Wśród cichego szmeru warszawskiej elity, rozbrzmiewającego w ekskluzywnej restauracji, słychać było delikatny brzęk kryształowych kieliszków. Przy centralnym stoliku siedział Krzysztof Kowalski, człowiek, którego nazwisko od lat budziło respekt w świecie biznesu. Jego postawa była nienaganna, garnitur idealnie skrojony, a obok niego spoczywała jego żona, Małgorzata Nowak, w eleganckiej wieczorowej sukni. Przez lata Krzysztof był uosobieniem kontroli – nieugięty, niedostępny.
Tej nocy ten obraz zaczął pękać.
Młoda kelnerka podeszła do stolika, niosąc dwie potrawy z gracją. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat, ubrana skromnie, ale w jej postawie było coś, co przyciągało uwagę. Gdy postawiła talerz przed Krzysztofem, ich spojrzenia na moment się spotkały.
I wtedy on zastygł.
Coś w jej wzroku uderzyło go jak fala – znajomość, rozpoznanie, wspomnienie sprzed lat.
Piętnaście lat, by być dokładnym.
„Wszystko w porządku, proszę pana?” – zapytała, zauważając jego nagłą zmianę.
Krzysztofowi ściągnęło się gardło. „Jak… jak masz na imię?”
Dziewczyna zawahała się. „Jagoda, proszę pana. Jagoda Wiśniewska.”
Małgorzata zmarszczyła brwi. „Krzysztof, co ty robisz? To tylko kelnerka.”
Ale Krzysztof nie mógł oderwać wzroku. Jego puls przyspieszył. „Jagoda… możesz powiedzieć mi swoje nazwisko?”
Dziewczyna zmarszczyła czoło. „Nie wiem. Wychowałam się w rodzinie zastępczej. Powiedziano mi, iż zostałam porzucona jako niemowlę.”
Kieliszek z winem wypadł z dłoni Krzysztofa, roztrzaskując się o podłogę. Wokół zapadła cisza.
Twarz Małgorzaty zbladła.
Piętnaście lat temu Krzysztofowi powiedziano, iż jego córka zmarła w tragicznym wypadku. Wciąż pamiętał, jak trzymał różowy kocyk w szpitalu, płacząc po raz pierwszy od lat. Małgorzata była przy nim, zapewniając, iż to było nieuniknione.
A jednak… stała przed nim ta dziewczyna. Każdy instynkt w nim krzyczał: *Ona jest moja*.
„Ile masz lat?” – jego głos drżał.
„Piętnaście… prawie szesnaście” – odparła Jagoda niepewnie.
Widelec Małgorzaty zgrzytnął o talerz.
Krzysztof nagle wstał. „Musimy porozmawiać. Teraz.”
Jagoda zmrużyła oczy. „Proszę pana, ja pracuję…”
„Zapłacę za twoją przerwę” – zwrócił się do kierownika.
Małgorzata chwyciła go za ramię. „Nie bądź śmieszny, Krzysztofie. Usiądź.”
Ale on odsunął się, wciąż patrząc na Jagodę. „Pięć minut. Proszę.”
Dziewczyna spojrzała niepewnie na przełożoną, która westchnęła i skinęła głową. „Czterdzieści pięć minut.”
Na zewnątrz Krzysztof uklęknął, by spotkać jej wzrok. „Masz coś z czasów, gdy byłaś dzieckiem? Znamię? Jakąś pamiątkę?”
Doty
