Henryk Minkiewicz był generałem dywizji Wojska Polskiego, który stał na czele Korpusu Ochrony Pogranicza. Kawaler Orderu Virtuti Militari, który został zamordowany przez Sowietów w Katyniu. Był najwyższym rangą oficerem wśród pomordowanych.
Urodził się 19 stycznia 1880 roku w Suwałkach. Pochodził z rodziny o rodowodzie szlacheckim i tradycjach patriotycznych. Jego ojciec, Kazimierz Minkiewicz, był urzędnikiem Izby Skarbowej. W roku 1888 jego rodzina wyjechała do Mariampola, gdzie młody Henryk ukończył gimnazjum. Następnie przeniósł się do Petersburga, gdzie rozpoczął studia przyrodnicze oraz zaangażował się w działalność polityczną w ramach Polskiej Partii Socjalistycznej. Nie ukończywszy studiów, niedługo przeniósł się do Krakowa na Uniwersytet Jagielloński i podjął się studiów medycznych. Tego kierunku także nie ukończył i wybrał edukację w Szkole Sztuk Pięknych, której także nie ukończył. Podjął decyzję o ostatecznym zakończeniu formalnej nauki na studiach wyższych i poświęcił się działalności politycznej w ramach ruchu socjalistycznego.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Został przydzielony do 3 pułku piechoty, który później wszedł w skład II Brygady. Minkiewicz walczył w Karpatach Wschodnich i Besarabii. W lipcu 1916 roku podczas walk pod Kostiuchnówką został ranny i wzięty do niewoli przez Rosjan. Niemal rok później udało się mu uciec i przedostać do Zakopanego, gdzie mieszkała jego małżonka. W sierpniu 1917 roku wstąpił do Polskiej Służby Zbrojnej. Otrzymał stopień pułkownika i powierzono mu dowództwo nad I Brygadą Piechoty. Pełnił też funkcję komendanta Garnizonu Warszawa. Wykazał się w szczególności w listopadzie 1918 roku, gdy kierował akcją rozbrajania oddziałów niemieckich.
Po zakończeniu I wojny światowej kontynuował służbę wojskową w odrodzonej Rzeczpospolitej Polskiej. Najpierw brał udział w walkach przeciwko Ukraińcom, a następnie w ramach wojny polsko-bolszewickiej. W roku 1920 brał udział w bitwie warszawskiej. Za swoje zasługi otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. W 1924 roku osiągnął stopień generała dywizji, który był jego najwyższym stopniem w wojskowej karierze. W tym czasie powierzono mu zadanie sformowania Korpusu Ochrony Pogranicza, którego dowódcą został. Wykazał się niezwykłą sprawnością organizacyjną, dzięki czemu gwałtownie rozbudowywał Korpus i dostosowywał go do wyzwań czyhających na Kresach Wschodnich. Mimo tego w 1929 roku został odwołany z zajmowanego stanowiska, co mogło być spowodowane jego konfliktem z marszałkiem Józefem Piłsudskim, który nastąpił jeszcze przed I wojną światową podczas działalności w PPS. W 1934 roku przeszedł w stan spoczynku i osiedlił się w okolicach Brześcia Litewskiego jako osadnik wojskowy.
Jego emerytura został brutalnie przerwana przez wybuch II wojny światowej. Nie został powołany do służby ze względu na zaawansowany wiek, ale mimo tego po wkroczeniu Armii Czerwonej aresztowało go NKWD i przetrzymywano go w Kozielsku. W tamtejszym obozie jenieckim był najwyższym rangą oficerem, który cieszył się autorytetem współwięźniów. W kwietniu 1940 roku opuścił obóz razem z innymi więźniami, których wywieziono do katyńskiego lasu i w bestialski sposób zabito. Przyjęto, iż generał Henryk Minkiewicz został zamordowany 9 kwietnia.
