Dzisiaj w moim dzienniku chcę opowiedzieć historię, która nauczyła mnie, czym jest prawdziwa rodzina. Moje życie to pasmo strat i cudów, które uświadomiły mi wartość ciepła rodzinnego gniazda i dobroci ludzi stających się bliskimi nie przez krew, ale przez serce. Kiedyś byłem samotnym chłopcem, który stracił wszystko, aż pojawiła się kobieta, która zmieniła moją drogę – moja druga mama.
Nazywam się Krzysztof Kowalski, urodziłem się w małym miasteczku na Podlasiu. Miałem szczęśliwe dzieciństwo: mama, tata i ja. Życie bywa jednak okrutne. Gdy miałem sześć lat, mama ciężko zachorowała i odeszła. Ojciec nie poradził sobie z żałobą – zaczął pić. W naszym mieszkaniu zrobiło się pusto: lodówka świeciła pustkami, chodziłem do szkoły brudny i głodny. Przestałem się uczyć, unikałem kolegów. Sąsiedzi zaniepokojeni sytuacją wezwali opiekę społeczną. Chcieli odebrać tacie prawa rodzicielskie, ale błagał, by dać mu szansę. Obiecał, iż się zmieni. Urzędnicy zgodzili się, ale ostrzegli: wrócą za miesiąc.
Po ich wizycie ojciec naprawdę się zmienił. Rzucił picie, zrobił zakupy, razem wysprzątaliśmy dom. Pierwszy raz od dawna poczułem nadzieję. Pewnego dnia tata powiedział: „Synu, chcę cię poznać z pewną kobietą”. Zamarłem – czy zapomniał o mamie? Tłumaczył, iż zawsze ją kochał, ale ta pani nam pomoże, a opieka przestanie się wtrącać. Tak zobaczyłem ciocię Kingę. Odwiedziliśmy ją, a ja od razu poczułem, iż jest dobra. Miała syna, Bartka, dwa lata młodszego ode mnie. gwałtownie się zaprzyjaźniliśmy. W domu powiedziałem tacie: „Ciocia Kinga jest miła i ładna”. Miesiąc później wprowadziliśmy się do niej, a nasza kawalerka poszła w wynajem.
Życie zaczęło się układać. Kinga traktowała nas jak własne dzieci, a Bartek stał się jak brat. Znów się uśmiechałem, uczyłem, marzyłem. Ale los zadał kolejny cios – tata zmarł nagle, serce nie wytrzymało. Świat się zawalił. Trzy dni później przyszli pracownicy opieki i zabrali mnie do domu dziecka. Byłem złamany, nie rozumiałem, dlaczego tak się dzieje. Kinga odwiedzała mnie co tydzień: przynosiła słodycze, przytulała, obiecywała, iż mnie zabierze. Sprawy się przeciągały, a ja traciłem nadzieję, iż stąd wyjdę.
Pewnego dnia wezwali mnie do dyrektora. „Krzysztof, pakuj się, wracasz do domu” – usłyszałem. Nie wierzyłem własnym uszom. Na zewnątrz czekali Kinga i Bartek. Łzy napłynęły mi do oczu, rzuciłem się w ich ramiona, ściskając tak mocno, jakbym bał się, iż znikną. „Mamo…” – wyszeptałem po raz pierwszy. „Dziękuję, iż po mnie przyszłaś. Zrobię wszystko, żebyś nie żałowała”. Głaskała mnie po głowie, a ja płakałem ze szczęścia. Wróciłem do domu, do prawdziwej rodziny.
Wróciłem do szkoły, zacząłem się uczyć. Czas mijał. Skończyłem liceum, poszedłem na politechnikę, zostałem inżynierem. Z Bartkiem wciąż jesteśmy blisko jak bracia, choć nie połączyła nas krew. Dorastaliśmy, założyliśmy rodziny, ale zawsze pamiętamy o Kindze. Co weekend odwiedzamy ją na obiadach. Gotuje pyszne pierogi, godzinami rozmawiamy, śmiejemy się. Zaprzyjaźniła się z naszymi żonami – są jak siostry. Jej dom tętni życiem, a ja widzę, jak cieszy się, mając nas przy sobie.
Zawsze będę dziękował Bogu za Kingę – moją drugą mamę. Bez niej mógłbym być zupełnie innym człowiekiem, zagubionym w zimnych murach domu dziecka. Dała mi nie tylko dach nad głową, ale rodzinę, miłość i wiarę w ludzi. Ta historia uczy, iż rodzina to nie zawsze więzy krwi. Kinga pokazała mi, iż miłość potrafi uleczyć choćby najgłębsze rany – i na zawsze będę jej wdzięczny za to, iż mnie uratowała.
