Synowa zadzwoniła rano, prosząc, żebym odebrała małego Łukasza z przedszkola Bajkowa Polana przy ulicy Krakowskiej w Warszawie, bo utknęła w biurze przy Placu Zbawiciela. Dla mnie to był przyjemny rytuał uwielbiam, gdy chłopiec przytula się do mnie, pachnie kredkami i ciepłym mlekiem, a ja czuję, iż jestem potrzebna. Tego popołudnia jednak pani Ania, wychowawczyni, spojrzała na mnie inaczej.
Nie z uprzejmym ujęciem, ale z nutą niepokoju w oczach. Czy mogłaby pani zostać chwilę? zapytała, kiedy Łukasz wybiegł po kurtkę. Muszę pani coś powiedzieć.
Serce przyspieszyło, a w głowie pojawiły się różne scenariusze może chłopiec uderzył kolegę, może podkopał zabawkę. ale słowa, które usłyszałam, sprawiły, iż nogi się poddały.
Pani Ania mówiła powoli, patrząc mi prosto w oczy: Łukasz w ostatnich dniach kilka razy powtarzał coś, co mnie zaniepokoiło. Mówił, iż wieczorami boi się swojego pokoju, bo tata krzyczy bardzo głośno, a mama płacze. Dodała, iż czasem chciałby zamieszkać u mnie. Zatrzymałam oddech, a w żołądku narastał ciężki ucisk.
W drodze do domu Łukasz opowiadał o rysunku, nowej zabawie i naklejce, jaką dziś dostał. Słuchałam jednak, jak echo wypowiedzi wychowawczyni odbija się w mojej głowie. Czy to przesada? Czy dzieci czasem wymyślają? A może rzeczywiście w ich domu, gdy drzwi zamknięte, rozgrywa się coś strasznego?
Wieczorem, siedząc w fotelu, rozważałam plan. Mogłam od razu zadzwonić do syna i zapytać wprost, ale obawiałam się, iż taki telefon tylko podgrzeje sytuację. Rozmowa z synową mogła wywołać w niej poczucie osądu. Mimo to myśl o wnuku, który boi się własnego domu, była nie do zniesienia.
Następnego dnia zaproponowałam, iż przyjmę Łukasza na noc. Synowa zgodziła się, tłumacząc, iż ma dużo pracy. Gdy wieczorem układaliśmy puzzle w salonie, zapytałam go delikatnie: Wiesz, kochanie, pani w przedszkolu mówiła, iż czasem się boiska w swoim pokoju. Dlaczego?
Łukasz spojrzał poważnie: Bo tata krzyczy na mamę. Bardzo. A potem trzaska drzwiami i wychodzi. Mama płacze i mówi, iż jest jej smutno. Te słowa przeszyły mnie w gardle. To nie była wymyślona bajka, a rzeczywistość, której nie potrafił pojąć.
W kolejnych dniach obserwowałam rodzinę bliżej. Zauważyłam, iż synowa staje się zamknięta, a mój syn coraz bardziej rozdrażniony. Rozmowy były krótkie i chłodne. Zrozumiałam, iż nie tylko Łukasz cierpi, ale cała rodzina potrzebuje pomocy. Nie chciałam wtrącać się w sposób, który mógłby zniszczyć ich więzi.
Pewnego popołudnia zaprosiłam synową na kawę do mojego domu przy ulicy Jana Pawła II. Rozmowa zaczęła się od drobnych spraw, ale w końcu powiedziałam: Martwię się o was, o Łukasza. Widziałam, iż chciała zaprzeczyć, ale jej oczy zamgliły się łzami.
To trudny czas wyszeptała. Dużo się kłócimy. Czasem przy Łukaszu Wiem, iż to źle. Ale nie wiem, jak inaczej. To była pierwsza szczera odpowiedź, jaką usłyszałam.
Między nami zapadła cisza, przerywana jedynie dźwiękiem łyżeczki stukającej o filiżankę. Jej dłonie drżały, a wzrok wpatrywał się w parę unoszącą się nad kawą, jakby szukała w niej rozwiązania.
Wiesz zaczęła po chwili, głosem półszeptem czasem myślę, iż gdyby nie Łukasz, już dawno bym odeszła. Ale gdy widzę go śpiącego, boję się, iż go zranię, więc zostaję.
Czułam, jak coś ściska mi gardło. Chciałam jej powiedzieć, iż ciągłe napięcie może prowadzić do dalszych obrażeń, ale widziałam, iż sama już to rozumie, choć brakuje jej odwagi, by spojrzeć prawdzie w oczy.
Wyciągnęłam rękę i położyłam swoją dłoń na jej dłoni. Słuchaj, nie wiem, co zdecydujesz, ale wiedz, iż masz we mnie wsparcie. Łukasz zawsze może przyjść do mnie, choćby w środku nocy.
Jej oczy napełniły się łzami, ale tym razem były to łzy ulgi, bo po raz pierwszy ktoś powiedział jej, iż nie jest sama.
Wracając do domu, czułam ciężar w sercu, ale i świadomość, iż zrobiłam coś ważnego. Nie naprawię ich małżeństwa ani nie wyciszę wszystkich krzyków, ale mogę być bezpieczną przystanią dla Łukasza. Mój dom może stać się miejscem, gdzie nie słychać krzyków, a unosi się zapach świeżo upieczonego ciasta i wieczorne bajki.
Moja rola nie polega w ratowaniu dorosłych za wszelką cenę, ale w ochronie w małym chłopcu najcenniejszego poczucia, iż istnieje dom, w którym czeka ktoś, kto kocha bezwarunkowo. To właśnie pokazuje, iż najważniejsze w życiu jest dawanie bezpieczeństwa i miłości tym, którzy najbardziej ich potrzebują.
