Mama żyje na mój koszt te słowo zamroziły mi krew w żyłach. Mama siedzi mi na karku do dziś pamiętam ten dzień, gdy przeczytałam wiadomość od mojego syna, która wywróciła moje życie w Krakowie do góry nogami. Tamten ból wciąż dudni mi w sercu.
Kilka lat temu mój syn Krzysztof i jego żona Weronika wprowadzili się do mnie zaraz po ślubie. Razem świętowaliśmy narodziny ich dzieci, przechodziliśmy przez choroby i pierwsze kroki. Weronika była na macierzyńskim najpierw z jednym dzieckiem, potem z drugim, w końcu z trzecim. Gdy nie dawała rady, ja brałam zwolnienia, by zajmować się wnukami. Dom zamienił się w istny cyrk: gotowanie, sprzątanie, śmiechy i płacze dzieci. Zero odpoczynku, ale przyzwyczaiłam się do tego harmideru.
Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Liczyłam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. Ale sielanka trwała tylko pół roku. Codziennie rano woziłam Krzysztofa i Weronikę do pracy, szykowałam wnukom śniadanie, przeganiałam ich do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką chodziłyśmy na spacery po parku, potem wracałyśmy, gotowałam obiad, prałam, zamiatałam. Wieczorami woziłam dzieci na zajęcia muzyczne.
Moje dni były rozplanowane co do minuty. Ale zawsze znalazłam chwilę na moją pasję czytanie i haftowanie. To była moja oaza spokoju w tym chaosie. Aż pewnego dnia dostałam wiadomość od Krzysztofa. Gdy ją przeczytałam, stanęłam jak wryta.
Na początku myślałam, iż to okrutny żart. Później Krzysztof przyznał, iż wysłał wiadomość przez pomyłkę, nie do mnie. Ale było za późno jego słowa wypaliły mi duszę: Mama siedzi mi na karku, a jeszcze wydajemy pieniądze na jej leki. Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale nie mogłam już mieszkać pod jednym dachem.
Jak mógł tak napisać? Wszystkie moje emerytalne grosze szły na potrzeby domu. Większość leków dostawałam za darmo jako rencistka. Ale jego słowa pokazały, co naprawdę czuje. Nie robiłam awantur. Zamiast tego wynajęłam maleńkie mieszkanie i wyprowadziłam się, mówiąc, iż lepiej mi będzie samej.
Czynsz pochłaniał prawie całą emeryturę. Zostało mi grosze, ale nie zamierzałam prosić syna o pomoc. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptop, mimo komentarzy Weroniki, iż się nie odnajdę. Ale odnalazłam się. Córka koleżanki nauczyła mnie go używać.
Zaczęłam fotografować swoje hafty i wrzucać je do internetu. Poprosiłam dawnych kolegów, żeby mnie polecali. Po tygodniu moja pasja przyniosła pierwsze pieniądze. Niewielkie, ale dały mi wiarę, iż nie zniknę i nie upokorzę się przed synem.
Po miesiącu sąsiadka przyszła i poprosiła, żebym nauczyła jej wnuczkę szyć i haftować za pieniądze. Dziewczynka była moją pierwszą uczennicą. Potem dołączyły jeszcze dwie. Rodzice płacili hojnie za lekcje, a moje życie powoli zaczęło się prostować.
Ale rana w sercu nie zagoiła się. Praktycznie przestałam rozmawiać z rodziną Krzysztofa. Widujemy się tylko na rodzinnych spotkaniach.
