Powiedziała, iż nie nadaję się na ojca ale to ja wychowałem te dzieci od samego początku.
Kiedy moja siostra Kinga zaczęła rodzić, byłem na drugim końcu województwa na zjeździe motocyklowym. Błagała, żebym nie odwoływał wyjazdu, mówiła, iż wszystko będzie dobrze, iż jeszcze ma czas.
Czasu, którego zabrakło.
Na świat przyszły trzy piękne maluchy a ona nie przeżyła.
Pamiętam, jak trzymałem te maleńkie zawiniątka na oddziale intensywnej terapii noworodka. Czuć mnie było benzyną i skórzaną kurtką. Nie miałem planu, ani pojęcia, co robić. Ale spojrzałem na nie Olę, Zosię i Kacpra i wiedziałem: stąd nie odejdę.
Zamieniłem nocne przejazdy na nocne karmienia. Chłopaki z warsztatu zastępowali mnie w pracy, żebym mógł odebrać dzieci z przedszkola. Nauczyłem się wiązać warkocze Zosi, uspokajać Olę, gdy wpadała w złość, przekonywać Kacpra, żeby zjadł coś innego niż makaron z masłem. Przestałem jeździć na długie rajdy. Sprzedałem dwa motocykle. Własnoręcznie zbudowałem piętrowe łóżka.
Pięć lat. Pięć urodzin. Pięć zim z grypą i zatruciami. Nie byłem idealny, ale byłem tam. Każdego dnia.
A potem pojawił się on.
Ojciec biologiczny. Nie figurował w aktach urodzenia. Ani razu nie odwiedził Kingi w ciąży. Według niej, mówił, iż trojaczki nie pasują do jego stylu życia.
Ale teraz? Chciał je zabrać.
I nie przyszedł sam. Przyprowadził ze sobą pracownicę socjalną o imieniu Agnieszka. Ona spojrzała na moje poplamione olejem kombinezony i orzekła, iż nie jestem odpowiednim środowiskiem wychowawczym dla tych dzieci na dłuższą metę.
Nie wierzyłem własnym uszom.
Agnieszka przeszła się po naszym małym, ale zadbanym domu. Widziała dziecięce rysunki na lodówce. Rowery w ogrodzie. Małe kalosze przy wejściu. Uśmiechała się uprzejmie. Robiła notatki. Zauważyłem, iż jej wzrok zatrzymał się na chwilę dłużej na moim tatuażu na szyi.
Najgorsze było to, iż dzieci nic nie rozumiały. Ola schowała się za mną. Kacper zaczął płakać. Zosia zapytała: Czy ten pan będzie naszym nowym tatusiem?
Odpowiedziałem: Nikt was nie zabierze. Chyba iż przez sąd.
I teraz rozprawa za tydzień. Mam adwokata. Dobrego. Cholernie drogiego, ale warto. Mój warsztat ledwo zipie, bo ogarniam wszystko sam, ale sprzedałbym choćby ostatni klucz, żeby zatrzymać dzieci.
Nie wiedziałem, co postanowi sędzia.
W przeddzień rozprawy nie mogłem spać. Siedziałem przy kuchennym stole, trzymając w dłoniach rysunek Oli ja trzymający ich za ręce przed naszym domem, a w rogu słońce i kilka chmur. Proste bazgroły dziecka, ale, szczerze mówiąc, wyglądałem na tym rysunku szczęśliwszy niż kiedykolwiek w życiu.
Rano założyłem koszulę z guzikami, której nie nosiłem od pogrzebu Kingi. Zosia wyszła z pokoju i powiedziała: Wujku Marku, wyglądasz jak ksiądz.
Mam nadzieję, iż sędziemu podobają się księża, próbowałem żartować.
Sąd wyglądał jak inny świat. Wszystko beżowe i błyszczące. Tomek siedział naprzeciwko w drogim garniturze, udając troskliwego ojca. choćby przyniósł zdjęcie trojaczków w kupionej ramce jakby to coś udowadniało.
Agnieszka odczytała swoją opinię. Nie kłamała, ale też nie starała się złagodzić słów. Wspomniała o ograniczonych środkach edukacyjnych, obawach o rozwój emocjonalny i oczywiście braku tradycyjnej struktury rodzinnej.
Ściskałem pięści pod stołem.
Potem przyszła moja kolej.
Opowiedziałem sędziemu wszystko. Od telefonu o Kingi po to, jak Zosia zwymiotowała mi na plecy podczas długiej podróży, a ja choćby się nie poruszyłem. Mówiłem o opóźnionym rozwoju mowy Oli i o tym, jak dorabiałem, żeby zapłacić logopedę. Powiedziałem, jak Kacper nauczył się pływać tylko dlatego, iż obiecałem mu hamburgera w każdy piątek, jeżeli się nie podda.
Sędzia spojrzał na mnie i zapytał: Naprawdę pan sądzi, iż da radę sam wychować troje dzieci?
Przełknąłem ślinę. Mogłem skłamać. Ale nie zrobiłem tego.
Nie. Nie zawsze, powiedziałem. Ale robię to. Każdego dnia, od pięciu lat. Nie dlatego, iż miałem obowiązek. Robię to, bo to moja rodzina.
Tomek pochylił się do przodu, jakby chciał coś powiedzieć. Ale milczał.
A potem stało się coś niespodziewanego.
Zosia podniosła rękę.
Sędzia, zaskoczony, powiedział: Młoda damo?
Wstała na stołku i powiedziała: Wujek Marek przytula nas każdego ranka. A gdy mamy złe sny, śpi na podłodze obok naszego łóżka. I raz sprzedał swój motocykl, żeby naprawić nam ogrzewanie. Nie wiem, jaki jest tata, ale my już mamy swojego.
Cisza. Absolutna cisza.
Nie wiem, czy to zdecydowało o wszystkim. Może sędzia już wcześniej podjął decyzję. Ale gdy w końcu powiedział: Opieka pozostaje przy panu Marku Nowaku, wypuściłem powietrze, którego nieświadomie wstrzymywałem.
Tomek choćby na mnie nie spojrzał, gdy wychodził. Agnieszka skinęła mi głową ledwo zauważalnie.
Tego wieczoru przygotowałem tosty z serem i pomidorową ulubione danie dzieci. Zosia tańczyła na kuchennym stole. Kacper wymachiwał nożem do masła jak mieczem świetlnym. Ola przytuliła się do mnie i szepnęła: Wiedziałam, iż wygrasz.
I w tej chwili, mimo tłustej kuchni i całego zmęczenia, poczułem się jak najbogatszy człowiek na świecie.
Rodzina to nie krew. To ci, którzy zostają. Znowu i znowu. choćby gdy jest trudno.
Jeśli wierzysz, iż miłość czyni kogoś rodzicem podziel się tą historią. Może komuś dziś będzie potrzebna.
