Odciąłem się od rodziców przez moją żonę
Mam 44 lata i wychowałem się w rodzinie, o jakiej wielu mogłoby tylko marzyć. Kochający rodzice oboje lekarze z własnymi przychodniami w małym mieście pod Krakowem oraz brat, który był moim najlepszym przyjacielem od dzieciństwa aż po młodość. To była sielanka, gdzie każdy dzień wypełniało ciepło i wsparcie. Wszystko zmieniło się, gdy pojawiła się ona kobieta, która wywróciła mój świat do góry nogami i w końcu go roztrzaskała.
Poznałem Bożenę na pierwszym roku studiów. Była moim przeciwieństwem jak dzień i noc. Dzieciństwo spędziła w domu dziecka, skąd trafiła do rodziny zastępczej w wieku 11 lat. Ale szczęście nie trwało długo jej przybrani rodzice rozwiedli się, a Bożena została z matką, która gwałtownie popadła w alkoholizm. Kontakt z ojcem niemal całkiem się urwał. Jej życie było walką, ale stawiała opór z żelazną wolą i determinacją, by uciec od przeszłości. Po szkole dostała się na studia, które opłacała sama. Pracowała na dwóch etatach, uczyła się do późna i skończyła z wyróżnieniem. Ta siła mnie urzekła.
Nasz związek początkowo przypominał bajkę, aż do chwili, gdy zabrałem ją do rodziców. Bożena, wychowana w biedzie, spojrzała na nasz przytulny dom z ledwo ukrywaną pogardą. Wtedy nic nie powiedziała, ale później, w ferworze kłótni, wykrzyczała, iż jesteśmy bogatymi snobami, żyjącymi w wyimaginowanym świecie. Te słowa uderzyły mnie jak grom, ale stłumiłem dumę, zrzucając wszystko na jej trudną przeszłość. Przetrwaliśmy ten kryzys, choć już wtedy pojawiło się pęknięcie.
Przed ślubem wspomniałem, iż rodzice chcą pokryć koszty wesela. Bożena wybuchła: “Nie będę im nic winna!” Głos jej drżał z wściekłości, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. W tajemnicy porozmawiałem z rodzicami, którzy, chcąc uniknąć konfliktu, dyskretnie przelali mi pieniądze. Bożenie nic nie powiedziałem. Wesele było wspaniałe, a ona była dumna, wierząc, iż udowodniliśmy światu swoją niezależność. Milczałem, bojąc się zniszczyć tę iluzję.
Gdy dowiedzieliśmy się, iż będziemy mieli córkę, rodzice byli przepełnieni radością. Pewnego dnia przynieśli ubranka dla dziecka malutkie sukienki i buciki. Spodziewałem się burzy, ale Bożena zaskoczyła mnie uśmiechem i podziękowaniami. A potem, gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, lodowatym tonem oznajmiła: “Więcej żadnych jałmużn od twoich rodziców.” Nie miałem serca im o tym mówić ich euforia z wnuczki była tak szczera, iż nie chciałem jej gasić. Na pytania, czego potrzebujemy, kłamałem, iż mamy już wszystko.
Ale burza nadeszła przed porodem. Rodzice przyjechali bez zapowiedzi z nową, drogą wózkiem, dokładnie takim, jaki widzieliśmy w sklepie. Bożena zbladła: “To niepotrzebny luksus, zabierzcie to!” Słowo pociągnęło słowo, zaczęła się awantura. Krzyczała, obrażała ich, a ja stałem jak sparaliżowany. Wizyta skończyła się skandalem, który przyspieszył poród. A kogo obwiniała? Moich rodziców! Twierdziła, iż to ich wina, iż doprowadzili ją do stresu. Po raz pierwszy zareagowałem: “Mylisz się, to nie oni!”
Wtedy postawiła mnie przed wyborem okrutnym jak wyrok. Albo zostaję z nią i córką, zrywając wszelkie kontakty z rodzicami i bratem, nie przyjmując od nich ani grosza, albo rozwód i nigdy więcej nie zobaczę dziecka. Serce pękało mi z bólu, krew pulsowała w skroniach. Co mogłem zrobić? Wybrałem żonę i córkę, odwracając się od rodziny, która dała mi wszystko. Odrzuciłem miłość rodziców, spadek, który zapewniłby nam wygodne życie. Wyprowadziliśmy się do innego miasta, z dala od przeszłości.
Dwanaście lat bez głosu matki, bez uścisku ojca, bez żartów z bratem. Jestem nauczycielem w szkole i pod koniec miesiąca liczę każdą złotówkę. Żyjemy skromnie, niemal biednie, bo Bożena brzydzi się przyjmować pomoc. Patrzę na nią i nie poznaję już dziewczyny, której determinacja mnie kiedyś zachwyciła. Teraz widzę tylko gniew nienawidzi świata, obwinia wszystkich, iż jej życie nie jest takie, jak innych. To, co w niej kochałem, stało się trucizną, która toczy mnie od środka.
Myślę o rozwodzie. Dzieci dorosły i mam nadzieję, iż zrozumieją, dlaczego nie mogę już tak żyć. Pomyliłem się co do Bożeny boleśnie, nieodwracalnie. Jej duma, która wydawała mi się siłą, okazała się jadem, zatruwającym wszystko wokół. Teraz stoję wśród ruin mojego życia i pytam: jak mogłem być tak ślepy? Jak mogłem poświęcić rodzinę dla kobiety, która nienawidzi choćby cienia szczęścia?
