Boję się choćby przyznać sobie, nie mówiąc już o kimkolwiek innym. Żyję od ostatniego roku z nienawiścią do mojego męża. Sama nie rozumiem, skąd się wzięło to uczucie, jakby przyszło znikąd i trwało dla mnie na złość. On tak mnie wkurza, iż jestem gotowa siedzieć na pracy przez dni, tylko żeby nie wracać do domu.
Wyszłam za mąż 11 lat temu za kochanego mężczyznę. Mamy dwójkę dzieci, które mają 9 i 7 lat. Jesteśmy jeszcze młodzi, mamy po 36 lat. Przed rakiem każde z nas miało jednopokojowe mieszkanie, nie mieliśmy problemów finansowych. Kiedy urodził się drugi syn, postanowiliśmy, iż czas na większą przestrzeń. Sprzedaliśmy nasze mieszkania, kupiliśmy trzypokojowe. Zrobiliśmy luksusowy remont, wyposażyliśmy wszystko w drogie urządzenia i meble. Teraz żałuję, iż sprzedałem moje mieszkanie, nie mam dokąd uciec z dziećmi.
Przy zakupie wspólnej nieruchomości wykorzystaliśmy również środki z funduszu dziecięcego, więc nie możemy jej sprzedać i podzielić się. Nie mogę zrozumieć, skąd w ogóle wzięły się we mnie myśli o rozwodzie? Co się stało, iż zaczęłam tak traktować męża?
On jest wspaniałym mężem, ojcem. Z jego premii co roku wyjeżdżamy za granicę, dzieci nie potrzebują niczego. Tak, zarabiam mniej niż on, ale on nas nie ogranicza w niczym.
Ostatnio jednak często mówi, iż bez niego nie jestem nikim, bo on jest żywicielem rodziny i dobroczyńcą. Przy każdej dogodnej okazji mówi, iż powinnam się nim chlubić.
Kiedy siedziałam na urlopie macierzyńskim, reagowałam na te słowa jak na żart. Może dlatego, iż nie zarabiałam, więc faktycznie byliśmy całkowicie zależni ode mnie i dzieci
Teraz jego słowa traktuję jako chamstwo. Ja też nie siedzę bezczynnie, pracuję i przyczyniam się do budżetu rodzinnego! Jego te słowa coraz bardziej mnie irytują. Poza tym, nie wstydzi się tego mówić na imprezach, wśród znajomych i przyjaciół.
Z jednej strony nie zarzuca mi i nie ogranicza finansowo, ale z drugiej coś nieprzyjemnego unosi się w powietrzu za każdym razem.
Nie uważam męża za niezastąpionego. Kiedy jestem w pracy, teściowa zajmuje się dziećmi, a mąż choćby nie wie, jak używać pralki bez mnie.
Nie rozumiem, dlaczego tak mnie irytuje? Nie podoba mi się, jak je, jak się ubiera, choćby jak się porusza. Nie mam ochoty go dotykać, więc zaczęłam spać pod osobnym kocem.
Wykonuję obowiązki małżeńskie, ale bez szczególnego entuzjazmu. Tylko moja bliska przyjaciółka wie o mojej sytuacji. Mówi, iż trzeba odejść, bo to stanowi zagrożenie dla psychiki. Bez męża nie zginę, tylko nie wiem, czy chcę rozwodu? Może uczucia do niego powrócą tak samo nagle, jak zniknęły?
