Nazywam się Katarzyna i mieszkam w małym miasteczku na południu Polski, gdzie góry pokryte śniegiem sąsiadują z ciepłymi rodzinnymi tradycjami. Od dziecka marzyłam o dużej rodzinie, o domu wypełnionym dziecięcym śmiechem i o mężu, który będzie moją podporą. Życie jednak potoczyło się inaczej, a teraz moje serce rozdziera się między miłością do męża a obowiązkiem wobec najbliższych.
Mój pierwszy małżeństwo było pełne nadziei, ale rozpadło się po ośmiu latach. Nie udało nam się zostać rodzicami, a ten ból stał się przepaścią między nami. Rozwód pozostawił pustkę w duszy i straciłam wiarę, iż jeszcze znajdę szczęście. Los jednak zesłał mi Andrzeja — mężczyznę, który przywrócił mi wiarę w miłość.
Andrzej przeżył tragedię — jego żona zmarła, zostawiając go z dwójką dzieci. Pokochałam go za siłę, za troskę o syna i córkę, za to, jak trzymał się mimo bólu. Gdy się pobraliśmy, wprowadziłam się do jego przestronnego domu na przedmieściach, a moje mieszkanie w centrum miasta zostało dla mamy i babci. Tam żyją — moi najdrożsi ludzie, których nie mogę zdradzić.
Moja babcia, Wanda Nowak, ma 85 lat, a mama, Grażyna, 64. Wciąż są pełne energii: sprzątają, gotują, robią zakupy. Mama choćby dorabia w internecie, redagując teksty, żeby nie siedzieć bezczynnie. Staram się odwiedzać je tak często, jak mogę, przywozić im zakupy, pomagać w domu. Ale w głębi serca noszę marzenie, które nie daje mi spokoju: chcę, żeby mama i babcia mieszkały z nami, pod jednym dachem, jak prawdziwa rodzina.
Ale Andrzej stanowczo się sprzeciwia. Jego odmowa to jak nóż wbity w serce. Dorastał w domu, gdzie trzy pokolenia żyły razem, i dla niego to było udręką. Dziadkowie wtrącali się w jego życie, dawali rady, kontrolowali każdy krok. Andrzej przysiągł, iż nigdy nie dopuści do tego w swoim domu. „Chcę, żebyśmy mieli swoje życie, Kasiu — mówi. — Bez obcych głosów i zasad.” Ale jak mam mu wytłumaczyć, iż mama i babcia to dla mnie nie obcy, tylko część mojego serca?
Mieszkam w domu Andrzeja, to jego terytorium. Nie mogę nalegać, nie mogę wymagać. Ale za każdym razem, gdy odjeżdżam od mamy i babci, czuję, jak coś we mnie pęka. Radzą sobie teraz, ale wiem, iż nadejdzie dzień, gdy będą potrzebować mojej pomocy. Babcia już ledwo chodzi, a mama, choć się nie skarży, męczy się szybciej niż kiedyś. Jak mogę je zostawić same, gdy będą mnie potrzebować?
Próbowałam rozmawiać z Andrzejem, ale każda rozmowa kończy się kłótnią. Nie chce słuchać o przeprowadzce moich rodzA każdego wieczoru, patrząc w ścianę ich pustego pokoju, zastanawiam się, czy kiedyś znajdziemy rozwiązanie, które nie złamie ani mojego małżeństwa, ani mojego sumienia.
