Wypisano mnie ze szpitala, mówiąc dzieciom, iż nie mogę żyć sama – czekała mnie okrutna lekcja.
W cichej wiosce na południu Polski, gdzie stare drewniane domy skrywają ciepło rodzinnych wspomnień, moje życie pełne poświęceń dla dzieci obróciło się w zdradę. Ja, Halina, oddałam wszystko swojemu synowi i córce, a jednak gdy trafiłam na szpitalne łóżko, poznałam gorzką prawdę: ci, dla których żyłam, odwrócili się ode mnie. Ta lekcja złamała mi serce, ale pokazała, kto naprawdę mnie ceni.
Spoglądając wstecz, pytam sama siebie: czy byłam dobrą matką? Czy moje błędy sprawiły, iż dzieci stały się tak obojętne? Wychowywałam je sama po śmierci męża. Synowi, Krzysztofowi, miałam zaledwie trzy miesiące, a córce, Dorocie – pięć lat. Pracowałam ponad siły, brałam każdą dodatkową pracę, żeby je utrzymać. Nigdy nie pozwoliłam sobie na słabość – wiedziałam, iż nikt, tylko ja, zadba o moją rodzinę.
Dałam im wszystko, co mogłam. Dorota i Krzysztof zdobyli wykształcenie, skończyli studia, znaleźli prestiżowe prace. Dopóki zdrowie pozwalało, zajmowałam się wnukami – Jasiem, synem Doroty, i Michałem, synem Krzysztofa. Kupowałam im prezenty, dawałam pieniądze, odbierałam ze szkoły, a latem zabierałam do siebie, żeby rodzice mogli odpocząć. Robiłam to z radością, wierząc, iż moja miłość do mnie wróci.
Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Źle się poczułam i trafiłam do szpitala. Dorota odwiedziła mnie tylko raz, Krzysztof ograniczał się do telefonów. Po dwóch tygodniach wypisano mnie, ostrzegając, by unikać stresu i przemęczenia. A już następnego dnia dzieci przywiozły do mnie wnuków. Jaś i Michał, pełni energii, domagali się ciągłej uwagi. Ja, wciąż słaba, próbowałam sobie radzić, ale po dwóch miesiącach mój stan się pogorszył. Nogi zdrętwiały, ledwo wstawałam z łóżka.
Zadzwoniłam do Krzysztofa, błagając, by zawiózł mnie do szpitala. Jak zwykle był zajęty. Dorota też nie przyjechała. W desperacji wezwałam taksówkę. Lekarze byli zaniepokojeni – mój organizm nie wytrzymywał obciążenia. Kazali mi odpocząć, ale rano nie byłam w stanie wstać – nogi odmówiły posłuszeństwa. W panice zadzwoniłam do Doroty, ale odpowiedziała chłodno: „Wezwij pogotowie”. Zawieziono mnie z powrotem do szpitala.
Lekarze wyjaśnili dzieciom, iż w takim stanie nie mogę mieszkać sama – potrzebuję stałej opieki. Dorota i Krzysztof zaczęli się kłócić, kto powinien mnie wziąć do siebie. To było upokarzające, jakbym była ciężarem, którego trzeba się pozbyć. Dorota narzekała, iż ma dwupokojowe mieszkanie i mało miejsca. Krzysztof krzyczał, iż jego żona spodziewa się dziecka i nie zniesie teściowej pod jednym dachem. Ich słowa ciąły jak nóż.
Nie wytrzymałam. „Wynoście się oboje!” – krzyknęłam, dusząc się we łzach. Wyszli, zostawiając mnie samą na szpitalnym łóżku. Leżałam i płakałam, nie rozumiejąc, dlaczego moje dzieci, dla których żyłam, są tak okrutne. Czyżbym wychowała ich na takich egoistów? Tej nocy nie zmrużyłam oka, dręczona bólem i samotnością.
Rano przyszła do mnie sąsiadka, Ania, młoda kobieta, samotnie wychowująca córkę. Zawsze martwiła się o mnie, przynosiła domowe jedzenie, pytała o zdrowie. Nie wytrzymałam i cała wylałam jej swoje żale. Ania, bez wahania, zaoferowała pomoc. „Jeśli własne dzieci panią porzuciły, ja się panią zajmę” – powiedziała. Przygotowała mi obiad, zaparzyła herbatę, i poczułam ciepło, jakiego nie znałam od bliskich.
Teraz Ania opiekuje się mną. Oddaję jej połowę emerytury – kupuje jedzenie i gotuje. Reszta idzie na rachunki i drobne wydatki. ZaleŻycie pokazało mi, iż czasem obcy ludzie potrafią dać więcej ciepła niż własna krew.
