No iż jak ci gość mówi, iż cię kocha, iż będzie przy tobie na dobre i złe, a potem nagle staje się obcy? Zwłaszcza gdy musisz wybrać: ratować rodzinę czy siebie przed totalnym upadkiem. Przeszłam przez to.
Kiedy ja i Krzysztof wzięliśmy ślub, nie mieliśmy własnego mieszkania. Mieszkaliśmy z jego rodzicami. Dwa pokoje, ciasno, ale dało się żyć. Aż pewnego dnia jego ojczym wrócił do domu i zastał swoją żonę, moją teściową Elżbietę, z jakimś typem – młodszym, bezczelnym, który udawał jej wybawcę. Nabajał jej o nowych możliwościach i „złotych górach”, ale postawił warunek:
– Sprzedaj mieszkanie. Przeniesiemy się do innego miasta. Zacząć nowe życie.
Próbowaliśmy opamiętać Elżbietę:
– On cię oszuka. Zostaniesz bez dachu nad głową.
A ona tylko prychnęła:
– Po prostu zazdrościcie mi szczęścia. Nie wtrącajcie się.
Tydzień później zostaliśmy z niemowlakiem na bruku. Mieszkanie sprzedane, nas wyrzucili. Krzysztof harował na dwóch etatach, ja siedziałam na macierzyńskim i nocami pisałam prace zaliczeniowe dla studentów. Ledwie starczało na czynsz, ale walczyliśmy – dla przyszłości.
Mieliśmy wziąć kredyt, aż los nas zaskoczył: zmarła moja ciotka, samotna, bez dzieci. W testamencie zostawiła mi mieszkanie w innym mieście. Przestronne, jasne, z oknami na podwórze. Za oszczędności, które zbierałyśmy na wkład własny, zrobiliśmy remont. Po raz pierwszy od dawna odetchnęłam pełną piersią.
Ale ten spokój nie trwał długo.
Pewnego wieczoru, gdy zmywałam naczynia po kolacji, zapukano do drzwi. Na progu stała Elżbieta. Twarz spuchnięta od płaczu, oczy jak u zbitego psa.
– Córeczko… synku… on mnie wyrzucił… Straciłam wszystko. Zostałam z jedną torbą. Pomóżcie…
Spojrzeliśmy z Krzysztofem na siebie. Widziałam, jak jego twarz zmiękła. Chwycił matkę za ramiona, posadził w kuchni, nalał herbaty. A ja stałam jak słup, czując tylko tępy, przeszywający ból. Przecież ją ostrzegaliśmy, błagali, żeby nie robiła głupstw. A ona nie tylko nas nie posłuchała – wyrzuciła nas z niemowlakiem, gdy jeszcze wszystko było w porządku.
Krzysztof spojrzał na mnie:
– Sama nie da rady. Nie możemy jej zostawić. To moja matka.
Zacisnęłam usta:
– Wyrzuciła nas jak śmieci, a teraz chcesz ją tu wpuścić? Do tego mieszkania? Gdzie wreszcie zaczęliśmy oddychać?
Elżbieta nie milczała:
– Synku, nie mogę żyć na ulicy… Pomóż… Zrozumiałam, więcej tak nie będzie…
I wtedy powiedział coś, co przecięło mnie na pół:
– jeżeli nie zgodzisz się, żeby mama z nami zamieszkała – rozwiodę się z tobą.
Wszystko we mnie zastygło. Serce spadło mi do stóp. Ale zachowałam spokój. Podobno dusza cicho odchodzi, gdy umiera.
– Dobrze – odpowiedziałam. – Twój wybór. Ale zostaw klucze. Tu będzie mieszkał tylko ten, kto mnie szanuje.
Tydzień później podał na rozwód.
Odszedł. Z matką. Do wynajętego mieszkania. A ja zostałam sama – z dzieckiem i złamanym sercem. Ale nie żałuję. Bo nie wpuściłam do domu kobiety, która nas zdradziła, i nie pozwoliłam, żeby jakiś facet dyktował, z kim mam dzielić dach nad głową.
Miłość nie powinna stawiać warunków. Zwłaszcza takich.
Teraz wiem: rodzina to nie krew. To szacunek. To granice. To wybór, który ludzie podejmują, gdy robi się trudno. Krzysztof podjął swój. Ja – swój.
