Kapucynki białoczelne należą do ssaków z rzędu naczelnych, które występują na terenie Ameryki Środkowej. Żyły w tych miejscach już sześć milionów lat temu, czego dowodzą współczesne badania w Ameryce Południowej. Spędzają zdecydowaną większość czasu wysoko w koronach drzew, ponieważ to właśnie tam szukają pokarmu, ale i odpoczywają. Żerują głównie rano, żeby uniknąć wyższej temperatury w południe. Aby chronić się przed atakami komarów, nacierają się toksycznymi wydzielinami stonóg. Żywią się owocami, warzywami, małymi kręgowcami, stawonogami i trzciną cukrową. Są również znane ze swojej niebywałej inteligencji. Potrafią myśleć logicznie, wyciągać wnioski i uczyć się nowych rzeczy. Utrata siedlisk spowodowała, iż kapucynki białoczelne żyją w małych fragmentach lasu, gdzie są bardziej narażone na choroby zakaźne. Zagrażają im też polowania w celu pozyskania ich jako zwierząt domowych. Wylesianie pod tereny dla rolnictwa również doprowadziło do zmniejszenia populacji. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody wymienia kapucynki białoczelne z Trynidadu jako gatunek krytycznie zagrożony.
