Odkryłam, czym jest prawdziwe szczęście

Dzisiaj zrozumiałem, czym jest szczęście.

Wracając do domu, Marianna dziękowała losowi, iż przynajmniej jej starsza córka, Kinga, będzie szczęśliwa. Jej samej w życiu nie poszczęściło się za bardzo, ale nie żałowała niczego. Wierzyła, iż wszystko dzieje się tak, jak powinno.

Przeznaczeniem było spotkać Igora, spotkałam i pokochałam, a potem wyszłam za mąż. Urodziłam Kingę, ale mąż marzył o synu. Chciałam go uszczęśliwić, zaszłam w ciążę i urodziłam Jurka. I właśnie po narodzinach syna zaczęły się wszystkie nieszczęścia. Jurek urodził się niepełnosprawny, skazany na życie na wózku westchnęła ciężko Marianna, otwierając drzwi do klatki schodowej.

Pewnego dnia zebrała siły i postanowiła:
Płacz czy nie płacz, dzieci trzeba wychować. Nikt nie przyjdzie i nie pomoże. To moje życie, to mój ból.

Kinga chodziła do przedszkola, a potem do szkoły. Z Jurkiem Marianna spędzała każdą wolną chwilę, wkładając w niego całą swoją miłość. Chłopiec uwielbiał matkę i siostrę, dorastał w ich cieple. Kinga wieczorami zajmowała się bratem, dając matce chwilę wytchnienia. Tak żyli we trójkę, a dzieci rosły w miłości. Mariannie udało się znaleźć pracę zdalną, by być blisko syna. Kinga dorastała i pomagała. Czas płynął.

Gdy otworzyła drzwi mieszkania, zobaczyła córkę przed lustrem w sukni ślubnej. Patrzyła na nią z dumą, a łzy same napływały do oczu. Jej córka wyrosła na piękną kobietę, zdolną, wykształconą. A teraz wychodziła za mąż za Kamila, dobrego chłopaka, który miał choćby własne mieszkanie.

Kinguś, jaka ty jesteś piękna! Kamila szlag trafi, gdy cię zobaczy zaśmiała się, ale zaraz dodała: Ale czy nie za wcześnie kupiłyśmy suknię? W starych czasach mówili, żeby z tym nie śpieszyć.

Mamo, no co ty znowu! obruszyła się Kinga. Kamil ma znajomych w urzędzie, więc gwałtownie załatwimy formalności.

Marianna pokręciła głową i poszła do pokoju Jurka. Chłopak uśmiechnął się na jej widok. Po krótkiej rozmowie wyszła do kuchni.

Jak gwałtownie dorosła Kinga myślała. Zakochała się, wychodzi za mąż. Kamil wydaje się porządnym człowiekiem. Serce matki nie myli się.

Przypomniała sobie, jak Kamil powiedział uroczyście:
Kocham pani córkę i zapewniam, iż niczego jej nie zabraknie. Urządzimy wesele, na które zaprosimy całą rodzinę. Niech się pani nie martwi, ja wszystko opłacę.

Dzięki tobie, Kamilu, jestem spokojna uśmiechnęła się w duchu, dziękując Bogu za takiego zięcia.

Ale niedługo przed ślubem Marianna zachorowała. Słabość, zawroty głowy. Lekarz spojrzał na wyniki badań i zmarszczył brwi.
Proszę się nie martwić, ale trzeba zrobić dodatkowe badania.

Zamarła ze strachu. Co jeżeli usłyszy najgorsze? Kinga ma swoje życie, ale co z Jurkiem?

Mamo, nie dramatyzuj uspokajała ją córka. Jak będziesz w szpitalu, ja zajmę się Jurkiem.

A ślub?

Kamil przełoży.

I rzeczywiście, Kamil odwołał wesele. Marianna trafiła do szpitala. Siedziała w sali, rozmyślając o synu. Co z nim będzie, jeżeli ona umrze?

Lekarz wszedł z uśmiechem.
Nie ma się co martwić. To łagodna zmiana, niegroźna. Będzie pani żyła długo.

Marianna nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Ale w drodze powrotnej wątpliwości wróciły.
Dlaczego kazał się zgłosić do przychodni? Może coś ukrywa?

Mamo, przestań powiedziała Kinga. Wszystko będzie dobrze.

Ale Marianna nie dawała za wygraną.
Kingu, musisz mi obiecać, iż jeżeli coś się stanie, nie zostawisz Jurka.

Mamo, przecież wiesz, iż go kocham!

Chcę, żebyś została jego prawną opiekunką.

Kinga westchnęła.
Dobrze, załatwimy to. Kamil ma znajomego notariusza.

A co jeżeli Kamil się nie zgodzi?

Dlaczego? On rozumie.

Ale gdy Kinga powiedziała Kamilowi o opiece nad bratem, ten wybuchnął:
Zwariowałaś? Wzięłabyś na siebie taki ciężar? A nasze dzieci? Ja znajdę dobrą placówkę, opłacę opiekunów!

Kinga oniemiała.
Nigdy nie oddam brata obcym!

Nie chcę, żeby moja żona była przywiązana do wózka! krzyknął.

Kinga spakowała walizkę i wyszła.

Wracaj do niego płakała Marianna. Nie chcę niszczyć twojego życia.

jeżeli mnie kocha, musi zaakceptować moją rodzinę.

Kamil nie spał całą noc. Najpierw się złościł, potem zaczął myśleć.
A gdyby to ja był na miejscu Jurka? Czy Kinga by mnie zostawiła?

Przypomniał sobie, jak w dzieciństwie bronił chłopca z wadą nogi. A Jurek? Zawsze się cieszy, gdy go widzi.

Czy naprawdę jestem takim egoistą?

Nazajutrz stanął w drzwiach mieszkania Marianny z pokorną miną.
Przepraszam. Zrozumiałem, jak bardzo się pomyliłem.

Wszedł do pokoju Jurka. Chłopak uśmiechnął się.
Wierzysz mi? spytał Kamil.

Tak wyszeptał Jurek.

No to siadajcie, herbata już gotowa zawołała Marianna, nalewając gorący napar do filiżanek.

Patrzyła, jak Kinga i Kamil śmieją się z Jurkiem. I wtedy zrozumiała, czym jest prawdziwe szczęście.