Wyobraź sobie, iż stoisz na własnym ślubie, przed niemal 200 gośćmi, a twoja nowa teściowa bierze mikrofon i ogłasza, iż nie jesteś godna jej syna, bo jesteś samotną matką.
Tak wyglądała moja rzeczywistość pół roku temu. To, co wydarzyło się później, nie tylko uratowało moją godność, ale też przywróciło mi wiarę w miłość i rodzinę.
Nazywam się Katarzyna Kowalska, mam 32 lata i pracuję jako pielęgniarka pediatryczna. Myślałam, iż w końcu znalazłam swoje szczęście u boku Adama Nowaka, oddanego strażaka. Pokochał nie tylko mnie, ale od pierwszego dnia uwielbiał moją córkę, Zosię ośmioletnią dziewczynkę z rudymi loczkami i piegami, która potrafiła rozświetlić każdy pokój.
Niestety, matka Adama, Barbara, od początku traktowała mnie jak przeszkodę. Ta 58-letnia była agentka ubezpieczeniowa mistrzowsko operowała pasywno-agresywnymi uwagami, udając komplementy. Jedno jej spojrzenie potrafiło mnie złamać. choćby moja druhna, Agnieszka, zauważała jej aluzje podczas rodzinnych obiadów: zdania w stylu Nie każdy ma szczęście zaczynać od zera czy Adam zawsze daje od siebie za dużo, święty człowiek.
Barbara nie wiedziała jednak, iż Adam ją obserwował, czekając na moment, gdy znów zaatakuje. Znał swoją matkę zbyt dobrze, a to, co przygotował, zmieniło wszystko.
Dwa lata wcześniej ledwo dawałam sobie radę pracowałam na 12-godzinnych zmianach, wychowując samotnie Zosię po tym, jak jej ojciec nas porzucił. Wtedy, podczas prelekcji o bezpieczeństwie przeciwpożarowym w szkole Zosi, pojawił się Adam spokojny, życzliwy, rozpromieniony, gdy uśmiechał się do dzieci. Tego dnia zaczęła się miłość, której się nie spodziewałam.
Od naszej pierwszej randki w Centrum Nauki Kopernik gdzie Adam nalegał, by poznać zarówno Zosię, jak i mnie po jego dyskretną obecność na szkolnych przedstawieniach i upór w nauce zaplatania warkoczyków, wtapiał się w nasze życie bez wysiłku. Kiedy oświadczył mi się na szkolnym festynie Zosi, krzyczała tak głośno, iż pewnie słychać ją było w całej dzielnicy.
Ale spotkanie z Barbarą to była inna historia. Jej pierwsze słowa nie były powitaniem, ale lodowatym: Jak długo byłaś w związku przedtem?. Gdy powiedziałam, iż ojciec Zosi nas zostawił, odparła: No to wszystko wyjaśnia, dlaczego skończyłaś sama.
Rodzinne spotkania stały się testem wytrzymałości. Uwagi Barbary o Adamie, który bierze na siebie cudze ciężary, albo wątpliwości, czy dam radę pogodzić pracę z macierzyństwem, raniły. Adam mnie bronił, ale wiedziałam, iż ślub będzie jej polem bitwy.
Ceremonia była magiczna: Zosia sypała płatki róż, gdy szłam do ołtarza, a Adam stał wzruszony w granatowym garniturze. ale podczas przyjęcia, po wzruszających przemowach brata Adama, Jacka, i Agnieszki, Barbara wstała. Żołądek ścisnął mi się z niepokoju.
Chciałabym powiedzieć kilka słów o moim synie zaczęła, uśmiechając się słodko, ale z cieniem ironii. Adam jest człowiekiem hojnym i troskliwym czasem aż za bardzo. Zasługuje na to, co najlepsze. Na kobietę, która da mu wszystko. Na kogoś, kto skupi się wyłącznie na nim i ich wspólnych marzeniach.
Potem przyszło cios: Zasługuje na kobietę wolną od przeszłości. Nie na kogoś z dzieckiem z innego związku. Samotna matka nigdy nie pokocha męża całkowicie, bo jej priorytetem zawsze będzie dziecko. Mój syn zasługuje, by być pierwszy.
W sali zapadła cisza. Adam zaciął szczękę. Moje serce pękło.
A wtedy Zosia wstała.
Ubrana w różową sukienkę druhenki, podeszła do przodu z małym woreczkiem. Przepraszam, babciu Basiu. Mogę coś powiedzieć? Mój nowy tata, Adam, dał mi list na wypadek, gdyby ktoś źle traktował mamę.
Rozległy się szepty. Barbara zbladła, gdy Zosia wzięła mikrofon.
Otworzyła kartkę i przeczytała głośno: Drodzy goście, jeżeli słyszycie te słowa, znaczy, iż ktoś wątpił, czy Kasia zasługuje, by być moją żoną, lub czy nasza rodzina jest pełna. Pozwólcie, iż wyjaśnię nie zadowoliłem się byle kim, znalazłem skarb.
