To twoja wina, iż nie masz pieniędzy. Nikt ci nie kazał wychodzić za mąż i rodzić dzieci rzuciła moja matka, gdy poprosiłam o pomoc.
Sama się wpakowałaś w tę sytuację, bo nie masz grosza przy duszy. Nikt cię nie zmuszał do ślubu i dzieci taką odpowiedź dostałam, gdy zwróciłam się do niej w potrzebie.
Miałam dwadzieścia lat, gdy poślubiłam Jacka. Wynajęliśmy maleńkie mieszkanie na obrzeżach Łodzi. Oboje pracowaliśmy on na budowie, ja w aptece. Żyliśmy skromnie, ale jakoś się udawało. Marzyliśmy, by uzbierać na własne cztery kąty, a wtedy wydawało się, iż wszystko jest możliwe.
Potem urodził się Kacper. Dwa lata później Filip. Wzięłam urlop macierzyński, a Jacek zaczął dorabiać nadgodzinami. Mimo to pieniędzy wciąż brakowało. Wszystko szło na pieluchy, mleko modyfikowane, lekarzy, rachunki i oczywiście czynsz. Sam wynajem pochłaniał połowę jego zarobków.
Patrzyłam na naszych chłopców i każdego ranka budziłam się z tą samą myślą: a co, jeżeli Jacek zachoruje? jeżeli nas wyrzucą? Co wtedy zrobimy?
Moja matka mieszkała sama w dwupokojowym mieszkaniu. Babcia też. Obie w Warszawie. Obie miały pusty pokój. Nie proszę o pałac myślałam. Tylko o kąt, na jakiś czas. Dopóki dzieci są małe. Dopóki nie stanęliśmy na nogi.
Zaproponowałam matce, by zamieszkała z babcią razem w jednym mieszkaniu, a my zajęlibyśmy drugie. Nie potrzebowaliśmy wiele miejsca tylko ja, Jacek i dwójka dzieci. Ale choćby nie chciała słuchać.
Żyć z moją matką? prychnęła. Oszalałaś? Myślisz, iż moje życie już się skończyło? Jeszcze jestem młoda. A z tą staruszką tylko bym sobie nerwy zrujnowała. Mieszkaj, gdzie chcesz, ale mnie nie zawracaj głowy.
Połknęłam gorzkie słowa w milczeniu. Potem zadzwoniłam do ojca. Od lat żył z nową żoną. Mieli przestronne mieszkanie z czterema pokojami, a ja liczyłam, iż zabierze tam babcię. W końcu to jego matka. Ale też odmówił. Powiedział, iż ma dzieci z drugiego małżeństwa i iż dom jest zapchany po sufit.
Zdesperowana znów zadzwoniłam do matki. Płakałam. Błagałam, by nas przygarnęła, choćby na krótko. Wtedy rzuciła mi w twarz:
To twoja wina, iż jesteś biedna. Nikt ci nie kazał iść do ślubu. Nikt nie prosił, żebyś rodziła. Chciałaś być dorosła? Teraz radź sobie sama.
Jakby mnie prąd przeszył. Siedziałam w kuchni z telefonem w ręce, a świat walił mi się na głowę. To słowa mojej matki. Kobiety, która powinna być moim oparciem. Nie prosiłam o wiele tylko o kąt, tylko o odrobinę współczucia.
Następnego dnia z Jackiem zastanawialiśmy się, co robić. Jedyna osoba, która odpowiedziała na naszą rozpacz, była jego matka, pani Halina. Mieszkała we wsi pod Sandomierzem, w domu z ogrodem. Miała wolny pokój i powiedziała, iż przyjmie nas z radością. choćby zaoferowała się zajmować chłopcami, gdy będziemy w pracy.
Ale się boję. To nie miasto to wieś. Nie ma przychodni, porządnej szkoły, choćby autobusów. Obawiam się, iż jeżeli tam pojedziemy, nigdy już stamtąd nie wyjdziemy. Że chłopcy wyrosną bez szans, bez przyszłości. Że ja się poddam, zamknę przed życiem.
A jednak nie mamy wyboru. Matka odwróciła się ode mnie. Babcia jest za stara, by nas przygarnąć. Ojciec nie uważa nas za rodzinę. I teraz stoję na rozdrożu: pójść w pustkę albo przyjąć pomoc, która, choć nie nasza, jest szczera.
Wiesz, co boli najbardziej? Nie bieda. Nie trudności. To świadomość, iż własna krew jest najdalsza, gdy najbardziej jej potrzebujesz. A mój największy strach nie jest o mnie. Jest o moich synów. Żeby nigdy nie poczuli na własnej skórze, jak to jest być niechcianym przez własną babcię.
