"Esterhazy. Historia o zającu"

bajdocja.blogspot.com 2 godzin temu

.

Książka "Esterhazy. Historia o zającu"

budzi we mnie bardzo ambiwalentne uczucia.

Nawet nie wiem, jak tę opowieść traktować.

Powiedzmy, iż najbliżej jej do baśni.

Współczesnej baśni.

Bohaterem jest niewielki zając o nazwisku Esterhazy,

które tu traktowane jest jak jego książęcy przydomek.

Esterhazy jest wnukiem austriackiego księcia, więc jest księciem.

Chodzi w ubraniu, umie czytać i podróżuje w poszukiwaniu żony.

I trafia do Berlina, którego opis zniechęca do jego odwiedzenia:

"Dworzec wyglądał dość obskurnie i ponuro. Było zimno.

Dziwni ludzie dookoła rzucali sobie złe spojrzenia.

(...)

Mało przyjemne miejsce. Wszędzie motory pędzące z potwornym rykiem.

(...) Na ulicach nie było nic do jedzenia, tylko wypluta guma do żucia,

puszki po piwie i resztki pikantnych kiełbasek (...)"

W Berlinie mieszkają zajęcożercy, wyzyskiwacze i złe dzieci.

Przynajmniej tak to ludzkie miasto odbiera Esterhazy.

A podkreślają to nieco mroczne ilustracje Michaela Sowy

To wszystko choćby się broni, ot, taką wizję mieli autorzy

Irene Dische i Hans Magnus Enzensberger.

Ale co tu robi berliński mur?

I dlaczego zające mieszkają tylko po jednej jego stronie?

Nie zdradzę, czy zając znalazł żonę.

Ten wątek nieźle się czyta.

Ale po co TUTAJ ten mur?

I jego zburzenie?

.

Idź do oryginalnego materiału