Od tygodnia nasz dom przypomina pole bitwy. Z Antonim nie rozmawiamy, nie patrzymy na siebie i poruszamy tylko tematy związane z opieką nad dzieckiem, i to ograniczając się do suchych fraz. A wszystko zaczęło się od pozornie błahego zdarzenia.
Tego dnia Antoni, jak zwykle, poszedł do pracy. Ja zajmowałam się domem, a maluch drzemał w swoim łóżeczku. Około dziesiątej rano telefon męża, zapomniany na nocnym stoliku, zaczął wibrować. Jeden sygnał, drugi, trzeci… Podeszłam, żeby wyłączyć dźwięk, by nie obudzić synka. Ale mimowolnie rzuciłam okiem na nazwę czatu, z którym przyszła wiadomość: „Moja rodzina”.
Poczułam, jakby uderzył mnie piorun. „Moja rodzina” — dlaczego więc nigdy nie słyszałam o tym czacie? Ja, żona, matka jego dziecka, nie należę do „rodziny”? Serce mi zabiło mocniej. Przyznaję, uległam ciekawości. Otworzyłam czat. I pożałowałam. Ale było już za późno.
W rozmowie brali udział Antoni, jego matka, ojciec i siostra. Mnie tam nie było. Ale była o mnie mowa — jako o złej gospodyni, nieporadnej matce i w ogóle niedopasowanej do ich syna i brata. Teściowa pisała, iż źle karmię dziecko, nieodpowiednio i o niewłaściwych porach. Że w domu panuje „bałagan”, a ja, jak to ujęła, „wyglądam jak po szychcie w kopalni”. Siostra męża tylko potakiwała, dodając swoje komentarze, choć sama nigdy choćby nie trzymała dziecka na rękach.
Najbardziej zabolało mnie jednak milczenie Antoniego. Ani słowa w mojej obronie. Wstawiał uśmieszki do złośliwych uwag matki, lajkował komentarze siostry. On — mężczyzna, którego kocham, ojciec naszego dziecka — pozwalał, by jego rodzina mnie poniżała. A ja przecież starałam się. Cierpliwie znosiłam. Uśmiechałam się. Zgadzałam się z jego matką, żeby nie psuć relacji, a potem po cichu robiłam po swojemu. Nie chciałam konfliktów, naprawdę próbowałam wtopić się w ich rodzinę.
Gdy Antoni wrócił wieczorem, nie mogłam już milczeć.
— Czytałam wasz czat — powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy.
Zbladł, ale zamiast przeprosin, wybuchnął:
— Co, grzebałaś w moim telefonie?! To moja prywatna przestrzeń! Jak śmiałaś?!
Krzyczał, oskarżał, był wściekły. Ani słowa o tym, co czuję ja. Żadnego śladu skruchy. Zero zrozumienia.
Stałam przed nim i nie wierzyłam, iż to mówi człowiek, z którym chciałam spędzić całe życie. Dla którego urodziłam syna. Któremu wybaczałem nocne zmiany, zmęczenie, rozdrażnienie. Nigdy nie zabroniłam mu brać mojego telefonu. Nie mam nic do ukrycia. Ale on, jak się okazało, miał.
Od tamtego dnia prawie nie rozmawiamy. Śpi na kanapie. Twierdzi, iż zaufanie zostało zniszczone. A ja się zastanawiam — przez kogo? Przez niego czy przeze mnie? Bo czuję, iż to ja zostałam zdradzona. Omówiona, osądzona, a potem — przemilczana. Jakbym nie była żoną, nie częścią rodziny, ale tymczasową sublokatorką w cudzym domu.
Nie wiem, co będzie dalej. Mówiliśmy już o rozwodzie. Może w gniewie. A może na poważnie.
Ale jedno wiem na pewno: zdrada to nie zawsze romans. Czasem to milczenie, gdy powinno się bronić. Czasem to lajk pod słowami, od których komuś ściska się serce.
Teraz próbuję tylko zrozumieć — czy jeszcze mogę ufać temu człowiekowi? Czy już za późno?…
