Książka "Esterhazy. Historia o zającu"
budzi we mnie bardzo ambiwalentne uczucia.
Nawet nie wiem, jak tę opowieść traktować.
Powiedzmy, iż najbliżej jej do baśni.
Współczesnej baśni.
które tu traktowane jest jak jego książęcy przydomek.
Esterhazy jest wnukiem austriackiego księcia, więc jest księciem.
Chodzi w ubraniu, umie czytać i podróżuje w poszukiwaniu żony.
I trafia do Berlina, którego opis zniechęca do jego odwiedzenia:
"Dworzec wyglądał dość obskurnie i ponuro. Było zimno.
Dziwni ludzie dookoła rzucali sobie złe spojrzenia.
(...)
Mało przyjemne miejsce. Wszędzie motory pędzące z potwornym rykiem.
(...) Na ulicach nie było nic do jedzenia, tylko wypluta guma do żucia,
puszki po piwie i resztki pikantnych kiełbasek (...)"
W Berlinie mieszkają zajęcożercy, wyzyskiwacze i złe dzieci.
Przynajmniej tak to ludzkie miasto odbiera Esterhazy.
A podkreślają to nieco mroczne ilustracje Michaela Sowy
To wszystko choćby się broni, ot, taką wizję mieli autorzy
Irene Dische i Hans Magnus Enzensberger.
Ale co tu robi berliński mur?
I dlaczego zające mieszkają tylko po jednej jego stronie?
Nie zdradzę, czy zając znalazł żonę.
Ten wątek nieźle się czyta.
Ale po co TUTAJ ten mur?
I jego zburzenie?
.
