Gdy moja żona była w ciąży i sama poszła po zakupy dla dziecka, nagle zobaczyła mnie na targu z kochanką. Wysłała tylko jedną wiadomość… i zamarłem ze wstydu.

Tuż przed porodem moja żona poszła sama kupić rzeczy dla dziecka i niespodziewanie zobaczyła mnie na targu z moją kochanką. Wysłała mi tylko jedną wiadomość i pozostawiła mnie sparaliżowanego w miejscu.

Tego dnia nad Warszawą wisiały ciężkie, deszczowe chmury. Bogumiła, w ósmym miesiącu ciąży, ostrożnie zawiązała chustę na głowie i wyszła z domu z torbą na zakupy. Jej mąż, Marek, powiedział, iż rano ma pilne spotkanie, więc wyszedł wcześniej. Nie zastanawiała się nad tym zbyt długo, choć poczuła lekki smutek: mimo iż miała niedługo rodzić, wciąż musiała sama chodzić po pieluchy, ręczniki i mleko dla dziecka.

Targowisko było zatłoczone. Bogumiła szła powoli, balansując z trudem pod ciężarem brzucha. Gdy już wybrała wszystko, co potrzebne, i miała odejść, usłyszała nagle znajomy głos. To był głos jej męża.

Odwróciła się i zdrętwiała.

Marek szedł trzymając za rękę młodą kobietę w krótkiej spódnicy i wysokich obcasach, śmiejąc się i rozmawiając. Niósł torbę z zakupami i mówił:
Co chcesz zjeść? Kupię ci wszystko.
Nie, nie chce mi się jeść, utyję.
choćby jeżeli utyjesz, i tak cię pokocham.

Bogumiła stała nieruchomo, jak skamieniała. Nie odważyła się podejść. Z daleka widziała wyraźnie swojego męża, człowieka, z którym dzieliła życie, teraz otaczającego czułością inną kobietę podczas gdy ona, tuż przed porodem, musiała sama iść na targ.

Łzy nie popłynęły. Jej serce ścisnęło się boleśnie.

Nie zrobiła sceny. Nie rozpłakała się. Wyjęła tylko telefon i wysłała mu jedną wiadomość:

Właśnie cię widziałam na targu. Jestem zmęczona, wracam wcześniej taksówką. A ty graj swoją rolę do końca.

Wysłała wiadomość i wyłączyła telefon. Nie czekała na odpowiedź.

Marek śmiał się, gdy nagle zadrżała mu komórka. Przeczytał wiadomość i zbladł. Puścił dłoń dziewczyny i rozejrzał się nerwowo.
Co się stało? zapytała.
Nie odpowiedział. Wypadł z targowiska, mamrocząc:
Bogumiła Bogumiła była tutaj

Ale Bogumiła już odeszła. Z ciężkim brzuchem, powłócząc nogami w tłumie, z suchymi oczami. Z pustką w sercu. Bez gniewu, bez nienawiści, tylko z bólem, który dusił.

Gdy wróciła do domu, nie poszła do sypialni. Od razu udała się do kuchni. Położyła na stole wszystkie zakupy dla dziecka: jasnoniebieską kurteczkę dla noworodka, wełniane skarpetki, puder zapachowy, pieluszki, butelkę mleka. Każdy przedmiot jak cios w serce.

Przypomniała sobie noce, gdy leżała sama, a on mówił, iż pracuje do późna. Wizyty u lekarza, na które chodziła sama, czekając godzinami w kolejce. Jego chłodne, obojętne spojrzenie w ostatnich miesiącach.

Wszystko to nie było jej wymysłem on naprawdę miał kogoś innego.

Marek wrócił do domu godzinę później, z twarzą pełną przerażenia. Gdy zobaczył ją siedzącą tyłem w kuchni, wybełkotał:
Bogumiło przepraszam
Za co przepraszasz? zapytała, nie odwracając się. Za to pilne spotkanie?
Popełniłem błąd. To był tylko epizod. Nigdy nie chciałem ciebie zostawić. Nie myślałem, iż mnie zobaczysz
Gdybym cię nie zobaczyła, jak długo byś to ukrywał?

Bogumiła wstała i spojrzała na niego z zimnym spokojem, który przerażał:
Nie musisz jej porzucać. Nie musisz wybierać. Już wybrałam za nas oboje.

Bogumiło nie rób tak Zawiniłem
Dziecko, które noszę, nie potrzebuje ojca-kłamcy. A ja nie potrzebuję zdradzieckiego męża.

Wyjęła z kieszeni przygotowane już papiery rozwodowe.
Podpisz. Przeczytaj dokładnie i podpisz. Nie będę niczego żądać, tylko dziecka. I spokoju.

Marek opadł na krzesło, zakrywając twarz dłońmi. Nigdy nie przypuszczał, iż Bogumiła, jego cicha żona, okaże się tak stanowcza. Myślał, iż będzie płakać, błagać, wybaczy. Ale nie jej oczy były zimne jak lód.
Czy jeszcze mnie kochasz? spytał.
Może kiedyś kochałam cię bardzo. Ale w chwili, gdy zobaczyłam, jak trzymasz ją za rękę na targu zrozumiałam, iż moje serce przestało cię kochać.

Te słowa były wyrokiem dla ich małżeństwa. Bez krzyków, bez kłótni. Tylko kobieta, która przez niego stała się silna do końca.

Miesiące później Bogumiła urodziła zdrowego syna. Zajęta dzieckiem i układając życie na nowo, znów się uśmiechała. Spokojnym uśmiechem, już bez kajdan.

A Marek czasem stawał przed drzwiami z paczką prezentów i pełnymi żalu oczami. Ale drzwi nigdy się nie otwierały.

Historia została w przeszłości. Ta kobieta, kiedyś słaba, nauczyła się puścić i żyć dla tych, którzy na to zasługiwali: dla siebie i swojego dziecka.