Młodsza siostra mojego męża przyjechała w odwiedziny, a on bez wahania oddał jej całkowicie pokój z klimatyzacją, zmuszając mnie i mojego chorego synka do spania w salonie.
Tego popołudnia, gdy upał dusił niczym rozgrzany piec, jego siostra pojawiła się nagle z walizką. Mąż powitał ją szerokim uśmiechem, jakby była honorowym gościem:
Skoro przyjechałaś, będziesz spała w klimatyzowanym pokoju. Ty i chłopak możecie się przespać w salonie kilka dni. Odrobina gorąca wam nie zaszkodzi.
Zamarłam, patrząc na synka, który dopiero co wrócił do zdrowia, a wciąż miał gorączkę.
Wiesz, iż on jest osłabiony? Klimatyzacja pomaga mu oddychać, jak możesz?
Nie pozwolił mi dokończyć, przerywając ostro:
Rób, jak mówię. To tylko kilka dni, nie dramatyzuj.
Wieczorem rozłożyłam karimatę w salonie, obok starego wiatraka, który warczał, wydmuchując jedynie gorące powietrze. Syn, spocony od gorączki, miał włosy przylepione do czoła. Przytuliłam go, wachlowałam gazetą, powstrzymując łzy. Z sąsiedniego pokoju dobiegały swobodne śmiechy męża i jego siostry, jakby upał i cierpienie dziecka były tylko moją wyobraźnią.
Trzeciej nocy chłopiec dostał wysokiej gorączki i zaczął majaczyć. Przerażona, pobiegłam z nim do klimatyzowanego pokoju, ale mąż wybiegł, blokując drzwi:
Co ty robisz?! Nie budź mojej siostry!
Zamarłam. W tej chwili przyszła tylko jedna myśl: ten człowiek nie zasługuje już na to, by być moim mężem ani ojcem mojego dziecka.
Następnego ranka, gdy jego siostra smacznie spała w chłodzie, cicho spakowałam nasze rzeczy i wyszłam z synkiem z domu. Drzwi zatrzasnęły się za nami. Usłyszałam, jak mnie woła, ale tym razem nie odwróciłam się.
Schroniłam się u matki. Przez tydzień telefon rozbrzmiewał nieustannie, ale nie odbierałam. Jego wiadomości były zawsze te same: *Przepraszam, wróć*, *Myślałem tylko o siostrze, nie chciałem*.
Gdy syn w końcu wyzdrowiał, sąsiedzi powiedzieli mi, iż siostra męża dostała udaru cieplnego i trafiła na pogotowie. Okazało się, iż klimatyzator miał zwarcie na szczęście skończyło się tylko na strachu. On, załamany, obwiniał się za to, iż tak ją rozpieszczał, gdy myśmy się dusili.
Trzy dni później stanął przed domem mojej matki. Dumny mężczyzna, którego znałam, teraz stał ze spuszczoną głową i zaczerwienionymi oczami:
Popełniłem błąd nie zasługuję na was. Ale daj mi szansę to naprawić. Bez was dom jest zimny jak nigdy.
Spojrzałam na niego, z sercem ściśniętym, ale lodowatym. Gniew już nie palił tak mocno, ale rana wciąż bolała.
Myślisz, iż przeprosiny wystarczą? A gdyby tamtej nocy coś się stało naszemu dziecku? Jestem zbyt zmęczona, by żyć z kimś, kto zawsze patrzy w inną stronę.
Upadł na kolana na podwórku, nie zważając na sąsiadów. Ja jednak weszłam z synkiem do środka i zamknęłam drzwi tym razem także te w moim sercu.
Zrozumiałam bowiem, iż są błędy, których żal nie cofnie.
Przez kolejne dni przychodził pod dom, przynosząc owoce, mleko, zabawki dla dziecka. Nie wychodziłam. Matka patrzyła na mnie w milczeniu, w końcu mówiąc:
Jeśli podjęłaś decyzję, będę przy tobie. Tylko nie żałuj później.
Przytuliłam synka, czując jego ciepło. To on był moją siłą. Nie chciałam, by dorastał w domu, gdzie miłość jest mniej ważna niż kaprysy i obojętność.
Pewnego wieczoru, gdy złote światło zachodu zalewało ulicę, usłyszałam jego cichy głos za drzwiami:
Będę czekał miesiąc, rok całe życie, jeżeli trzeba.
Nie odpowiedziałam. Tylko odsunęłam firankę, patrząc, jak jego sylwetka oddala się w zmroku. Wtedy zrozumiałam, iż oboje straciliśmy wszystko zarówno to, co kiedyś było cenne, jak i szansę, by to odbudować, gdy zaufanie rozpadło się na zawsze.
Czas leczy rany. Wróciłam do pracy, odprowadzałam synka do szkoły, znów nauczyłam się śmiać. ale nocami wciąż widziałam tamtą scenę: drżące dziecko w moich ramionach i mężczyznę, który bronił dostępu do chłodu.
Ten obraz był moją przestrogą: czasem odejście nie oznacza końca miłości ale to, iż kochasz siebie i swoje dziecko bardziej.
Postanowiłam zamknąć tę historię nie przebaczeniem, ale nowym początkiem, gdzie śmiech mojego synka nigdy więcej nie zostanie zagłuszony przez czyjąś obojętność.
![Zbyt częste mruganie oczami u dziecka [choroby, przyczyny, leczenie]](https://www.rodzice.pl/wp-content/uploads/2021/01/mruganie-oczami-u-dziecka-2.jpg)
