Rodzice Michała wybrali mu narzeczoną według statusu. A ja zostałam wrogiem tylko dlatego, iż nie urodziłam się w „odpowiedniej” rodzinie.
Moja historia zaczęła się dawno temu, w dzieciństwie. Michał był jedynym synem profesora i lekarki. Jego matka – szanowana pediatra, ojciec – wykładowca filozofii. Całe dzieciństwo Michała było zaplanowane co do minuty: kółka zainteresowań, treningi, książki, korepetycje, olimpiady. Spełniał wszystkie oczekiwania rodziców – był mądry, dobrze wychowany i zawsze miał piątki. Ale jedna rzecz nie mieściła się w ich uporządkowanym świecie – przyjaźń ze mną.
Nazywam się Kinga. Pochodziłam z zupełnie zwyczajnej, jeżeli nie powiedzieć – trudnej rodziny. Mama nie pracowała, a tata harował w fabryce i pił, aż w końcu zniknął z naszego życia na dobre. Mimo to Michał zawsze był przy mnie. Pomagał mi w lekcjach, bronił przed drwinami na podwórku, dzielił się kanapkami w szkole i słuchał moich dziecięcych strachów. Byliśmy nierozłączni, dopóki życie nas nie rozdzieliło.
Gdy miałam piętnaście lat, mama zmarła. Trafiłam do domu dziecka, a nasza więź się urwała. Później dowiedziałam się, iż Michał próbował mnie odnaleźć, ale rodzice wmówili mu, iż sama zerwałam kontakt. Przestał pisać, a ja długo myślałam, iż po prostu przestałam mu się podobać.
Spotkaliśmy się przypadkiem – na maturze. Ledwo poznałam w tym pewnym siebie, wysportowanym młodzieńcu tamtego chłopca, z którym biegałam po podwórku. On natomiast od razu wiedział, kto przed nim stoi. Z uśmiechem i drżeniem w głowie znów zaczęliśmy rozmawiać. Przyjaźń wróciła, ale tym razem z nowym odcieniem.
Michał zaproponował, żebyśmy razem zdawali na studia. Zdaliśmy. Uczyliśmy się razem, zostawaliśmy późno w bibliotece, chodziliśmy na spacery w deszczu, a pewnego dnia, pod jesiennymi liśćmi, wziął mnie za rękę i wyznał miłość. Płakałam – ze szczęścia.
Pół roku później wyznałam mu, iż przez cały ten czas pisałam do niego listy z domu dziecka. Był wstrząśnięty. Okazało się, iż rodzice ich mu nie przekazali. Wściekł się. Jego matka zapewniała, iż chcieli dla niego dobrze – odciąć go od „brudnej przeszłości”. Dla niego te listy stały się dowodem zdrady, ale nie mojej – ich.
Gdy oznajmił, iż zamierza się ze mną ożenić po studiach, w domu wybuchła awantura. Rodzice już znaleźli mu „odpowiednią” dziewczynę – córkę dziekana, mądrą, z bogatego domu. A ja… no cóż, wciąż byłam tą samą dziewczyną „znikąd”. Ale Michał poszedł pod prąd. Wynajęliśmy mieszkanie. Dowiedziałam się, iż jestem w ciąży, i z euforią mu o tym powiedziałam. Przytulił mnie i szepnął: „To będzie najszczęśliwsze dziecko na świecie”.
A kilka dni później przyszła do nas jego matka. Bez powitania, bez słów. Tylko położyła na stole kopertę z pieniędzmi i wyszeptała:
– Zniknij z jego życia. Raz na zawsze.
Milczałam. On nie wiedział o tej wizycie. Nie chciałam niszczyć naszej miłości. Ale gdy urodził się nasz syn, stało się coś nieodwracalnego.
Matka Michała pojawiła się ponownie, tym razem z „prezentem” – wynikami testu DNA, które miały dowodzić, iż dziecko nie jest jego. Michał uwierzył. Spakował się i wyszedł, nie słuchając moich wyjaśnień. Stałam z niemowlęciem na rękach i nie mogłam uwierzyć, iż ten człowiek, mój Michał, mógł tak łatwo przekreślić wszystko.
Sprzedałam mieszkanie, wyjechałam do innego miasta, zaczęłam studia medyczne. Pracowałam, uczyłam się, sama wychowywałam syna. Nigdy nie powiedziałam mu złego słowa o ojcu, tylko powtarzałam: „Kiedyś bardzo nas kochał”. Minęły lata.
Zostałam lekarzem wojskowym. Mój syn podrósł. Dopiero po dziesięciu latach spotkałam mężczyznę, któremu znów mogłam zaufać. Wzięliśmy ślub, urodziło nam się dwoje dzieci. Mój mąż nigdy nie dzielił ich na „swoje” i „obce”. Stał się ojcem także mojemu pierworodnemu. A ja pierwszy raz w życiu poczułam, co to znaczy być kochaną bezwarunkowo.
Michał, jak się później dowiedziałam, został zwykłym lekarzem w małym szpitalu. Ożenił się z tą, którą wybrali rodzice. Dzieci nie mieli. Spotkaliśmy się na konferencji medycznej – i w jego oczach zobaczyłam smutek, żal, zagubienie.
Chciał porozmawiać. Ale ja tylko się uśmiechnęłam, wzięłam za rękę córeczkę i poszłam dalej.
Bo przeszłości już nie zmienisz. A ja – ja już zaczęłam nowe życie.
I wiecie co? Najbardziej zadziwia mnie to, iż w XXI wieku ludzie wciąż oceniają innych po statusie, a nie po tym, jak kochają, jak dbają, jak są lojalni. Michał stracił rodzinę, bo był za słaby, by stanąć między mną a oczekiwaniami rodziców. A ja – znalazłam swoją. Prawdziwą.
