Sprawdzają, ile im wolno
Czasami dzieciom udaje się zmienić choć trochę zasady, które obowiązują w domu czy relacjach. Wtedy pojawiają się głosy, iż są "niegrzeczne", nie chcą współpracować i to one rządzą w relacji dziecko-rodzic. Też jako rodzic często łapię się na tym, iż ze zmęczenia czy przebodźcowania odpuszczam dla tzw. świętego spokoju.
Frustrujący bywa wtedy moment, w którym uświadamiam sobie, iż chyba za bardzo pozwoliłam sobie "wejść na głowę". Z jednej strony jako rodzice powinniśmy się cieszyć, iż nasze dzieci są zadziorne, pewne siebie i "nie dadzą sobie w kaszę dmuchać".
Z drugiej wiem, iż można być sfrustrowanym ciągłym niesłuchaniem i brakiem współpracy ze strony dziecka. Dlatego warto zrozumieć, co dla dziecka oznaczają ograniczenia i jak sprytnie je wykorzystać, by wychować pewne siebie i szczęśliwe dziecko, które jednak ma poczucie bezpieczeństwa.
1. Zobacz jego perspektywę
Dziecko potrzebuje rodzica jako przewodnika i ono nie może decydować o swoim wychowaniu. Postawione w takiej sytuacji może czuć się zagrożone, choć wolność na pozór wydaje się świetna. Wyznaczanie pory snu czy tego, co dziecko je, należy do rodziców, bo to oni zapewniają mu bezpieczeństwo.
Warto jednak w chwilach "walki o władzę" spojrzeć też na sytuację z perspektywy dziecka i spróbować zrozumieć, dlaczego w danej sytuacji kilkulatek sprawdza, na jak wiele mu pozwolisz. Kontroluj swoje reakcje, bądź cierpliwa i staraj się nie krzyczeć z powodu trudnych zachowań. Każdy brak współpracy ze strony dziecka ma jakiś powód, warto go poszukać.
2. Powstrzymaj w sobie chęć kłótni
Kiedy dziecko przestaje współpracować, krzyczy i się złości, rodzice często tracą cierpliwość i zaczynają krzyczeć na malucha. Oczywiście jesteśmy tylko ludźmi i takie zachowania mogą się zdarzyć. Staraj się jednak panować nad emocjami, bo kiedy ty będziesz spokojna, dziecko będzie to czuło i łatwiej będzie mu się uspokoić w czasie napadu złości. Kiedy już podejmiesz jakąś decyzję dotyczącą wychowania, trzymaj się jej jak żelaznej zasady, której nie można zmienić. Każde twoje uleganie i przesuwanie granic daje dziecku błędne sygnały o wyznaczonych granicach.
3. Dawaj pozorne wybory
Dzieci w wieku 2-3 lat przeżywają bunty, w których chcą sprawdzić, na jak wiele rodzic im pozwoli. Chcą sprawdzić, gdzie przebiegają granice ustalone przez mamę i tatę, i decydować o sobie samodzielnie. By zaspokoić ich potrzebę bycia samodzielną jednostką, pozwalaj im podejmować decyzje.
Nie chodzi jednak o to, by 3-latek decydował o tym, co będziecie robić każdego dnia i jakie obiady ugotujesz. Pozorne wybory polegają na dawaniu dziecku dwóch opcji, z których każda jest dla ciebie w porządku. Np. "Wolisz najpierw się wykapać czy zjeść kolację?". Dzięki temu ono ma poczucie decydowania, a ty trochę bardziej współpracującego malucha.
4. Ustal oczekiwania
Zanim dojdzie do jakiejś sytuacji stresowej, powiedzmy wyjścia do marketu po zakupy, porozmawiaj z dzieckiem. Powiedz mu, czego od niego oczekujesz, dlaczego to jest dla ciebie ważne. Opowiedz o tym, co musicie kupić i co będziecie robić, jeżeli będzie trzeba poczekać w kolejce do kasy. Dziecko, mając tę świadomość, wie, czego się spodziewać. Taka wiedza zapewnia mu spokój i poczucie bezpieczeństwa, a wtedy dużo trudniej o naruszanie wyznaczonych granic.
5. Spełniaj potrzeby, a nie wymagania
Dzieci mają różne potrzeby. Czasami kwestią życia i śmierci jest dla nich to, by w przedszkolnej szatni najpierw założyć kurtkę, a dopiero potem buty. Pozwól dziecku o tym decydować i wspieraj w działaniu. Kiedy ma zły dzień, przygotuj mu jego ulubione kluski leniwe albo zabierz na wycieczkę do babci. Spełnianie potrzeb, o których dziecko nie zawsze mówi, pomoże ci uniknąć sytuacji, w których będzie od ciebie czegoś wymagało.
