Pewnego wieczoru szedłem przez Wrocław, a mroczne niebo zdawało się przytłaczać całe miasto. Ulice były prawie puste, tylko odgłosy moich kroków brzmiały w ciszy, która ogarniała wszystko wokół. Wydawało się, iż Wrocław, z jego zwykłym ruchem i zgiełkiem, na chwilę stał się martwy. Czułem się jak w obcym miejscu, w którym nikt mnie nie dostrzegał. Moje kroki stawały się coraz cięższe, a w sercu narastało poczucie beznadziei. Minęły już trzy miesiące, odkąd straciłem pracę. Trzy miesiące bez jakiejkolwiek nadziei na poprawę. W domu czekała Kasia, moja żona, która również była bez pracy. Nie mieliśmy już żadnych oszczędności, a dni stawały się coraz cięższe. Czuliśmy, jakbyśmy stawali się niewidzialni dla świata.
Tego dnia, jak zwykle, po drodze do domu wstąpiłem do sklepu spożywczego. W koszyku znalazły się jedynie podstawowe produkty: chleb, mleko, kawałek sera i kilka tanich warzyw. Zaledwie kilka rzeczy, których cena nie miała znaczenia, ale była wystarczająca, by przeżyć do kolejnego dnia. Moje ręce trzymały te zakupy, jakby to miało mi przynieść ulgę. W momencie, kiedy wychodziłem ze sklepu, zauważyłem mały stragan z kwiatami. W tej szarości, w tym mrocznym wieczorze, te kwiaty wyglądały jak błysk nadziei. Zatrzymałem się na chwilę. W mojej głowie zrodziła się myśl – kupić je dla Kasi. To nie miało sensu, nie miałem na to pieniędzy, ale nie mogłem się powstrzymać. Musiałem jej coś dać. Musiałem, chociaż na chwilę, zobaczyć jej uśmiech.
Zbliżyłem się do straganu, na którym stały piękne, czerwone tulipany. Były proste, ale miały w sobie coś, co przyciągało mój wzrok. Właśnie to, co potrzebowałem – coś, co wyraziłoby wszystko, co czułem. Czułem, iż muszę to zrobić, mimo iż miałem tylko garść drobnych. Podałem kwiaty, zapłaciłem, a sprzedawczyni spojrzała na mnie ze współczuciem, jakby wiedziała, co czuję. Bez słowa podała mi bukiet, jakby dając coś znacznie większego niż tylko kwiaty. To było jak znak, iż pomimo wszystko, coś dobrego może się wydarzyć.
Kiedy wróciłem do mieszkania, Kasia siedziała przy stole, jak zwykle. Widok jej smutnych oczu, wpatrzonych w pusty ekran telewizora, sprawiał, iż serce mi pękało. Czuła się tak samo bezsilna jak ja. Wzięła ode mnie bukiet, patrząc na niego, jakby nie wierzyła, iż to prawda. „Kwiaty? Dla mnie?” – zapytała z niedowierzaniem. Z jej głosu biła cisza, jakby cała ta sytuacja była zbyt surrealistyczna.
„Tak, dla ciebie,” odpowiedziałem z uśmiechem, choć serce mi pękało. „Bo mimo wszystko, mimo całej tej biedy, musimy pamiętać o tym, co ważne. Chciałem, żebyś miała coś ładnego. Cokolwiek.” Kasia spojrzała na mnie, jakby to była najtrudniejsza rzecz, jaką mogła zrozumieć. „Ale przecież nie mamy nic…” – powiedziała, łamiącym się głosem.
Bez słowa objąłem ją. Trzymaliśmy się w milczeniu, jakby to była chwila, której oboje potrzebowaliśmy, by na chwilę zapomnieć o wszystkim, co nas przytłaczało. W tym milczeniu było coś niezwykłego – coś, czego nie mogliśmy nazwać, ale oboje czuliśmy. To nie były tylko kwiaty. To było coś więcej – symbol nadziei.
Kilka dni później zadzwonił telefon. Zaskoczyło mnie to, bo nie spodziewałem się niczego. To była oferta pracy, której nie miałem prawa oczekiwać. Może to była tylko przypadkowa zbieżność, ale tak to poczułem. Po kilku tygodniach Kasia przyszła do mnie z wiadomością, która zmieniła wszystko – była w ciąży.
Patrząc teraz na tamten wieczór, wiem, iż te tulipany miały znaczenie. Może to wszystko było tylko przypadkiem, może nie, ale one sprawiły, iż w moim życiu coś się zmieniło. Może to mały gest, ale dla nas, w tej chwili, stał się czymś wielkim, czymś, co dało nam nadzieję. Nigdy nie żałowałem, iż kupiłem te kwiaty. To była decyzja, która na zawsze pozostanie ze mną.
