Po dziesięciu latach małżeństwa odeszła do innego. Rok później wróciła, brzemienna i złamana…
Poznałem moją żonę, Ewę, prawie dwanaście lat temu. Wtedy jeszcze studiowałem na politechnice w Krakowie i mieszkałem w akademiku. Ewa przyjechała z małej wsi na Podlasiu, zagubiona, samotna, obca w tym głośnym świecie. Nie zbliżyliśmy się od razu. Na początku choćby jej nie zauważyłem była zbyt cicha. Zawsze siedziała w kącie z książkami, ledwie odzywając się do innych.
Ale czas zrobił swoje. Po kilku miesiącach zaczęliśmy rozmawiać, najpierw nieśmiało, potem każdego wieczoru, nie mogąc się oderwać. Ona zwierzała mi się ze swoich wątpliwości, ja opowiadałem o swoich marzeniach. W końcu dostaliśmy pokój dla par kierowniczka akademika zaufała nam, widząc, iż jesteśmy poważni. Tak zaczęło się nasze życie.
Zawsze wiedziałem, czego chcę. Być twardym mężczyzną, filarem rodziny, zdolnym nie tylko budować domy, ale także wypełniać je ciepłem. Powiedziałem jej wprost: Nie będziesz pracować. Kobieta powinna zająć się domem i dziećmi. A jeżeli mężczyzna nie potrafi zapewnić bytu swojej rodzinie, to nie jest mężczyzną. Nie protestowała. Gotowała, sprzątała, czekała na mnie wieczorami. Byliśmy prawdziwą rodziną.
Z biegiem lat awansowałem. Zacząłem w firmie budowlanej, doszedłem do stanowiska kierownika budowy, w końcu założyłem własną firmę. Kupiliśmy dom na przedmieściach Warszawy, dwa samochody jeden dla mnie, drugi dla niej. Żyliśmy tak, jak zawsze marzyliśmy. Wszystko, tylko nie jedno dzieci. Lata mijały, a dom wciąż był cichy. Odwiedziliśmy dziesiątki lekarzy, wydaliśmy tysiące złotych, przeszliśmy niezliczone badania… Nic nie pomagało. Ukrywałem swój ból. Ona też milczała, ale w jej oczach było tylko pustkę. W końcu się poddaliśmy. jeżeli los nam tego odmawiał, znaczy, iż nie był na to czas.
A potem wszystko się zawaliło. Bez ostrzeżenia. Bez możliwości zrozumienia.
Tego dnia wróciłem wcześniej żeby uniknąć korków. Na podjeździe nie było jej samochodu. Brama otwarta. Dziwne. Czekałem. Wieczór ciągnął się w nieskończoność. W końcu przyszedł SMS z nieznanego numeru:
Wybacz. Nie mogę dłużej żyć w kłamstwie. Jest ktoś inny. Wraca do domu, a ja odchodzę z nim. Zdradziłam cię, ale może kiedyś zrozumiesz…
Świat zawalił się pod moimi stopami. Siedziałem na podłodze w domu, który zbudowałem dla nas dwojga, a teraz byłem w nim sam. Tylko Tomek, mój najlepszy przyjaciel i wspólnik, wyciągnął mnie z tego. Nie pozwolił mi utopić się w alkoholu ani rzucić wszystkiego.
Czas mijał. Na nowo nauczyłem się oddychać. Widziałem Ewę na zdjęciach w sieci stała przed górami. Mieszkała gdzieś w Tatrach. Nie potrafiłem wymazać jej z myśli. Wszystko tutaj o niej przypominało. Modliłem się o jej powrót. I wszechświat mnie wysłuchał.
Rok później, dokładnie w ten sam dzień, zadzwonili do drzwi. Otworzyłem… i omal nie upadłem. To była ona. Wychudzona, zniszczona, w brudnych, zniszczonych ubraniach. I ten brzuch. Ogromny. Była w ostatnich tygodniach ciąży.
Ewa padła na kolana, szlochając, błagając o wybaczenie. Jej kochanek ją wyrzucił. Zdradziła go, tak jak mnie, a on pozbył się jej bez litości. Nie miała nic: ani pieniędzy, ani dachu nad głową, ani nadziei. Tylko mnie.
Możecie mnie osądzać. Nazwać słabym, powiedzieć, iż powinienem był zatrzasnąć drzwi przed jej nosem. Ale wiecie co? Nie potrafiłem. Bo mimo wszystko wciąż ją kochałem. Bo choćby przez ból chciałem, żeby była przy mnie. Bo wiedziałem jedno: każdy ma prawo do błędu. A jeżeli nie wybaczyłbym jej, to siebie bym stracił.
Minęły lata. Teraz mamy syna tego, którego myślałem, iż nigdy nie będę miał. Kocham go, jakby był z mojej krwi, bo jest przez mój wybór, przez moją miłość. I kocham Ewę, choćby jeżeli blizna na sercu nigdy nie zniknie.
Nigdy jej nie oskarżałem. Nigdy nie przypominałem przeszłości. Bo prawdziwa miłość to wybór pozostania. Pomimo wszystko.
Dziś wiem, iż czasem największa siła nie leży w twardości, ale w zdolności przebaczenia. I iż dom to nie ściany, ale ludzie, którzy w nim są choćby jeżeli ich drogi na chwilę się rozeszły.
