Mój mąż płakał, gdy powiedziałam, iż dziecko może być czyjeś inne — odparłam: „Przynajmniej nie twoje”. Nie rozumiem, dlaczego mężczyźni tak przejmują się DNA. Wiedział przecież, iż nie byłam świętoszką, gdy się poznaliśmy. A teraz to ja jestem zła, bo wspomniałam, iż dziecko może nie być jego? Dajcie spokój. Przynajmniej miałam tyle przyzwoitości, by mu powiedzieć, zamiast pozwolić, by dowiedział się z testu ojcostwa. Szczerze mówiąc, myślałam, iż odetchnie z ulgą. W końcu widzieliście jego zdjęcia z dzieciństwa?
Jacek snuł plany, jak będzie uczył nasze dziecko jeździć na rowerze i grać w piłkę nożną, więc uznałam, iż muszę oszczędzić mu zawodu, zanim zbytnio przywiąże się do wizji, które mogą się nie spełnić. Odłożyłam telefon, spojrzałam go prosto w oczy i powiedziałam tak delikatnie, jak tylko się dało: „Jest szansa, iż dziecko może nie być twoje”.
Cisza, która zapadła, była niemal namacalna. Tablet Jacka wypadł mu z rąk i z hukiem uderzył w stolik kawowy. Patrzył na mnie, jakbym właśnie wyjawiła, iż tak naprawdę jestem kosmitą w ludzkiej skórze. Kilka razy otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
Czekałam, aż przetrawi to, co usłyszał, spodziewając się pytań o szczegóły, terminy lub o przyszłość naszego małżeństwa. Zamiast tego w jego oczach pojawiły się łzy, a po policzkach zaczęły spływać ciche strumienie. Nie krzyczał, nie rzucał się — po prostu płakał, jakbym złamała coś podstawowego w jego duszy.
„Co masz na myśli?” — wyszeptał, a głos mu zadrżał jak u nastolatka. „O czym mówisz, Zosiu?”
Przewróciłam oczami i opadłam na poduszki kanapy. Właśnie przed taką teatralną reakcją chciałam się uchronić, mówiąc otwarcie. „Nie zachowuj się, jakbym kogoś zabiła” — odparłam, starając się zachować spokój. „Przynajmniej nie jest twoje”.
Wyraz twarzy Jacka zmienił się z zranionego na kompletnie zdezorientowany. „Co to w ogóle znaczy? Jak to ma mnie pocieszyć?”
Wytłumaczyłam, iż jeżeli dziecko nie jest jego, nie będzie musiał się martwić, iż przekazał mu rodzinne skłonności do lęków i depresji. Nie będzie stresował się, czy odziedziczyło alkoholizm po ojcu czy cukrzycę po matce. Genetycznie byłby to czysty stan.
Jacek otarł łzy wierzchem dłoni i zadał pytanie, którego najbardziej się obawiałam: „Czyje więc jest?”
Odpowiedziałam, iż nie jestem gotowa wdawać się w szczegóły, iż powinniśmy skupić się na przyszłości, zamiast rozpamiętywać przeszłość. Liczyło się to, iż będziemy mieli dziecko, o którym zawsze marzył od czasu ślubu. Biologia zdawała się mniej istotna niż fakt, iż zostaniemy rodzicami.
„Czy to w ogóle ma znaczenie?” — zapytałam, szczerze zdezorientowana jego podejściem. „To ty tak bardzo chciałeś dzieci. Daję ci to. Dlaczego DNA jest aż tak ważne?”
Jacek zerwał się z kanapy i zaczął krążyć po pokoju jak zwierzę w klatce. Ręce wpijał we włosy, mamrocząc coś pod nosem. Gdy poprosiłam, by mówił głośniej, odwrócił się i rzucił: „Przyznajesz, iż okłamywałaś mnie od miesięcy?”
Sprostowałam, iż nie kłamałam, tylko stopniowałam informacje. Jest różnica między oszustwem a strategiczną komunikacją. Powiedziałam, iż jestem w ciąży — to prawda. Pozwoliłam mu wierzyć, iż jest ojcem — wydało się to lepsze niż wywoływanie dramatu na zapas.
„Kiedy to się stało?” — podniósł głos. „Kiedy byłaś z kimś innym?”
Odrzekłam, iż szczegółowa chronologia nikomu nie pomoże. Ważne, iż teraz jesteśmy małżeństwem, iż jesteśmy razem i iż dziecko będzie nasze, niezależnie od biologii. Zaproponowałam, by skupić się na przygotowaniach do rodzicielstwa, zamiast rozgrzebywać przeszłość.
Jacek zaśmiał się, ale bez cienia radości. „Przeszłe związki? Masz na myśli zdradę. Zdradziłaś mnie, będąc moją żoną, i zaszłaś w ciążę z innym”.
Zaznaczyłam, iż słowo „zdrada” jest zbyt obciążone i oceniające. Połączyła mnie więź z kimś podczas trudnego okresu w naszym małżeństwie. Nie było to zaplanowane ani złośliwe — po prostu stało się, gdy czułam się zaniedbywana i niedoceniana.
„Trudny okres?” — powtórzył. „Jaki trudny okres? Kiedy cię zaniedbywałem?”
Przypomniałam mu wiosnę, gdy pracował do późna niemal każdego wieczoru i ledwo się widywaliśmy. Był zestresowany jakimś projektem w pracy i adekwatnie przez tygodnie nie był emocjonalnie obecny. Czułam się samotna, a gdy ktoś okazał mi zainteresowanie, odpowiedziałam na to.
Jacek patrzył, jakbym mówiła w obcym języku. „Mówisz o tym, gdy pracowałem nad kontraktem Kowalskiego? Gdy harowałem, żebyśmy mogli kupić to mieszkanie?”
Wytłumaczyłam, iż jego motywacje nie zmieniały skutków jego nieobecności. Potrzebowałam wtedy wsparcia, a gdy go nie dostałam, znalazłam je gdzie indziej. To, iż pracował na naszą przyszłość, nie oznaczało, iż moje potrzeby przestały istnieć.
„Więc postanowiłaś mieć romans” — stwierdził sucho.
Sprostowałam, iż to nie był romans, tylko chwilowe zbliżenie. Romans wiąże się z długotrwałym oszukiwaniem i zaangażowaniem, a to było jedynie wypełnieniem pustki w naszym związku. Ta różnica była istotna.
Jacek podszedł do okna i stał tyłem przez kilka minut. Gdy się odwrócił, jego twarz była pustJacek bez słowa wyszedł z domu, a ja zostałam sama z ciążą, która nagle stała się najtrudniejszym rozdziałem mojego życia, którego konsekwencje dopiero miałam zrozumieć.
