Gorzka prawda
"Siedzieliśmy razem po lekcjach, bo chłopiec został dłużej w świetlicy. Ot, rozmowa jakich wiele – o tym, co lubi, czego nie, o planach na weekend. Aż w pewnym momencie, z zupełną naturalnością, powiedział: 'Wie pani, dorośli to dziady. Tylko telefon i telefon. choćby jak jem kolację, to mama patrzy w ekran i tylko mówi, żebym był cicho. Tata to samo'.
Zaniemówiłam. Nie dlatego, iż dziecięcy język był zbyt dosadny. Ale dlatego, iż to zdanie było tak bolesne w swojej prawdzie. Bo wiem, iż to nie jest wyjątek. Wiem, iż w wielu domach rozmowa została zastąpiona scrollowaniem. Wspólny posiłek – sprawdzaniem maili. A czas spędzony z dzieckiem – 'zaraz, tylko dokończę coś na telefonie'.
Nie mam dzieci, ale każdego dnia widzę skutki tej dorosłej nieobecności. Dzieci, które nie potrafią opowiadać o swoich uczuciach, bo nikt ich tego nie nauczył. Dzieci, które szukają kontaktu w szkolnej ławce, bo w domu nie mają z kim porozmawiać. Dzieci, które zaczynają myśleć, iż nie są ważne – bo rodzice są zbyt zmęczeni, zapracowani, rozkojarzeni. To przykre, aż serce pęka.
Tak, wiem, iż życie jest trudne. Wszyscy mamy rachunki, stres, obowiązki. Ale jeżeli choćby przy kolacji nie jesteśmy w stanie odłożyć telefonu i spojrzeć dziecku w oczy, to gdzie się adekwatnie zgubiliśmy? Co się z nami stało? Dlaczego rodzina zeszła na dalszy plan?
Nie piszę tego listu, żeby kogokolwiek zawstydzać. Piszę, bo wierzę, iż można inaczej. Że można wysłuchać dziecka, zanim to zrobi TikTok. Że można być obecnym – naprawdę, a nie tylko fizycznie. I iż warto, bo te małe oczy i małe słowa zostają w nas na zawsze".
