu. Ale nie chcę doprowadzać do procesu — to przecież moja siostra, moja rodzina. Zaproponowałam Oldze i Krzysztofowi inny wariant: zapłacę więcej za media i wezmę na siebie część remontu, jeżeli przestaną na mnie naciskać. Obiecali się zastanowić, ale widzę, iż im to nie pasuje.
Teraz waham się. Może mama ma rację i powinnam odejść dla ich szczęścia? Ale wtedy czuję, iż zdradzam samą siebie. To mieszkanie to nie tylko ściany — to wspomnienia o babci, o naszym dzieciństwie z Olą. Nie chcę go stracić. Wierzę, iż znajdziemy rozwiązanie: może podzielimy pokoje, ustalimy grafik, żeby wszystkim było wygodnie. Chcę, żeby moja przyszła siostrzenica lub siostrzeniec wzrastali w miłości, a nie w konfliktach.
Ta sytuacja nauczyła mnie doceniać swój dom, ale też pokazała, jak trudno walczyć o swoje prawa, gdy chodzi o rodzinę. Mam nadzieję, iż Ola i Krzysztof mnie zrozumieją, a mama przestanie widzieć we mnie tylko „młodszą siostrę, która powinna ustąpić”. Chcę być częścią ich życia, ale nie za cenę własnego szczęścia. Może czas wszystko rozwiąże i znajdziemy sposób, żeby żyć razem jak prawdziwa rodzina.
