Wyobraźcie sobie własny ślub, niemal dwustu gości wpatrzonych w was, gdy wasza nowa teściowa chwyta mikrofon i ogłasza, iż nie jesteście godni jej syna, bo jesteście samotnym rodzicem.
Tak wyglądała moja rzeczywistość pół roku temu. To, co wydarzyło się później, nie tylko uratowało moją godność, ale też przywróciło wiarę w miłość i rodzinę.
Nazywam się Kasia Nowak, mam 32 lata i pracuję jako pielęgniarka dziecięca. Myślałam, iż w końcu znalazłam swoje szczęśliwe zakończenie z Wojtkiem Kowalskim, oddanym strażakiem. Zakochał się nie tylko we mnie, ale od pierwszego dnia pokochał też moją córkę, Zosię ośmioletnią dziewczynkę z rudymi lokami i piegami, które mogłyby rozświetlić choćby najciemniejszy pokój.
Niestety, Wojtka matka, Halina, od początku traktowała mnie jak problem. Pięćdziesięcioośmioletnia była agentka ubezpieczeniowa mistrzowsko posługiwała się pasywno-agresywnymi komentarzami udawanymi za komplementy. Wystarczyło jedno jej spojrzenie, żebym poczuła się jak przysłowiowy piąte koło u wozu. choćby moja świadkowa, Magda, zauważała jej aluzje podczas rodzinnych obiadów: Nie każdy ma szczęście zaczynać od zera, albo Wojtek zawsze daje od siebie za dużo, święty człowiek.
Tylko iż Halina nie wiedziała, iż Wojtek ją obserwował, czekając na moment, gdy znów zaatakuje. Znał swoją matkę aż za dobrze, a to, co przygotował, zmieniło wszystko.
Dwa lata wcześniej ledwo dawałam sobie radę pracowałam na dwunastogodzinnych dyżurach, wychowując samotnie Zosię po tym, jak jej ojciec nas zostawił. Aż pewnego dnia, podczas prelekcji o bezpieczeństwie przeciwpożarowym w szkole Zosi, pojawił się Wojtek: spokojny, życzliwy, z oczami błyszczącymi, gdy uśmiechał się do dzieci. To był początek miłości, na którą choćby nie miałam nadziei.
Od naszej pierwszej randki w Centrum Nauki Kopernik, gdzie Wojtek uparł się, by poznać zarówno mnie, jak i Zosię, po jego dyskretną obecność na szkolnych przedstawieniach i próby nauki zaplecionych warkoczyków wtopił się w nasze życie bez wysiłku. Gdy oświadczył mi się na szkolnym festynie, Zosia krzyczała tak głośno, iż pewnie słychać ją było aż na drugim końcu Warszawy.
Ale spotkanie z Haliną to była zupełnie inna bajka. Jej pierwsze słowa to nie dzień dobry, tylko lodowate: Ile lat byłaś w związku przedtem?. Gdy powiedziałam, iż ojciec Zosi nas porzucił, odpowiedziała: A, no to wszystko jasne.
Rodzinne spotkania zamieniły się w test wytrzymałości. Jej komentarze o tym, iż Wojtek bierze na siebie cudze ciężary albo iż pewnie nie daję rady łączyć pracy i macierzyństwa, bolały. Wojtek zawsze mnie bronił, ale wiedzieliśmy, iż ślub będzie poligonem.
Ceremonia była magiczna: Zosia sypała płatki róż, gdy szłam do ołtarza, Wojtek wzruszony w granatowym garniturze. Ale podczas przyjęcia, po wzruszających przemowach brata Wojtka, Tomka, i Magdy, wstała Halina. Żołądek mi się skurczył.
Chciałabym powiedzieć kilka słów o moim synu zaczęła, z uśmiechem słodkim jak lukier, ale ostrym jak nóż. Wojtek jest dobrym, troskliwym człowiekiem czasem aż za bardzo. Zasługuje na to, co najlepsze. Na kobietę, która da mu wszystko. Na kogoś, kto skupi się tylko na nim i ich wspólnych marzeniach.
A potem cios: Zasługuje na kobietę wolną od przeszłości. Nie na kogoś z dzieckiem z poprzedniego związku. Samotna matka nigdy nie pokocha męża całym sercem, bo jej dziecko zawsze będzie na pierwszym miejscu. Mój syn zasługuje, by być najważniejszy.
W sali zapadła cisza jak makiem zasiał. Wojtek zaciął szczękę. A ja poczułam, jak serce mi pęka.
I wtedy wstała Zosia.
W różowej sukience druhenki podeszła do przodu z małym woreczkiem. Przepraszam, babciu Halinko. Mogę coś powiedzieć? Mój nowy tata, Wojtek, dał mi list na wypadek, gdyby ktoś był niemiły dla mamy.
Rozległ się szmer. Halina zbladła, gdy Zosia wzięła mikrofon.
Drodzy goście przeczytała głośno jeżeli to słyszycie, znaczy, iż ktoś wątpi, czy Kasia zasługuje na to, by być moją żoną, czy nasza rodzina jest kompletna. Niech będzie jasne: nie zadowoliłem się byle kim, znalazłem skarb.
