Młodsza siostra mojego męża przyjechała w odwiedziny, a on bez wahania oddał jej cały pokój z klimatyzacją, zmuszając mnie i mojego chorego synka do spania w salonie.
Tego popołudnia, gdy upał był nie do zniesienia, jego siostra pojawiła się nagle z walizką. Mąż przywitał ją z szerokim uśmiechem, jakby była honorowym gościem:
Jeśli zostajesz na noc, musisz spać w pokoju z klimatyzacją. Ty i dziecko prześpicie się w salonie kilka dni, odrobina gorąca wam nie zaszkodzi.
Zamarłam, patrząc na synka, który dopiero co doszedł do siebie po chorobie i wciąż miał gorączkę.
Wiesz, iż on jest osłabiony? Klimatyzacja pomaga mu lepiej oddychać, jak możesz?
Nie pozwolił mi choćby dokończyć, przerywając ostro:
Rób, co mówię. To tylko kilka dni, nie dramatyzuj.
Wieczorem rozłożyłam karimatę w salonie, obok starego wiatraka, który warczał, wydmuchując gorące powietrze. Syn, rozpalony, spocił się tak bardzo, iż włosy miał zupełnie mokre. Przytuliłam go, wachlowałam i powstrzymywałam łzy. Z sąsiedniego pokoju dobiegały swobodne śmiechy męża i jego siostry, jakby upał i cierpienie dziecka dla nich nie istniały.
Trzeciej nocy u syna wystąpiła bardzo wysoka gorączka, a choćby drgawki. Przerażona, pobiegłam z nim do klimatyzowanego pokoju, by ochłodzić jego ciało, ale mąż wybiegł, blokując mi drogę:
Co robisz?! Nie budź mojej siostry!
Zdrętwiałam. W tym momencie przyszła mi tylko jedna myśl: ten mężczyzna już nie zasługuje na to, by być moim mężem ani ojcem mojego dziecka.
Następnego ranka, gdy jego siostra smacznie spała w chłodzie, cicho spakowałam nasze rzeczy i wyszłam z synkiem z tego domu. Drzwi zamknęły się za mną, a ja usłyszałam, jak mąż woła moje imię. Tym razem nie odwróciłam się.
Schroniłam się u mamy. Przez tydzień telefon dzwonił bez przerwy, ale nie odbierałam. Jego wiadomości brzmiały zawsze tak samo: Przepraszam, wróć, Myślałem tylko o siostrze, nie chciałem cię urazić.
Gdy syn wyzdrowiał, od sąsiadów dowiedziałam się, iż siostra męża dostała udaru cieplnego i trafiła na pogotowie. Okazało się, iż klimatyzator miał przebicie prądu na szczęście nic poważnego. Mąż, w panice, obwiniał się za to, iż tak ją rozpieszczał, a nas zostawił w tym piekle.
Trzy dni później stanął przed drzwiami domu mojej mamy. Dumny mężczyzna, którego znałam, teraz miał opuszczoną głowę i zaczerwienione oczy:
Popełniłem błąd Nie zasługuję na to, by być mężem ani ojcem. Ale proszę, daj mi szansę to naprawić. Bez was dom jest zimny jak nigdy
Spojrzałam na niego, z sercem ściśniętym, ale lodowatym. Gniew już nie płonął tak jak wcześniej, ale rana wciąż krwawiła.
Myślisz, iż przeprosiny wystarczą? A gdyby tamtej nocy coś się stało naszemu dziecku? Jestem zbyt zmęczona, by zostać z kimś, kto zawsze stawia kogoś innego na pierwszym miejscu.
Uklęknął tam, na podwórku, nie zważając na zaciekawione spojrzenia sąsiadów. Ja jednak weszłam z synem do środka i zamknęłam drzwi tym razem zamykając także drzwi do mojego serca.
Zrozumiałam bowiem, iż są błędy, których żadna skrucha nie cofnie.
W kolejnych dniach wciąż przychodził, przynosząc różne rzeczy kosze owoców, mleko, zabawki dla dziecka. Nie wyszłam jednak ani razu. Mama patrzyła na mnie w milczeniu, w końcu mówiąc:
Jeśli podjęłaś decyzję, będę przy tobie. Tylko proszę, żebyś później nie żałowała.
Przytuliłam synka, czując jego ciepło. To on był moją siłą. Nie chciałam, by dorastał w domu, gdzie miłość schodzi na drugi plan.
Pewnego wieczoru, gdy złote światło zachodu zalewało ulicę, usłyszałam jego cichy głos za drzwiami:
Będę czekał miesiąc, rok choćby całe życie, jeżeli trzeba.
Nie odpowiedziałam. Tylko odsunęłam lekko zasłonę, patrząc, jak jego sylwetka oddala się. W tamtej chwili wiedziałam, iż oboje straciliśmy wszystko to, co kiedyś było cenne, i szansę, by to odbudować, gdy zaufanie zostało zdruzgotane.
Czas płynął, rana się zabliźniała. Wróciłam do pracy, odprowadzałam synka do przedszkola i znów nauczyłam się uśmiechać. Nocami jednak wciąż przypominałam sobie tamtą scenę: dziecko drżące w moich ramionach w upale, a on blokujący drzwi do klimatyzowanego pokoju.
Ten obraz był moim przypomnieniem: czasem odejście nie oznacza, iż miłość umarła tylko iż kochasz siebie i swoje dziecko bardziej.
I tak postanowiłam zamknąć ten rozdział nie przebaczeniem, ale nowym początkiem, gdzie śmiech mojego syna nigdy więcej nie zostanie zagłuszony przez czyjąś obojętność.
