Stara samotna kobieta karmiła bezdomnego psa, a to, co wydarzyło się później, kompletnie ją zaskoczyło.
Jadwiga Kowalska mieszkała na skraju zapomnianej wsi pod Krakowem. Jej chatka była stara z podniszczonymi okiennicami, dziką ogródką i ciszą, która zdawała się wypełniać wnętrze. Po śmierci męża i wyjeździe dzieci do miasta, jej życie stało się monotonne herbata z miodem, robienie na drutach, pielęgnowanie ogródka i wieczorne audycje w radiu.
Pewnej jesieni, gdy niebo przykryły szare chmury, a liście spadały niczym spalane listy, Jadwiga dostrzegła cień za płotem. To był pies chudy, brudny, z wyraźnie wystającymi żebrami i oczami, w których widać było ludzką wołającą potrzebę. Nie szczekał, nie szczekał po prostu patrzył.
Jadwiga podała mu trochę zimnej wody i plaster kiełbasy. Pies podszedł ostrożnie, zjadł wszystko i odszedł. Następnego dnia wrócił. I potem znów i znów.
Nazwała go Borys, choć bardziej przypominał włóczęgę niż szlachetnego pana. Dzień po dniu pies zaczynał jej ufać merdał ogonem, ocierał się o rękę i choćby towarzyszył jej przy studni.
Pewnej nocy usłyszała donośny szczek. Wyszła na podwórko Borys biegł szaleńczo wokół szopy. Gdy podeszła bliżej, usłyszała szmer. Ktoś był w środku. Chwyciła latarkę, otworzyła drzwi i ledwo nie zemdlała. W środku stał chłopiec. Brudny, chudy, w podartych spodniach i przerażonych oczach.
Proszę, nie bijcie mnie wyszeptał.
Okazało się, iż to uciekł z domu dziecka, uciekł przed okrutnym opiekunem. Borys znalazł go w lesie, nakarmił tym, co znalazł, ogrzał swoim ciałem i przywiódł do osoby, której wyczuwał dobroć.
Jadwiga nie zastanawiała się długo schowała chłopca. Kiedy przyjechała policja (sąsiedzi wezwali po hałaśliwym szczekaniu i migotliwym świetle), nie oddała go od razu. Po rozmowie z jedynym miejscowym policjantem dowiedziała się, iż chłopca szukano od dawna, a jego opiekun już nie pracuje w domu dziecka. Dziecko trafiło do nowej rodziny adopcyjnej, ale przed wyjściem szepnął:
Teraz jesteś moją babcią Czy mogę do Ciebie pisać?
A Borys został. Już jednak nie był już bez właściciela stał się prawdziwym panem podwórka.
Od tej pory Jadwiga miała nową rodzinę wiernego psa, listy od wnuczka co tydzień i przekonanie, iż życie, niczym ogon psa, potrafi nagle zawrócić i przynieść radość. Czasem to właśnie nieoczekiwane spotkania dają nam najcenniejsze darowizny miłość i poczucie przynależności.
