Ricardo Salazar przez długi czas stał nieruchomo.

Ryszard Salas stał nieruchomo, jakby czekał na znak świetlny.

Świat, w którym był przekonany, iż da się kupić wszystko ludzi, wspomnienia, przyszłość rozpadł się w kilku zdaniach wymówionych przez dziewczynkę w podniszczonych butach.

Kto ci to pokazał? wyszeptał na koniec.

Nikt, panie Salas odparła cicho Łucja. Po prostu to rozumiem. Czasem języki mówią same do mnie.

Z boku stała Helena Kowalska, matka dziewczynki, dłonie zaciskała, by nie drżały. Widziała na twarzy mężczyzny, którego wszyscy w biurowcu bali się choćby spojrzeć, coś, czego nigdy u niego nie dostrzegała niepewność.

Kłamiesz wybuchnął nagle, prawie niegrzecznie. To jakiś trik, by mnie zaimponować.

Wstał, podszedł do swojego biurka i nacisnął przycisk. Na ekranie pojawił się stary rękopis.

Proszę. Profesorowie z Uniwersytetu Warszawskiego nie potrafili tego przetłumaczyć. jeżeli podasz choć jedno prawdziwe zdanie, dam ci tysiąc złotych. jeżeli nie twoja matka straci pracę.

Panie Salas, proszę, nie rób tego! krzyknęła Helena. To dziecko!

Milcz! przerwał mu.

Łucja nie drgnęła.

Dobrze powiedziała. Ale nie spodoba wam się odpowiedź.

Podeszła do ekranu i przeszła palcem po linijkach.

To nie jest zwykły tekst. To ostrzeżenie.

Ha! Jakie ostrzeżenie? zaśmiał się nerwowo Ryszard.

Dla was.

Dla mnie?! w jego głosie pojawiła się frustracja wymieszana z niepewnością.

Łucja szeptnęła:

Ten, który wzniesie się ponad wszystkich, upadnie z własnej pychy. Jego imię zostanie zdmuchnięte przez wiatr, a dom spłonie w płomieniach.

Cisza.

Nagle z zewnątrz rozświetlił się błysk. Pokój pogrążył się w półmroku, a twarz Ryszarda na moment rozbłysła blada, napięta, oczy szeroko otwarte.

Przypadek po prostu przypadek mruknął.

Łucja odwróciła się do niego.

Drwiąc pod nosem z ludzi, którzy sprzątają wasze podłogi, ale wiecie, kto napisał kod, na którym opiera się wasz biznes?

Co co masz na myśli? drżał głos.

Mój ojciec.

Helena wcisnęła zęby.

Łucjo nie, proszę

Tak, mamo, czas, by usłyszała. Łucja nie odrywała wzroku od Ryszarda. Był programistą w dziale cyberbezpieczeństwa. Pracował nocą nad waszym systemem, kiedy wy leniwie bawiliście się nad Bałtykiem. Kiedy zachorował, podpisaliście mu zwolnienie.

Jak jak on miał na imię? zapytał, już bladejący.

Andrzej Kowalski.

Oczy Salasa rozszerzyły się.

To on ten, co napisał zabezpieczenie? Ten sam, który przyniósł miliony z niemieckiego banku?

Tak potwierdziła Łucja. A wy go pozbawiliście wszystkiego.

Cisza. Jedynie szum deszczu na szybach rozbrzmiewał.

Nie szukamy zemsty szepnęła Helena. Tylko sprawiedliwości. I spokoju.

Nie wiedziałem wymamrotał Ryszard, choć brzmiało to pusto.

Wiedzieliście odparła Łucja. Po prostu wam to nie leżało na sercu.

Mężczyzna rozluźnił się w fotelu. Wszystko, co zbudował, nagle wydało się puste.

Czego chcecie? Pieniędzy? Wykształcenia? Domu? Dam wam wszystko.

Łucja patrzyła spokojnie.

Nic nie chcemy. Ale pamiętajcie Bóg czasem przemawia głosem tych, których nie widzicie.

Chwyciła rękę matki.

Chodźmy, mamo.

Helena odwróciła się do niego.

Dokończę sprzątanie dziś. Potem znajdź sobie inną żonę.

Obie wyszły. Drzwi zamknięły się powoli.

Ryszard został sam.

Stał długo, nie ruszając się. Potem otworzył szufladę i wyciągnął starą teczkę A. Kowalski.

W środku znajdował się wniosek o przedłużenie umowy ze względów zdrowotnych. Na dole jego podpis: Odrzucono.

Salas położył teczkę na biurko, po czym powoli zdjął zegarek z ręki i zostawił go obok.

Na zewnątrz deszcz wlewał się po szybach jak płynna wstydliwość.

Następnego dnia wieści rozchodziły się w mieście:

Biznesmen Ryszard Salas oddał cały majątek i udziały w firmie na fundusz edukacyjny dla dzieci z ubogich rodzin.

Miesiąc później Wieża Krysztalowa została sprzedana Uniwersytetowi Warszawskiemu, by stała się centrum bezpłatnych kursów.

A w małej szkole na obrzeżach miasta dziewczynka o imieniu Łucja założyła koło językowe dla dzieci bez środków.

Kiedy zapytano ją, dlaczego to robi, uśmiechnęła się:

Bo wiedza to moc. Ale prawdziwa moc to umieć wybaczyć.

Epilog

Helena i Łucja opuściły Warszawę. Nikt już o nich nie słyszał.

A Ryszard Salas zniknął z życia publicznego.

Kilka miesięcy później, na ostatnim piętrze Wieży Krysztalowej, pojawiła się tablica z napisem:

Prawdziwym bogactwem jest nauka od ludzi, którzy mówią sercem.