Powiedziała, iż nie nadaję się na ojca ale ja wychowałem te dzieci od samego początku.
Kiedy moja siostra Kinga zaczęła rodzić, byłem po drugiej stronie województwa na zjeździe motocyklowym. Błagała, żebym nie odwoływał wyjazdu, mówiła, iż wszystko będzie dobrze, iż jeszcze jest czas.
Czasu, którego zabrakło.
Przyszły na świat trzy piękne maluchy a ona nie przeżyła.
Pamiętam, jak trzymałem te drobne zawiniątka, poruszające się na oddziale intensywnej terapii noworodka. Ja wciąż śmierdziałem benzyną i skórzaną kurtką.
Nie miałem żadnego planu, ani pojęcia, co robić. Ale spojrzałem na nich Zosię, Hanię i Wojtka i zrozumiałem: nie odejdę stąd.
Zamieniłem nocne przejażdżki na nocne karmienia. Chłopaki z warsztatu przejmowali moje zmiany, żebym mógł odbierać dzieci z przedszkola. Nauczyłem się zaplatać Hani warkocze, uspokajać Zosię, gdy wpadała w złość, i przekonywać Wojtka, żeby zjadł coś więcej niż tylko makaron z masłem.
Przestałem jeździć na długie rajdy. Sprzedałem dwa motocykle. Sam zbudowałem piętrowe łóżka.
Pięć lat. Pięć urodzin. Pięć zim pełnych grypy i zatruć. Nie byłem idealny, ale byłem. Każdego dnia.
A potem pojawił się on.
Ojciec biologiczny. Nie figurował w aktach urodzenia. Ani razu nie odwiedził Kingi w ciąży. Według niej, powiedział, iż trojaczki nie pasują do jego stylu życia.
Ale teraz? Chciał je zabrać.
I nie przyszedł sam. Przyprowadził ze sobą pracownicę socjalną o imieniu Ewa.
Ona spojrzała na moje poplamione olejem kombinezony i orzekła, iż nie jestem odpowiednim środowiskiem wychowawczym dla tych dzieci na dłuższą metę.
Nie mogłem uwierzyć własnym uszom.
Ewa przeszła się po naszym małym, ale uporządkowanym domu. Widziała dziecięce rysunki na lodówce. Rowery w ogrodzie. Małe kalosze przy drzwiach. Uśmiechała się uprzejmie. Robiła notatki.
Zauważyłem, jak jej wzrok zatrzymał się na chwilę dłużej na tatuażu na mojej szyi.
Najgorsze, iż dzieci nic nie rozumiały. Zosia schowała się za mną. Wojtek zaczął płakać. Hania zapytała: Czy ten pan będzie naszym nowym tatą?
Odpowiedziałem: Nikt was nie zabierze. Chyba iż siłą.
I teraz rozprawa za tydzień. Mam adwokata. Dobrego. Cholernie drogiego, ale warto. Mój warsztat ledwo zipie, bo sam wszystko ogarniam, ale sprzedałbym choćby ostatni klucz, żeby zatrzymać moje dzieci.
Nie wiedziałem, co zadecyduje sędzia.
W przeddzień rozprawy nie mogłem spać. Siedziałem przy kuchennym stole, trzymając w dłoniach rysunek Zosi ja trzymający ich za ręce przed naszym domem, a w rogu słońce i kilka chmur. Proste bazgroły dziecka, ale, szczerze mówiąc, wyglądałem na tym rysunku szczęśliwszy, niż kiedykolwiek byłem w życiu.
Rano założyłem koszulę z guzikami, której nie nosiłem od pogrzebu Kingi. Hania wyszła z pokoju i powiedziała: Wujku Krzysiu, wyglądasz jak ksiądz.
Miejmy nadzieję, iż sędziemu podobają się księża, próbowałem żartować.
Sąd wyglądał jak inny świat. Wszystko beżowe i lśniące. Tomek siedział naprzeciwko mnie w drogim garniturze, udając troskliwego ojca. choćby przyniósł zdjęcie trojaczków w kupionej ramce jakby to coś udowadniało.
Ewa odczytała swoją opinię. Nie kłamała, ale też nie starała się złagodzić słów. Wspomniała o ograniczonych środkach edukacyjnych, zaniepokojeniu rozwojem emocjonalnym i, oczywiście, braku tradycyjnej struktury rodzinnej.
Zaci
