O jedno pytanie za dużo
"Moja córeczka dzieli pokój z bratem, nie ma własnego, osobnego kąta. Gdy tylko inni się o tym dowiedzieli, zaczęli się z niej śmiać i wytykać palcami. Dla tak małego dziecka było to ogromnie krzywdzące doświadczenie.
Uważam, iż nauczycielka absolutnie nie powinna była zadawać takiego pytania. To dość osobista sprawa, która nie powinna być przedmiotem publicznej rozmowy, zwłaszcza w grupie dzieci w wieku przedszkolnym. Maluchy są bardzo wrażliwe i łatwo mogą poczuć się gorsze, wykluczone lub zawstydzone, jeżeli nie mają tego, co inni.
Przedszkole powinno być przede wszystkim miejscem, w którym każde dziecko czuje się bezpieczne, akceptowane i szanowane bez względu na sytuację rodzinną czy mieszkaniową. Nauczyciele powinni dbać o to, by budować pozytywną atmosferę, a nie stwarzać okazję do wyśmiewania czy szykanowania.
To, iż moja córka nie ma własnego pokoju, nie jest niczym złym ani też powodem do wstydu. Wręcz przeciwnie – dzielenie się przestrzenią z rodzeństwem może uczyć empatii i współpracy. Dlatego tym bardziej trudno mi zrozumieć, dlaczego pytania o takie kwestie mają miejsce w przedszkolu i dlaczego doprowadziły do sytuacji, w której moje dziecko poczuło się gorzej niż inni.
Apeluję do placówek edukacyjnych i nauczycieli, by zwracali uwagę na to, jakie pytania i tematy poruszają podczas zajęć, zwłaszcza z tak małymi dziećmi. Nieświadome wywoływanie poczucia wykluczenia czy smutku może mieć długotrwałe skutki dla ich samooceny i poczucia bezpieczeństwa.
Mam nadzieję, iż moja historia pomoże uświadomić, jak ważna jest delikatność i troska w codziennej pracy z dziećmi oraz iż podobne sytuacje nie będą się powtarzać".
