Moja szwagierka przyjechała w odwiedziny, a mój mąż oddał jej nasz pokój z klimatyzacją, zmuszając mnie i mojego chorego syna do spania w salonie.

**Dziennik**

Młodsza siostra mojego męża przyjechała w odwiedziny, a on bez wahania oddał jej pokój z klimatyzacją, zmuszając mnie i mojego chorego synka do spania w salonie.

Tamtego popołudnia, gdy upał był nie do zniesienia, jego siostra stanęła w drzwiach z walizką. Mąż przywitał ją z szerokim uśmiechem, jakby była najważniejszym gościem:
Skoro się zatrzymasz, musisz spać w chłodnym pokoju. Ty i dziecko możecie parę dni posiedzieć w salonie, trochę gorąca wam nie zaszkodzi.

Zamarłam, patrząc na synka, który ledwo doszedł do siebie po chorobie i wciąż miał gorączkę.
Wiesz, iż on jest osłabiony? Klimatyzacja pomaga mu oddychać, jak możesz?

Nie dał mi dokończyć, przerywając szorstko:
Rób, co mówię. To tylko kilka dni, nie dramatyzuj.

Wieczorem rozłożyłam karimatę w salonie, obok starego wiatraka, który tylko warczał i tłoczył gorące powietrze. Synek, spocony od temperatury, miał włosy mokre jak po kąpieli. Przytuliłam go, wachlowałam gazetą i powstrzymywałam łzy. Zza ściany słychać było śmiech męża i jego siostry swobodne, jakby upał i nasze cierpienie w ogóle nie istniały.

Trzeciej nocy chłopiec dostał tak wysokiej gorączki, iż zaczął majaczyć. Przerażona, pobiegłam z nim do klimatyzowanego pokoju, ale mąż wybiegł, blokując drogę:
Co robisz?! Nie budź mojej siostry!

Zdrętwiałam. W tej chwili zrozumiałam jedno: ten człowiek nie zasługuje już na to, by być moim mężem ani ojcem mojego dziecka.

Następnego ranka, gdy jego siostra smacznie spała w chłodzie, spakowałam cicho nasze rzeczy i wyszłam z synkiem. Drzwi zatrzasnęły się za nami, a on wołał mnie po imieniu. Tym razem nie odwróciłam się.

Schroniłam się u matki. Przez tydzień telefon dzwonił bez przerwy, ale nie odbierałam. Jego wiadomości były zawsze te same: *Przepraszam, wróć*, *Myślałem tylko o siostrze, nie chciałem cię urazić*.

Gdy syn wyzdrowiał, sąsiedzi powiedzieli mi, iż siostra męża dostała udaru i trafiła do szpitala. Okazało się, iż klimatyzator miał zwarcie na szczęście skończyło się tylko na strachu. On, w panice, obwiniał się za to, iż tak ją rozpieszczał, a nas zostawił w tym piekle.

Trzy dni później stanął pod domem mojej matki. Dumny mężczyzna, którego znałam, teraz stał ze spuszczoną głową i zaczerwienionymi oczami:
Zawaliłem Nie jestem wart być mężem ani ojcem. Ale daj mi szansę to naprawić. Bez was dom jest pusty jak nigdy

Spojrzałam na niego z zimnym sercem. Gniew już nie płonął tak mocno, ale rana wciąż bolała.
Myślisz, iż przeprosiny wystarczą? A gdyby tamtej nocy coś się stało naszemu dziecku? Jestem zbyt zmęczona, by żyć z kimś, kto zawsze stawia innych przed nami.

Upadł na kolana na podwórku, nie zważając na sąsiadów. Ja weszłam z synkiem do środka i zamknęłam drzwi tym razem także te w moim sercu.

Zrozumiałam bowiem, iż są błędy, których żal nie cofnie.

Przez kolejne dni przychodził pod dom, przynosząc owoce, mleko, zabawki dla chłopca. Nie wyszłam. Matka patrzyła na mnie w milczeniu i w końcu rzekła:
Jeśli podjęłaś decyzję, poprę cię. Tylko niech potem nie będzie żalu.

Przytuliłam synka, czując jego ciepło. To on był moją siłą. Nie chciałam, by dorastał w domu, gdzie miłość jest mniej ważna niż kaprysy innych.

Pewnego wieczoru, gdy złote światło zachodu zalewało ulicę, usłyszałam jego cichy głos za drzwiami:
Będę czekał miesiąc, rok całe życie, jeżeli trzeba.

Nie odpowiedziałam. Tylko odsunęłam firankę, patrząc, jak jego sylwetka znika w oddali. Wtedy zrozumiałam, iż oboje straciliśmy wszystko: to, co było cenne, i szansę, by to odbudować, gdy zaufanie legło w gruzach.

Czas leczył rany. Wróciłam do pracy, zapisałam synka do przedszkola, znów nauczyłam się śmiać. Ale nocami wciąż widziałam tamtą scenę: moje dziecko drżące w objęciach w dusznym salonie, a on broniący drzwi do klimatyzowanego pokoju.

Ten obraz stał się moją przestrogą: czasem odejście nie oznacza, iż miłość umarła tylko iż pokochałam siebie i synka bardziej niż cokolwiek innego.

I tak zamykam ten rozdział nie przebaczeniem, ale nowym początkiem, gdzie śmiech mojego dziecka już nigdy nie będzie tłamszony przez czyjąś obojętność.