Dziennik osobisty
W małym miasteczku nad Wisłą rozegrała się rodzinna tragedia, która rozdartą więź między matką a synem. Elżbieta Nowak, kobieta w dojrzałym wieku, zmierzyła się z niezrozumieniem i gniewem bliskich, gdy podjęła decyzję, wydającą się niemożliwą. Jej niespodziewana ciąża w wieku 44 lat stała się nie tylko próbą dla niej, ale też powodem zerwania z synem, którego reakcja złamała jej serce. Teraz, kołysząc niemowlę, zastanawiała się: czy da się odbudować rodzinę, gdy miłość wymieszała się z urazą i zdradą?
„Elżbieto!” – krzyczała Kinga w całym mieszkaniu. – „Sto razy mówiłam: łyżki do prawej szuflady, widelce do lewej!” Elżbieta, zdezorientowana, stała przy kuchennym stole i wyszeptała: „Przepraszam, Kinguś, niechcący, po prostu nie zwróciłam uwagi. To przecież nie jest takie ważne…” Kinga wybuchnęła: „To mój dom i żądam, żeby wszystko było po mojemu!” Jej głos drżał ze złości, a oczy ciskały błyskawice. Elżbieta spojrzała na synową z zaskoczeniem i bólem. „Kinga, co się stało? jeżeli jesteś zła, iż przyjechałam, nie martw się, zostanę tylko na kilka dni” – powiedziała cicho, ale Kinga tylko odwróciła się plecami.
Elżbieta zawsze dogadywała się z synową. Gdy syn, Krzysztof, przyprowadził Kingę do domu, Elżbieta od razu ją zaakceptowała. Dziewczyna z sąsiedniej wsi była prostolinijna, dobra, z otwartym uśmiechem. Poznali się na studiach: Krzysztof studiował inżynierię, Kinga – rachunkowość. Elżbieta była dumna z syna – bystry, ambitny, już od trzeciego roku dorabiał w miejscowej fabryce, a po skończeniu studiów postanowił zostać w mieście. Rodzice wsparli go, kupując małe mieszkanie. niedługo Krzysztof i Kinga zamieszkali razem, a po dyplomie wzięli ślub. Teraz pracowali, budowali wspólne życie, a Elżbieta starała się nie ingerować, odwiedzając ich tylko od święta. Ich ciepłe spotkania na wsi, gdzie Kinga częstowała ją pierogami, wydawały się teraz odległym wspomnieniem.
Tym razem Kinga była inna – rozdrażniona, ostra. Elżbieta nie rozumiała, co się wydarzyło. Gdy synowa trochę się uspokoiła, odważyła się zapytać: „Kinga, co cię tak strapiło? Posprzeczaliście się z Krzysztofem?” Kinga spuściła wzrok: „Przepraszam, Elżbieto, wyrzuciłam to z siebie. Znowu negatywny test. Tak bardzo pragnę dziecka, a nic mi nie wychodzi… Krzysiu marzy o synu, a nagle odejdzie do innej? Kocham go tak bardzo!” Głos jej zadrżał, a po policzkach popłynęły łzy. Elżbieta przytuliła synową, próbując pocieszyć: „Jesteście razem dopiero trzy lata, Kinguś. Wszystko się ułoży, jeszcze macie czas.”
Słowa Kingi sprawiły jednak, iż Elżbiecie zrobiło się niezręcznie wyjawić powód swojej wizyty. W wieku 44 lat odkryła, iż jest w ciąży – wiadomość, która wywróciła jej życie do góry nogami. Jej mąż, Marek, był w siódmym niebie, a ona sama miotała się między strachem a nadzieją. Rodzić w takim wieku? Ludzie wyśmieją, pomyślą, iż oszalała. Spodziewała się wnuków, a nie kolejnego dziecka! Elżbieta przyjechała do miasta na badania, by upewnić się, iż wszystko w porządku, ale rozpacz Kingi uczyniła jej sekret jeszcze cięższym. Jak mówić o swojej radości, gdy synowa płacze z powodu swojej bólu?
W końcu się odważyła: „Kinga, dzieci to dar od Boga. Ja i Marek jesteśmy razem od szkoły. W wieku 17 lat dowiedziałam się, iż zostanę mamą Krzysztofa. Rodzice byli przeciw, ale wzięliśmy ślub i przeżyliśmy razem 26 lat. Bywało różnie, ale trzymała nas miłość. Gdy Krzysiu wyjechał na studia, zostaliśmy sami, i myślałam, iż teraz zaczniemy żyć dla siebie. A on… zaczął chodzić na boki. Dowiedziałam się od jego kolegi z pracy, chciałam się rozwieść, ale wtedy okazało się, iż jestem w ciąży. Marek porzucił swoją kochankę, znów stał się troskliwy jak za młodu. Teraz patrzę na macierzyństwo inaczej – nie jak w 17 lat, gdy byliśmy dziećmi. Ty i Krzysiu jeszcze będziecie mieć dzieci, po prostu poczekajcie.” Kinga patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami: „Będzie pani rodzić?” – „A jakże? To Boży dar” – odparła Elżbieta.
Po badaniach Elżbieta wróciła do domu, ale wieczorem zadzwonił Krzysztof. W jego głosie czuć było gniew: „Mamo, ogarnij się! Rodzić w twoim wieku?!” Elżbieta oniemiała. Nie spodziewała się, iż syn, jej duma, tak ostro ją osądzi. „Krzysiu, to nasze z tatą życie” – próbowała tłumaczyć, ale on rzucił słuchawką. Elżbieta rozpłakała się, czując, jak serce ściska się z bólu. Później dowiedziała się, iż to Kinga podburzyła syna, wylewając na nią wiadro żółci i drwin.
Krzysztof przestał się odzywać do rodziców. Elżbieta i Marek pochłonięci byli opieką nad nowonarodzonym synem, ale uraza do starszego dziecka cieniem kładła się na ich sercach. Stracili już nadzieję na pojednanie, aż pewnego dnia Krzysztof stanął w ich drzwiach ze spuszczoną głową: „Mamo, tato, wybaczcie. Byłem w błędzie, iż was zraniłem.” Opowiedział, iż złożył pozew o rozwód z Kingą. „Zobaczyłem jej prawdziwe oblicze” – wyznał. – „Marzy o dziecku, ale to nie daje jej prawa, by cię obrażać. Nie wiesz, z jaką nienawiścią mówiła o tobie i o bracie. Nie mogłem tego znieść.”
Elżbieta objęła syna, a łzy spływały jej po policzkach. „Więc ona nie była twoim przeznaczeniem” – szepnęła. W głębi duszy czuła ulgę, ale i ból za synem, którego rodzina legła w gruzach. Ich dom znów wypełnił się ciepłem, ale rana po zdradzie Kingi pozostała. Elżbieta kołysała niemowlę, patrząc na zaśnieżone pola za oknem, i myślała: czy kiedykolwiek wybaczy synowej? I jak uchronić swoją rodzinę przed nowymi burzami, które wciąż mogą nadejść?
