Ricardo Salazar długo stał nieruchomo, wpatrując się w horyzont.

Hej, muszę Ci opowiedzieć, co się stało w jednej warszawskiej firmie. Ryszard Szymczak stał nieruchomo, jakby wpatrzony w pustą ścianę. Ten facet, który był przekonany, iż może kupić wszystko ludzi, czas, przyszłość nagle zobaczył, jak cały jego świat się rozpada po kilku zdaniach wymówionych przez dziewczynę w podniszczonych butach.

Kto Ci to pokazał? wymamrotał w końcu.

Nikt, panie Szymczak szepnęła Jadwiga cicho. Po prostu to rozumiem. Czasami języki mówią same do mnie.

Helena Kowalska, jej mama, stała z boku, ręce splecione, starając się nie drżeć. Widziała w twarzy mężczyzny, którego wszyscy w budynku bali się choćby spojrzeć, coś, czego nigdy u niego nie widziała niepewność.

Kłamiesz rzucił ostry, prawie niegrzecznie. To jakaś sztuczka, żeby mnie zaimponować.

Wstał, podszedł do swojego biurka i nacisnął przycisk. Na ekranie pojawił się stary rękopis.

Proszę. Profesorowie z Uniwersytetu Warszawskiego nie potrafili tego przetłumaczyć. jeżeli powiesz mi choć jedno prawdziwe zdanie, dam Ci pięć tysięcy złotych. jeżeli nie twoja mama straci pracę.

Panie Szymczak, proszę tego nie robić! krzyknęła Helena. To dziecko!

Milczeć! przerwał mu.

Jadwiga nie drgnęła.

Dobrze odparła. Ale nie spodoba Wam się odpowiedź.

Podeszła do ekranu i przesunęła palcem po linijkach.

To nie jest zwykły tekst. To ostrzeżenie.

Ha! I jakie to ostrzeżenie? zaśmiał się nerwowo Ryszard.

Dla Ciebie.

Dla mnie?! w jego głosie pojawił się zły ton, poprzemieszany z niepewnością.

Jadwiga wyszeptała:

Ten, który wzniesie się ponad wszystkich, upadnie z własnej pychy. Jego imię zostanie wymazane przez wiatr, a dom spłonie w płomieniach.

Zapanowała cisza. Nagle na zewnątrz rozbłysł błyskawica. Pokój pogrążył się w półmroku, a twarz Ryszarda na chwilę rozświetliła blada, napięta mina z szeroko otwartymi oczami.

Przypadek po prostu przypadek mruknął.

Jadwiga zwróciła się do niego.

Śmiejecie się z ludzi, co sprzątają pod Waszym biurkiem, ale wiecie, kto napisał kod, na którym opiera się Wasz biznes?

Co co masz na myśli? jego głos drżał.

Mój ojciec.

Helena wstrzymała oddech.

Jadwiga nie, nie mów

Tak, mamo, czas, żeby to usłyszała Jadwiga nie spuszczała oczu z Ryszarda. On był programistą w dziale cyberbezpieczeństwa. Pracował nocą nad Waszym systemem, kiedy Wy słońce wylegiłyście się nad Bałtykiem. Gdy zachorował, wy podpisaliście mu zwolnienie.

Jak jak on się nazywał? zapytał, już bladą twarzą.

Andrzej Kowalski.

Oczy Szymczaka rozszerzyły się.

To on ten, który napisał kod ochronny? Ten sam, co przyniósł miliony z niemieckiego banku?

Tak przytaknęła Jadwiga. On. A wy odebrali mu wszystko.

Zapaniała cisza, przerywana jedynie szumem deszczu uderzającego w szyby.

Nie szukamy zemsty wyszeptała Helena. Chcemy tylko sprawiedliwości. I spokoju.

Nie wiedziałem mruknął Ryszard, a słowa brzmiały pusto.

Wiedzieliście odparła Jadwiga. Po prostu nie obchodziło Was to.

Mężczyzna opadł w fotel. Wszystko, co zbudował, nagle wydawało się puste.

Czego ode mnie chcecie? Pieniędzy? Edukacji? Domu? Dam Wam wszystko.

Jadwiga patrzyła spokojnie.

Nie chcemy niczego. Ale zapamiętajcie Bóg czasem przemawia głosem tych, których nie widzicie.

Chwyciła mamę za rękę.

Chodźmy, mamo.

Helena odwróciła się do niego.

Dokończę sprzątanie dziś. Potem znajdź sobie inną żonę.

Obie wyszły. Drzwi zamknęły się powoli.

Ryszard został sam. Stał nieruchomo, nie ruszając się. W końcu otworzył szufladę i wyciągnął starą teczkę A. Kowalski. W środku był wniosek o przedłużenie umowy ze względów zdrowotnych. Na dole jego własny podpis: Odrzucono.

Szymczak położył teczkę na biurku, potem powoli zdjął zegarek z ręki i zostawił go obok.

Na zewnątrz deszcz wlewał się po szybach jak płynna wstydliwość.

Następnego dnia media wybuchły:

Biznesmen Ryszard Szymczak przekazał cały majątek i udziały w firmie na fundusz edukacyjny dla dzieci z ubogich rodzin.

Miesiąc później Wieża Krysztalowa została sprzedana Uniwersytetowi Warszawskiemu, by stała się centrum darmowych szkoleń.

A w małej szkole na peryferiach miasta dziewczynka o imieniu Jadwiga założyła kółko językowe dla dzieci bez środków.

Kiedy zapytano ją, dlaczego to robi, uśmiechnęła się:

Bo wiedza to siła. Ale prawdziwa siła to umieć wybaczyć.

Epilog. Helena i Jadwiga wyjechały z Warszawy. Nikt już o nich nie słyszał.

A Ryszard Szymczak zniknął z życia publicznego.

Kilka miesięcy później, na najwyższym piętrze Wieży Krysztalowej, pojawiła się tablica z napisem:

Prawdziwe bogactwo to uczenie się od ludzi, którzy mówią sercem.