Kiedy tata odszedł, macocha zabrała mnie z sierocińca: Zawsze będę dziękować Bogu za moją drugą mamę

Moje życie to seria strat i cudów, które nauczyły mnie doceniać ciepło rodziny i dobroć tych, którzy stali się bliscy nie przez krew, ale przez serce. Kiedyś byłem samotnym chłopcem, który stracił wszystko, ale pewna kobieta odmieniła mój los, stając się drugą mamą. To opowieść o bólu, nadziei i wdzięczności za miłość, która uratowała mnie przed rozpaczą.

Nazywam się Kacper Kowalski, urodziłem się w małym miasteczku na Podlasiu. W dzieciństwie miałem szczęśliwą rodzinę: ja, mama i tata. Ale życie bywa okrutne. Gdy miałem sześć lat, mama ciężko zachorowała i niedługo odeszła. Ojciec nie poradził sobie z żalem i zaczął pić. Nasze mieszkanie opustoszało — lodówka była pusta, do szkoły chodziłem brudny i głodny. Przestałem się uczyć, unikałem kolegów, aż sąsiedzi, widząc to, wezwali opiekę społeczną. Chcieli odebrać tacie prawa rodzicielskie, ale on błagał o ostatnią szansę. Obiecał się zmienić. Opieka zgodziła się, ale ostrzegła: wrócą za miesiąc.

Po ich wizycie tata jakby odmłodniał. Rzucił picie, kupił jedzenie, razem posprzątaliśmy cały dom. Po raz pierwszy od dawna poczułem nadzieję. Pewnego dnia powiedział: „Synu, chcę cię poznać z pewną kobietą”. Zaniemówiłem — czyżby zapomniał o mamie? Zapewnił, iż ją kocha, ale ta pani nam pomoże i opieka przestanie się wtrącać. W ten sposób poznałem ciocię Alicję. Poszliśmy do niej w gości i od razu mi się spodobała. Miała syna, Jacka, dwa lata młodszego ode mnie. gwałtownie się zaprzyjaźniliśmy. W domu powiedziałem tacie: „Ciocia Alicja jest dobra i ładna”. Miesiąc później przeprowadziliśmy się do niej, a nasze mieszkanie wynajęliśmy.

Życie się układało. Alicja dbała o nas jak o swoich, a Jacek stał mi się jak brat. Znów zacząłem się uśmiechać, uczyć, marzyć. ale los znowu uderzył. Tata nagle zmarł — serce nie wytrzymało. Mój świat się zawalił. Po trzech dniach przyszli pracownicy opieki i zabrali mnie do domu dziecka. Byłem złamany, zagubiony, nie rozumiałem, dlaczego wszystko się wali. Alicja odwiedzała mnie co tydzień, przynosiła słodycze, tuliła, obiecywała, iż mnie zabierze. Sprawiała papiery, ale to trwało wieki. Traciłem wiarę, myśląc, iż zostanę w tych zimnych murach na zawsze.

Pewnego dnia wezwali mnie do dyrektora. „Kacper, pakuj się, jedziesz do domu” — usłyszałem. Nie wierzyłem. Na zewnątrz czekali Alicja i Jacek. Oczy zalały mi się łzami, rzuciłem się w ich ramiona, ściskając tak mocno, jakbym bał się, iż znikną. „Mamo” — wyszeptałem, pierwszy raz tak do niej mówiąc. „Dziękuję, iż mnie zabrałaś. Zrobię wszystko, żebyś nie żałowała”. Głaskała mnie po głowie, a ja płakałem ze szczęścia. Wróciłem do domu, do rodziny, która naprawdę stała się moja.

Wróciłem do swojej szkoły, znów zacząłem się uczyć. Czas leciał. Skończyłem liceum, dostałem się na politechnikę, znalazłem dobrą pracę jako inżynier. Z Jackiem zostaliśmy bliscy jak bracia, choć nie łączyła nas krew. Dorośliśmy, założyliśmy rodziny, ale nigdy nie zapominamy o Alicji. Co weekend przyjeżdżamy do niej na obiad. Gotuje nam pyszne dania, godzinami gadamy, śmiejemy się. Alicja zaprzyjaźniła się z naszymi żonami — są jak siostry. Jej dom jest pełen ciepła, a ja widzę, jak jest szczęśliwa, otoczona przez nas.

Zawsze będę dziękować Bogu za Alicję — moją drugą mamę. Bez niej mógłbym stać się zupełnie innym człowiekiem, zagubionym w chłodnych ścianach domu dziecka. Dała mi nie tylko dach nad głową, ale rodzinę, miłość i wiarę w dobro. Ta historia pokazuje, iż prawdziwa rodzina nie zawsze jest związana krwią. Alicja nauczyła mnie, iż miłość i troska mogą uleczyć choćby najgłębsze rany. I zawsze będę jej wdzięczny za to, iż mnie uratowała.