Oni się śmieją, ona wraca do domu i płacze w łazience. Tak wygląda koniec roku w polskiej szkole

W klasie dzikie śmiechy, docinki i bezkarność, bo "przecież zaraz wakacje”. Ona się uśmiecha, rozdaje świadectwa – a potem zamyka się w łazience i płacze z bezsilności. Tak wygląda koniec roku szkolnego widziany oczami Izy – nauczycielki, która napisała do nas list.

Ona płacze w łazience. Tak wygląda koniec roku w szkole

Koniec roku szkolnego to dziwny czas – coś się rozmywa, coś wisi w powietrzu. Oceny wystawione, podręczniki oddane, w klasach robi się lżej – dosłownie i emocjonalnie.

Jest więcej śmiechu, zabaw, filmów przyrodniczych, gier, rozmów...

Dzieci myślami są już na plaży, w lesie, na rowerze. I bardzo dobrze – na to przecież czekały. Ale dla niektórych dorosłych to nie jest czas świętowania.

Dla jednej nauczycielki – tej, której mail trafił w moje serce – to czas łez. Prawdziwych. Cichych. Takich, które nie pojawiają się z byle powodu.

Dzieci, które dają siłę

Pani Iza pisze o uczniach z niezwykłą czułością. Nie idealizuje – mówi wprost: "nie są aniołami, potrafią podnieść ciśnienie".

"Mają charakter, potrafią tupnąć, nie zawsze są mili. Ale są prawdziwi. Są odważni. I – co

najważniejsze – są obecni".

W jej życiu, w jej samotności, w jej dniach bez rodziny, bez rodzeństwa, bez dzieci.

Szkoła to dla niej dom. A uczniowie – dzieci, które sama przyjęła do serca.

"Tacy adopcyjni, bez papierów, ale z całą masą emocji. I właśnie dlatego to mnie tak boli. Bo kiedy oni się żegnają, wychodzą, odliczają dni do upragnionej wolności – ja zostaję.

Sama. W ciszy" – pisze pani Iza.

Nie wszyscy czekają na wakacje

To trudne, czasem niezrozumiałe: jak można nie czekać na wakacje? Przecież to przerwa, luz, spanie do 10:00, zero klasówek. Ale jeżeli szkoła jest całym światem – to wakacje są

pustką.

"Nie zadzwoni nikt z pytaniem o referat. Nie przyjdzie uczeń z głupią wymówką i błyskiem w oku. Nikt nie powie 'dziękuję', 'do widzenia', 'czy mogę iść do toalety'. Dla wielu osób – to nic nieznaczące rytuały. Dla mnie – rytm życia" – czytamy w mailu od pani Izy.

Bo w każdej szkole są tacy nauczyciele – których praca nie kończy się na dzwonku. Którzy pytają o złamane serca, o bolące brzuchy, o dziwne milczenie. Którzy znają imiona zwierzaków domowych, ulubione zespoły i lęki uczniów przed odpowiedzią przy tablicy. I którzy – mimo wszystkich trudnych zmian – wciąż traktują to jak misję.

Łzy, których nikt nie widzi

Ona nie ociera tych łez. Pisze, iż płyną jej po policzkach, iż same lecą, bez pozwolenia. I iż nie zamierza ich powstrzymywać. Bo one też coś znaczą. One są znakiem, iż człowiek nie zamienił się jeszcze w system, tabelkę, kartę ocen. Że wciąż ma serce – zmęczone, rozbite, ale bijące.

I iż szkoła – ta z betonowym boiskiem i poplamionymi krzesłami – może być najprawdziwszym domem, jeżeli nie ma się już innego.

Nie wiem, kim jesteś, nauczycielko, która napisałaś ten list. Ale wiem jedno – jesteś kimś niezwykle ważnym. Dla tych dzieciaków, które nie zawsze to pokazują. Dla rodziców, którzy nie zawsze zauważają. Dla mnie – bo twoje słowa zostaną mi w głowie na długo.

(Imiona bohaterów zostały zmienione).